Λαϊκή συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου

Έφυγε ξαφνικά και πρόωρα από τη ζωή ο επαναστατημένος σύντροφος Γιάννης Γιαννατσής. Γιατί ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που λέει όχι. Με το ότι λέει όχι όμως, λέει ο Αλμπέρτ Καμύ, δε σημαίνει ότι παραιτείται.

Με το Γιάννη ξεκινήσαμε στη γειτονιά του να αρθρώνουμε ένα όχι στην εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων, στη βαρβαρότητα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην υγεία και στον επακόλουθο αποκλεισμό από την ελεύθερη πρόσβαση σε ένα δημόσιο σύστημα, στην ιατρικόποιηση της καθημερινής ζωής, στην κυρίαρχη αντίληψη για την υγεία ως εικόνα μίας Αλήθειας, την οποία μπορούν να κατέχουν οι ειδικοί και στην οποία όλοι/ες οι υπόλοιποι/ες αναγκαζόμαστε να συμμορφωθούμε, στους μηχανισμούς εκείνους που στο όνομα της παραγωγικότητας καταδικάζουν σε θάνατο ή μακροχρόνια ασθένεια εκατοντάδες εργαζόμενους.

Συναντηθήκαμε με έναν άνθρωπο που είχε ήδη αρνηθεί, και συνέχισε μέχρι το θάνατό του να αρνείται, την περίφραξη του λόφου του Φιλοπάππου, το κλείσιμο του εργοστασίου της Sisser Palco, την εμπορευματοποίηση της διασκέδασης στη γειτονιά του, που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την παρουσία, κυκλωμάτων της νύχτας, φασιστών και τραμπούκων σε αυτή. Αν βρισκόμαστε ως Συνέλευση σε μια γειτονιά που ακόμα αναπνέει αέρα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς το χρωστάμε και στο Γιάννη.

Συναντηθήκαμε μαζί του στη Λαϊκή Συνέλευση των Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, μαζί του μπήκαμε στο εγκαταλειμμένο πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα για να δημιουργήσουμετον Ανοικτό Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία, του οποίου ο Γιάννης αποτέλεσε ζωντανό κομμάτι: στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις, στα εργαστήρια και στις παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, γειτονιές και αμφιθέατρα. Ο Γιάννης ήταν παρών από την πρώτη ημέρα της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ και συμμετείχε αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια και έδωσε πολλά. Ιδέες και προτάσεις στις συνελεύσεις, αμεσότητα στις εξορμήσεις και τα μοιράσματα κειμένων, κόπο, χρόνο και τεχνογνωσία στις εργασίες συντήρησης, ενθουσιασμό και κουράγιο στις δύσκολες στιγμές. Μας ζέστανε με το αστείρευτο χιούμορ του. Η τετριμμένη ρήση «θα ζει μέσα στους αγώνες μας» στην περίπτωσή του έχει συγκεκριμένη διάσταση: Το κουράγιο, η αισιοδοξία του και το γέλιο του είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη που θα αντηχεί για πάντα στο ΠΙΚΠΑ.

Μάθαμε τέλος κοντά του να αμβλύνουμε τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις, να ζυμωνόμαστε μεταξύ μας και να δημιουργούμαι τελικά καταφάσεις ζωής. Γιατί αν θέλουμε ως συνέλευση να συνεχίσουμε να παλεύουμε να πάρουμε την υγεία στα χέρια μας, αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε παρά μόνο κρατώντας τον ζωντανό στις καρδιές μας για αυτή την κατάφαση ζωής που μας ενέπνευσε και που μας αφυπνίζει, που μπροστά στο αναπόφευκτο θέαμα της παραφροσύνης που γεννά η καπιταλιστική μηχανή του θανάτου μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος.

Σύντροφοι και συντρόφισσες του από Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία-Κατάληψη ΠΙΚΠΑ

1η Σεπτέμβρη 2015.

Σήμερα έφυγε ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας συναγωνιστής, ένας πολυαγαπημένος.

Ο Γιάννης ο Γιαννατσής.

Στάθηκε δίπλα μας σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενέπνευσε και εμπνεύστηκε από ανθρώπους. Έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του συλλογικού και της αλληλεγγύης και δεν λιγοψύχησε, ακόμα κι όταν κινδύνευσε η ζωή του από  το κράτος, το παρακράτος και τους τραμπούκους της «νύχτας», υπερασπιζόμενος το συλλογικό έναντι του ατομικού.

Κάποιοι από εμάς τον θυμόμαστε πάνω στα πεσμένα κάγκελα του Φιλοπάππου της πρώτης λαϊκής συνέλευσης που καλέστηκε στις γειτονιές μας, το 2002. Κάποιοι τον θυμόμαστε σε κάθε πλατεία ανάμεσά μας, στις συνελεύσεις κατοίκων, το εργαλείο μέσα από το οποίο συζητάμε και πράττουμε για όσα μας απασχολούν, για κάτι παραπάνω από μία δεκαετία. Ήμασταν μαζί πεισματικά πλάι στις διαδηλώσεις της γειτονιάς αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Παθιασμένος με το πρώτο αυτοοργανωμένο χώρο της γειτονιάς, την Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου. Ήταν ένας από εμάς εκείνο το μεσημέρι που καταλάβαμε το πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων, και όλα αυτά τα χρόνια στην αυτοοργανωμένη δομή του Κοινωνικού χώρου για την Υγεία. Ήταν δίπλα μας, ανάμεσα σε κατσαρόλες και πολιτικές συζητήσεις, σε όλες εκείνες τις ώρες που περνούσαμε στην άλλη αυτοοργανωμένη δομή της γειτονιάς, αυτή του Συλλογικού Χώρου για την Τροφή. Ήμασταν παρέα τα επόμενα βράδυα απ΄ όταν κάτι τσογλάνια ,υπάλληλοι εστιάτορα των Πετράλωνων, βάλανε φωτιά στην είσοδο του σπιτιού του, στοχοποιώντας τον για τη συμμετοχή στις συνελεύσεις για την βιομηχανία της διασκέδασης. Ήμασταν μαζί καθημερινά στους δρόμους των Πετραλώνων και του Θησείου, αυτός να τρέχει με έναν χαρτοφύλακα στο χέρι για την δουλειά του αλλά όποτε συναντιόμασταν να συζητάμε για τη γειτονιά, τις εξελίξεις, να σχεδιάζουμε τις επόμενες συνελεύσεις, τα επόμενα βήματά μας.

Ο Γιάννης είναι μαζί μας. Και θα είναι όσο δεν θα ξεθωριάζει μέσα μας. Κι όσο τα πολιτικά οράματά του, που ήταν και είναι και δικά μας, θα εμπνέουν τις ζωές μας. Ήμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι και σίγουρες ότι αυτό θα ζητούσε και αυτός εάν βρισκόταν κάπου εδώ τριγύρω και μας άκουγε. Να δώσουμε μία υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι θα συνεχίσουμε να ραδιουργούμε στην προοπτική της δημιουργίας αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα στις γειτονιές μας. Και σε κάθε γειτονιά.

Καλή αντάμωση Γιάννη.

φίλοι/φίλες, σύντροφοι/συντρόφισσες

από τις γειτονιές των Πετραλώνων, του Θησείου και του Κουκακίου

* η κηδεία θα γίνει την Παρασκευή, στις 4 μ.μ., στο 3ο νεκροταφείο.

Σύντομο Ιστορικό του Συλλογικού Χώρου για την Τροφή

Όπως αναφέρεται και στο κείμενο παρουσίασης, η απόφαση για την δημιουργία του χώρου πάρθηκε από την Λαϊκή Συνέλευση Κατοίκων Θησείου-Κουκακίου-Πετραλώνων όταν αυτή αποφάσισε να ασχοληθεί πιο συγκεκριμένα με τους βασικούς άξονες της διαβίωσης: υγεία, τροφή, στέγη και άλλα. Η επιτυχημένη λειτουργία του “Κοινωνικού Χώρου για την Υγεία” στο κατειλημμένο ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων αποτέλεσε έμπνευση για την δημιουργία ενός παρόμοιου εγχειρήματος σε σχέση με την τροφή. Ταυτόχρονα, ξεκίνησαν ανάλογες συζητήσεις για τη δημιουργία και άλλων εγχειρημάτων στην περιοχή που θα κάλυπταν τις υπόλοιπες ανάγκες (λχ στέγη) και θα έδιναν το στίγμα της ΛΣ στην περιοχή.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το γενικό πολιτικό πλαίσιο και τα προτάγματα προέκυπταν από τον λόγο, τη δράση και τις αποφάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης. Οι αρχές λειτουργίας ήταν ο συλλογικός τρόπος λήψης αποφάσεων βάσει σύνθεσης, η αντίθεση σε κάθε εξουσία, καταπίεση, έλεγχο, διάκριση και ιεραρχία και η αυτονομία απέναντι σε κράτος, θεσμούς, πολιτικές συλλογικότητες και κόμματα. Επιπρόσθετα, ο κόσμος που πλαισίωσε το εγχείρημα στην έναρξη λειτουργίας του αντικατόπτριζε την ποικιλομορφία πολιτικών πεποιθήσεων, αντιλήψεων και χαρακτήρων που υπήρχε και στην ΛΣ. Έτσι, λόγω των ετερόκλητων χαρακτηριστικών των συμμετεχόντων και των απόψεών τους, από την μία υπήρξε ένας πλουραλισμός, εξωστρέφεια και διάθεση απεύθυνσης προς την γειτονιά ενώ από την άλλη έγινε εμφανής η δυσκολία συνεννόησης και συνεργασίας.

Την ίδια περίοδο που το εγχείρημα έκανε τα πρώτα του βήματα, άρχιζαν να εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια κόπωσης στο κίνημα των λαϊκών συνελεύσεων μεταξύ των οποίων και η συνέλευση της γειτονιάς μας. Ο προσδιορισμός των αιτιών που οδήγησαν σε αυτή την παρακμή είναι αντικείμενο μιας ευρύτερης συζήτησης που ξεπερνάει τα όρια αυτού του κειμένου. Σε κάθε περίπτωση, η κούραση οδήγησε σε φθορά αρκετών δομών που είχαν δημιουργηθεί και σε μεγάλο βαθμό σε τάσεις εξατομίκευσης.

Συνέπεια όλων των προηγουμένων ήταν να δημιουργηθεί μια απόσταση μεταξύ του εγχειρήματος και της ΛΣ – απόσταση που οδήγησε σε εντάσεις και διχογνωμίες στην τελική φάση ύπαρξης της ΛΣ. Με την οριστική παύση λειτουργίας της ΛΣ ωστόσο αναδείχθηκε ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που ταλαιπώρησε τον ΣΧγΤ για όλο το διάστημα λειτουργίας του: η απουσία του συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου που πρόσφερε η ύπαρξη της ΛΣ οδήγησε σε αποπροσανατολισμό και εσωστρέφεια που από πολλούς ερμηνεύτηκε ως γενικότερη απονοηματοδότηση και έλλειψη προτάγματος και πολιτικού στίγματος.

Μιας και στόχος του παρόντος κειμένου είναι να αποκρυσταλλωθεί η εμπειρία της συμμετοχής στον ΣΧγΤ, για να διευκολύνουμε την ανάγνωση, έχουμε χωρίσει τα συμπεράσματά μας σε τρεις ενότητες:

• Θετικά όπου αναλύουμε τα σημεία για τα οποία συμφωνήσαμε ότι αποτελούν κατακτήσεις του εγχειρήματος
• Αρνητικά όπου κάνουμε αυτοκριτική για όσους τομείς κρίνουμε πως οφείλαμε να πορευτούμε διαφορετικά
• Προβληματισμοί όπου παραθέτουμε τα θέματα για τα οποία δεν καταφέραμε να καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα μαζί με το σύνολο των απόψεων που εκφράστηκαν σχετικά με αυτά

 

Θετικά

Η προσπάθεια να λειτουργήσει μια συλλογική κουζίνα σε (σχεδόν) καθημερινή βάση αποτελεί ένα πρωτοποριακό εγχείρημα που απ’ όσο ξέρουμε δεν απαντάται στην μέχρι τώρα ιστορία του “από τα κάτω” κινήματος στην Ελλάδα. Αυτή η έλλειψη πρότερης εμπειρίας, μας ανάγκασε να βαδίσουμε ουσιαστικά στα τυφλά, να πειραματιστούμε με λύσεις για τα προβλήματα που ανέκυπταν και να δοκιμάζουμε συνέχεια νέους τρόπους και μεθόδους για να εξασφαλίσουμε την συνέχεια του εγχειρήματος. Παρόλα αυτά, καταφέραμε να είμαστε συνεπείς στα βασικά χαρακτηριστικά που, όπως προαναφέραμε, κληροδοτήθηκαν από την ΛΣ δηλαδή το τρίπτυχο αντίσταση-αλληλεγγύη-αυτοοργάνωση καθώς και στον ανοιχτό χαρακτήρα του εγχειρήματος.

Η προφανέστερη επιτυχία σε αυτά τα δυόμιση χρόνια ήταν ότι καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να καλύψουμε τις διατροφικές μας ανάγκες με τους δικούς μας όρους. Εξ αρχής αποφασίσαμε ότι θα λειτουργούμε με ελεύθερη συνεισφορά χωρίς καθορισμένο αντίτιμο και διατηρήσαμε αυτό τον χαρακτήρα μέχρι τέλους ακόμα και στα γλέντια, τις γιορτές και τις προβολές ταινιών που οργανώσαμε. Η απόφαση πάρθηκε ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό της οικονομικής πραγματικότητας και στον προταγματικό μας ιδεαλισμό και γι’ αυτό εξάλλου υπήρξαν αρχικά αντιδράσεις λόγω του φόβου περί βιωσιμότητας ενός εγχειρήματος που θα λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο. Παρόλα αυτά, ο ΣΧγΤ κατάφερε να λειτουργήσει δίχως αντίτιμο για δυόμιση χρόνια βασιζόμενος στην αρχή του “ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του”. Βέβαια, χωρίς αυτό να αποτελεί οριστικό συμπέρασμα, εκφράστηκε και η άποψη ότι ο συγκεκριμένος τρόπος λειτουργίας συνάντησε τα όριά του λόγω των δεδομένων πάγιων εξόδων (ενοίκιο, λογαριασμοί). Το περιβάλλον ανεργίας και οικονομικής στενότητας και κυρίως η μειωμένη συμμετοχή είχαν το τίμημά τους στην οικονομική ευρωστία του εγχειρήματος.

Ανακαλύψαμε επίσης ότι ο καταμερισμός εργασιών, όταν γίνεται υπό τις κατάλληλες συνθήκες, δημιουργεί ελεύθερο χρόνο και απελευθερώνει την δημιουργικότητα του καθενός.

Ένα χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου εγχειρήματος στο οποίο θέλουμε να σταθούμε είναι ότι, λόγω της καθημερινής μεσημεριανής λειτουργίας, όσοι στήριζαν τον χώρο μοιράστηκαν σε δύο κατηγορίες. Από την μία πλευρά ήταν οι συμμετέχοντες καθημερινά (κυρίως άνεργοι, συνταξιούχοι και εργαζόμενοι με ελαστικά ωράρια) που σε γενικές γραμμές είχαν μειωμένες οικονομικές δυνατότητες. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι που ναι μεν συνέβαλλαν περισσότερο οικονομικά αλλά δεν είχαν ούτε τη δυνατότητα ούτε την εμπειρία της καθημερινής συμμετοχής. Παρά την φαινομενική αυτή αντίφαση, σε πολύ μεγάλο βαθμό καταφέραμε να συνυπάρχουμε αρμονικά σεβόμενοι την καθημερινότητα και τις δυνατότητες του καθενός.

Αν και κάποιοι γνωριζόμασταν και πριν τις διεργασίες της ΛΣ, οι περισσότεροι γνωριστήκαμε είτε μέσα σε αυτές είτε μέσα στον ΣΧγΤ. Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων χωρίς παραδοσιακές σχέσεις (φιλία, οικογένεια) επιχείρησαν να “διευρύνουν” το περιεχόμενο του όρου σύντροφοι μαγειρεύοντας και τρώγωντας συλλογικά έχει μια αυταξία και για αρκετούς από εμάς αποτελεί πράξη με ρηξιακο περιεχόμενο.

Σύντροφοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό ήρθαν σε επαφή μαζί μας, συζήτησαν πάνω στην δομή που ακολουθήσαμε, αναφέρθηκαν στον ΣΧγΤ σε κείμενά τους και, το κυριότερο, προσπάθησαν να αναπαράγουν το παράδειγμά μας με τον δικό τους τρόπο. Αυτό   μας έδειξε ότι ο ΣΧγΤ υπήρξε σε κάποιο βαθμό σημείο αναφοράς και έμπνευση γενικότερα για τον κόσμο του αγώνα.

 

Αρνητικά – Αυτοκριτική

Αν και οι άνθρωποι που πλαισίωσαν το εγχείρημα στην αρχική του φάση είχαν διαφορετικά (αν και όχι αντιθετικά μεταξύ τους) κίνητρα ωστόσο διακρίνονταν από μια ειλικρινή διάθεση για σύνθεση και την διαμόρφωση ενός κοινού οράματος και πλαισίου. Σε τελική ανάλυση όμως αυτή η επιθυμία έμεινε λειψή: παρόλο που στα βασικά θέματα καταλήξαμε σε συμφωνία, οι προεκτάσεις που έδινε ο καθένας έμειναν σχετικά αγεφύρωτες. Το όραμα για έναν κοινό τόπο συνάντησης, συζήτησης και δράσεων εξαντλήθηκε στα της κουζίνας και δεν έγινε ποτέ το επιθυμητό άνοιγμα προς το “πολιτικό”. Αναλωθήκαμε στα πρακτικά ζητήματα του μαγειρέματος και χάσαμε τα χαρακτηριστικά του στεκιού· παρόλο που σε κάθε σχετική συζήτηση υπήρχε συμφωνία στο ότι το εγχείρημα θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από μια συλλογική κουζίνα. Αυτή η αδυναμία να μεταλαμπαδεύσουμε τον προταγματικό χαρακτήρα του εγχειρήματος ήταν πιο εμφανής κάθε φορά που ένα νέο άτομο προσέγγιζε τον χώρο. Δυστυχώς, αυτό δεν το πετύχαμε παρά σε μικρό βαθμό και κυρίως σε ήδη πολιτικά συνειδητοποιημένους συναγωνιστές.

Έτσι, αναπτύχθηκε ένα κλίμα γκρίνιας σχετικά με διάφορα θέματα όπως η έλλειψη σαφούς πολιτικής στόχευσης, η μη ολιστική αντιμετώπιση του ζητήματος της τροφής και η έλλειψη δράσεων. Παράλληλα, δεχτήκαμε κριτική περί αποσύνδεσης από το ευρύτερο κίνημα για την συνολική ανατροπή και υπήρξαν φαινόμενα αποξένωσης από τον πολιτικοποιημένο κόσμο της γειτονιάς.

Σε κάθε περίπτωση, η επιθυμία μας να σταθούμε “ως παράδειγμα για όσους σκέφτονται να κάνουν το βήμα προς την συλλογικοποίηση” δεν ευδοκίμησε. Η συμμετοχή του κόσμου της γειτονιάς, και κυρίως της νεολαίας, στην ζωή του ΣΧγΤ ήταν μικρή σε βαθμό που κάποιοι θεωρούν ότι η κοινωνία δεν αγκάλιασε το εγχείρημα. Χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να απολογηθούμε για την συνολική στάση του κόσμου της περιοχής και της κοινωνίας, αναλαμβάνουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να μεταδώσουμε το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης μέσα από το παράδειγμα.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες ενός εγχειρήματος με καθημερινή λειτουργία και τα οικονομικά ζητήματα που αναπόφευκτα προέκυψαν λόγω της ελλιπούς συμμετοχής συνεισέφεραν στη δημιουργία ενός κλίματος μιζέριας και γκρίνιας κατά περιόδους. Ένα απαιτητικό εγχείρημα όπως αυτό χρειάζεται αρκετό κόσμο που θα δεσμεύεται ως προς τον χρόνο που θα ασχολείται/συμμετέχει. Αυτό δεν το πετύχαμε και τελικά μείναμε λίγοι να κάνουμε τα πάντα.

Επειδή αυτό το κείμενο γράφεται με ειλικρινή διάθεση για αυτοκριτική, αναπόδραστα θα πρέπει να αναφερθούμε σε ένα θέμα για το οποίο φέρουμε ακέραια την ευθύνη. Αυτό δεν είναι άλλο από την κατά καιρούς αδυναμία μας να υλοποιούμε αποφάσεις που λαμβάνονταν. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η αυτοοργάνωση υπονομεύεται όταν δεν υλοποιεί τις αποφάσεις της και αναγνωρίζουμε ότι σε αυτό συντελεί σημαντικά και η έλλειψη διάθεσης για δέσμευση, χαρακτηριστικό που υπήρξε εγγενές από την αρχή λειτουργίας του ΣΧγΤ.

 

Προβληματισμοί

Γεννιέται ένας σοβαρός προβληματισμός που απορρέει από την σχέση του εγχειρήματος με τη Λ.Σ. και την μετεξέλιξη αυτής. Εφόσον το εγχείρημα στήθηκε ως ομάδα εργασίας μιας συνολικότερης πολιτικής διαδικασίας, είχε συγκεκριμένες αρμοδιότητες (το ζήτημα της τροφής)∙ η ανάγκη για συνεύρεση και οργάνωση στην γειτονιά σχετικά με ευρύτερα ζητήματα απαντιόταν στην Λ.Σ. Καθώς όμως διαφαινόταν η φθίνουσα πορεία της βρεθήκαμε σε αμηχανία ως προς τον ρόλο μας, τη πολιτική μας στόχευση, το αν και πώς θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε αυτόνομα. Σήμερα που αναγνωρίζουμε πλέον ότι η απουσία της Λ.Σ. μας άφησε σε ένα σχετικό πολιτικό κενό, προβληματιζόμαστε ως προς τον χαρακτήρα ενός επιμέρους εγχειρήματος συγκεκριμένα για την τροφή και ειδικά του ΣΧγΤ, ο οποίος δεν μπόρεσε να εξελιχθεί σύμφωνα με τις νέες συνθήκες και να επανεφεύρει το πολιτικό του πλαίσιο.

Ένα ακόμη ζήτημα γύρω από το οποίο ταλανιστήκαμε επί μακρόν είναι το ζήτημα της “ανοιχτότητας”. Ως «ανοιχτότητα» ορίζουμε τον ανοιχτό χαρακτήρα του εγχειρήματος που επέτρεπε την συμμετοχή οποιουδήποτε σεβόταν τις αρχές λειτουργίας του χώρου. Βάσει της λογικής της ΛΣ πορευτήκαμε με άξονα τον ανοιχτό χαρακτήρα του εγχειρήματος. Σχεδόν ταυτόχρονα με την παύση της ΛΣ, άνοιξε μια συζήτηση σχετικά με το “εύρος της ανοιχτότητας” που συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του ΣΧγΤ. Τέθηκαν προβληματισμοί για τον τρόπο λειτουργίας του χώρου (σύμφωνα πάντα με τους όρους που εμείς είχαμε βάλει εξαρχής), τον βαθμό συμμετοχικότητας και εύρεσης πολιτικών συμφωνιών. Ακόμη και στον τελικό απολογισμό στάθηκε αδύνατο να συμφωνήσουμε σε αυτό το θέμα. Σε γενικές γραμμές, υπήρξαν τρεις προσεγγίσεις. Η μία άποψη επικεντρώνεται στη δυσκολία λήψης αποφάσεων, η οποία ερμηνεύεται ως αδυναμία σύνθεσης των διαφορετικών και ετερόκλητων αντιλήψεων που συνυπήρχαν. Η άλλη άποψη ρίχνει το βάρος όχι στην ετερόκλητη σύνθεση μιας ομάδας σε κάθε περίπτωση αλλά κυρίως στην δυναμική της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων που βρέθηκαν να συνδιαμορφώσουν και λειτουργήσουν τον χώρο. Τέλος, υπάρχει μια τρίτη άποψη που θεωρεί ψευδές το δίλημμα περί «ανοιχτότητας» και εντοπίζει το πρόβλημα στην έλλειψη δεσμεύσεων.

Τέλος, κατά καιρούς δεχτήκαμε κριτική για ελλιπή παρουσία στη γειτονιά και εναλλακτισμό. Ήμασταν θετικοί σε κάθε κριτική αλλά σε μεγάλο βαθμό την θεωρούμε άδικη για ένα σύνολο από λόγους. Όσον αφορά την κριτική περί ελλιπούς παρουσίας στη γειτονιά, αν και λίγο καθυστερημένα, τα αντανακλαστικά μας λειτούργησαν· από ένα σημείο και έπειτα αποπειραθήκαμε να αποκτήσουμε σταθερή παρουσία στη γειτονιά ενημερώνοντας για την ύπαρξη και τη λογική του χώρου (μπροσούρα αυτοπαρουσίασης, αφίσες με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα κλπ.). Όσον δε αφορά τις αιτιάσεις περί εναλλακτισμού, θεωρούμε ότι η πληρέστερη απάντηση δίνεται από το παρόν κείμενο. Πάντως, μετά την διάλυση της ΛΣ ο χώρος αποτέλεσε σημείο αναφοράς (αν και προφανώς άτυπο) για τους ανένταχτους συντρόφους της περιοχής. Αρκετά είναι τα παραδείγματα όπως δράσεις στην γειτονιά (πορείες, διαμαρτυρίες, στένσιλ και συζητήσεις) καθώς και προσυγκεντρώσεις για πορείες στο κέντρο.

 

Επίλογος

Όπως ειπώθηκε, σκοπός του κειμένου δεν ήταν να δώσει οριστικές απαντήσεις σε ζητήματα που συλλογικά και στην πράξη δεν καταφέραμε να απαντήσουμε μέσα σε δυόμιση χρόνια λειτουργίας. Ελπίζουμε ωστόσο τα βήματα που κάναμε και οι θετικές εμπειρίες που αποκομίσαμε να βοηθήσουν τα υπάρχοντα εγχειρήματα και, ιδανικά, να γίνουν έμπνευση για την δημιουργία ανάλογων εγχειρημάτων στο μέλλον. Στο κάτω-κάτω, χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε πότε!

Από το (πρώτο) κοινωνικό ιατρείο, στον Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία και στον σημερινό γαλαξία των κοινωνικών ιατρείων: Μια διερεύνηση της δυναμικής των αντιθεσμίσεων μέσα από την τρέχουσα εμπειρία στο πεδίο της υγείας.

Εισαγωγή

Η συλλογική εμπειρία του Κοινωνικού Χώρου για την Υγεία αποτελεί ένα πλούσιο παράδειγμα γα την μελέτη των αντιθεσμίσεων. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε η συγκεκριμένη αντιδομή, «η ανταγωνιστική τοποθέτησή της απέναντι στον κόσμο της εξουσίας και των θεσμών της, ο πρακτικός προσανατολισμός στην αυτοοργανωμένη ανταπόκριση προς τις τρέχουσες ανάγκες και στην άμεση, η εξαρχής συναρμογή της κινηματικής στάσης και του πειραματισμού πάνω στην εδαφικοποίηση της αυτονομίας είναι ενδεικτικά. Διατρέχοντας την ιστορία του Κονωνικού Χώρου για την Υγεία μπορούμε να σημειώσουμε ορισμένα θεμελιακά στοιχεία μιας πρακτικής αντιθέσμισης-αυτοθέσμισης. Εξετάζοντας τις αναφορές μας από την επαφή μας με το πλήθος των κοινωνικών ιατρείων μπορούμε να καταλάβουμε τα ελλείμματα και τις παγίδες που οδηγούν στον ρεφορμισμό, στον εναλλακτισμό και στην αφομοίωση των κοινωνικών δομών που φλερτάρουν με την αυτοοργάνωση.»

Διαβάστε περισσότερα

Μετά τις τελευταίες διαχειριστικές συνελεύσεις αποφασίστηκε ότι ο Συλλογικός Χώρος για την Τροφή κλείνει οριστικά (θα ακολουθήσει κείμενο τις επόμενες μέρες). Αφήνουμε το χώρο με ένα πάρτυ, και για να περάσουμε καλά αλλά και για οικονομική ενίσχυση για τα τελευταία έξοδα.

Με αφορμή τα 5 χρόνια της κατάληψης του πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα (από τον Απρίλιο του 2009), ο κοινωνικός χώρος για την υγεία διοργανώνει εκδήλωση στο Πολυτεχνείο Αθηνών (Πατησίων), το Σάββατο 19 Ιουλίου, με τίτλο “αυτοοργάνωση και υγεία (reloaded)”. 2 χρόνια μετά την πρώτη δημόσια παρουσίαση και την κατάθεση των εμπειριών από την μέχρι τότε πορεία του εγχειρήματος, αυτή τη φορά τα θέματα που θα ανοιχτούν είναι:

• Τα κοινωνικά εγχειρήματα στον χώρο της υγείας, ο ρόλος και τα χαρακτηριστικά τους.
• Η κατάσταση στη δημόσια υγεία και περίθαλψη και οι προοπτικές αντίστασης και αγώνα.
• Οι αντιθεσμίσεις, τα όρια και οι αντιφάσεις τους στο σήμερα, προβληματισμοί για το μέλλον.