Για τον σύντροφο Γιάννη

Έφυγε ξαφνικά και πρόωρα από τη ζωή ο επαναστατημένος σύντροφος Γιάννης Γιαννατσής. Γιατί ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που λέει όχι. Με το ότι λέει όχι όμως, λέει ο Αλμπέρτ Καμύ, δε σημαίνει ότι παραιτείται.

Με το Γιάννη ξεκινήσαμε στη γειτονιά του να αρθρώνουμε ένα όχι στην εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων, στη βαρβαρότητα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην υγεία και στον επακόλουθο αποκλεισμό από την ελεύθερη πρόσβαση σε ένα δημόσιο σύστημα, στην ιατρικόποιηση της καθημερινής ζωής, στην κυρίαρχη αντίληψη για την υγεία ως εικόνα μίας Αλήθειας, την οποία μπορούν να κατέχουν οι ειδικοί και στην οποία όλοι/ες οι υπόλοιποι/ες αναγκαζόμαστε να συμμορφωθούμε, στους μηχανισμούς εκείνους που στο όνομα της παραγωγικότητας καταδικάζουν σε θάνατο ή μακροχρόνια ασθένεια εκατοντάδες εργαζόμενους.

Συναντηθήκαμε με έναν άνθρωπο που είχε ήδη αρνηθεί, και συνέχισε μέχρι το θάνατό του να αρνείται, την περίφραξη του λόφου του Φιλοπάππου, το κλείσιμο του εργοστασίου της Sisser Palco, την εμπορευματοποίηση της διασκέδασης στη γειτονιά του, που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την παρουσία, κυκλωμάτων της νύχτας, φασιστών και τραμπούκων σε αυτή. Αν βρισκόμαστε ως Συνέλευση σε μια γειτονιά που ακόμα αναπνέει αέρα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς το χρωστάμε και στο Γιάννη.

Συναντηθήκαμε μαζί του στη Λαϊκή Συνέλευση των Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, μαζί του μπήκαμε στο εγκαταλειμμένο πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα για να δημιουργήσουμετον Ανοικτό Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία, του οποίου ο Γιάννης αποτέλεσε ζωντανό κομμάτι: στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις, στα εργαστήρια και στις παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, γειτονιές και αμφιθέατρα. Ο Γιάννης ήταν παρών από την πρώτη ημέρα της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ και συμμετείχε αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια και έδωσε πολλά. Ιδέες και προτάσεις στις συνελεύσεις, αμεσότητα στις εξορμήσεις και τα μοιράσματα κειμένων, κόπο, χρόνο και τεχνογνωσία στις εργασίες συντήρησης, ενθουσιασμό και κουράγιο στις δύσκολες στιγμές. Μας ζέστανε με το αστείρευτο χιούμορ του. Η τετριμμένη ρήση «θα ζει μέσα στους αγώνες μας» στην περίπτωσή του έχει συγκεκριμένη διάσταση: Το κουράγιο, η αισιοδοξία του και το γέλιο του είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη που θα αντηχεί για πάντα στο ΠΙΚΠΑ.

Μάθαμε τέλος κοντά του να αμβλύνουμε τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις, να ζυμωνόμαστε μεταξύ μας και να δημιουργούμαι τελικά καταφάσεις ζωής. Γιατί αν θέλουμε ως συνέλευση να συνεχίσουμε να παλεύουμε να πάρουμε την υγεία στα χέρια μας, αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε παρά μόνο κρατώντας τον ζωντανό στις καρδιές μας για αυτή την κατάφαση ζωής που μας ενέπνευσε και που μας αφυπνίζει, που μπροστά στο αναπόφευκτο θέαμα της παραφροσύνης που γεννά η καπιταλιστική μηχανή του θανάτου μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος.

Σύντροφοι και συντρόφισσες του από Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία-Κατάληψη ΠΙΚΠΑ

Σήμερα έφυγε ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας συναγωνιστής…

1η Σεπτέμβρη 2015.

Σήμερα έφυγε ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας συναγωνιστής, ένας πολυαγαπημένος.

Ο Γιάννης ο Γιαννατσής.

Στάθηκε δίπλα μας σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενέπνευσε και εμπνεύστηκε από ανθρώπους. Έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του συλλογικού και της αλληλεγγύης και δεν λιγοψύχησε, ακόμα κι όταν κινδύνευσε η ζωή του από  το κράτος, το παρακράτος και τους τραμπούκους της «νύχτας», υπερασπιζόμενος το συλλογικό έναντι του ατομικού.

Κάποιοι από εμάς τον θυμόμαστε πάνω στα πεσμένα κάγκελα του Φιλοπάππου της πρώτης λαϊκής συνέλευσης που καλέστηκε στις γειτονιές μας, το 2002. Κάποιοι τον θυμόμαστε σε κάθε πλατεία ανάμεσά μας, στις συνελεύσεις κατοίκων, το εργαλείο μέσα από το οποίο συζητάμε και πράττουμε για όσα μας απασχολούν, για κάτι παραπάνω από μία δεκαετία. Ήμασταν μαζί πεισματικά πλάι στις διαδηλώσεις της γειτονιάς αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Παθιασμένος με το πρώτο αυτοοργανωμένο χώρο της γειτονιάς, την Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου. Ήταν ένας από εμάς εκείνο το μεσημέρι που καταλάβαμε το πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων, και όλα αυτά τα χρόνια στην αυτοοργανωμένη δομή του Κοινωνικού χώρου για την Υγεία. Ήταν δίπλα μας, ανάμεσα σε κατσαρόλες και πολιτικές συζητήσεις, σε όλες εκείνες τις ώρες που περνούσαμε στην άλλη αυτοοργανωμένη δομή της γειτονιάς, αυτή του Συλλογικού Χώρου για την Τροφή. Ήμασταν παρέα τα επόμενα βράδυα απ΄ όταν κάτι τσογλάνια ,υπάλληλοι εστιάτορα των Πετράλωνων, βάλανε φωτιά στην είσοδο του σπιτιού του, στοχοποιώντας τον για τη συμμετοχή στις συνελεύσεις για την βιομηχανία της διασκέδασης. Ήμασταν μαζί καθημερινά στους δρόμους των Πετραλώνων και του Θησείου, αυτός να τρέχει με έναν χαρτοφύλακα στο χέρι για την δουλειά του αλλά όποτε συναντιόμασταν να συζητάμε για τη γειτονιά, τις εξελίξεις, να σχεδιάζουμε τις επόμενες συνελεύσεις, τα επόμενα βήματά μας.

Ο Γιάννης είναι μαζί μας. Και θα είναι όσο δεν θα ξεθωριάζει μέσα μας. Κι όσο τα πολιτικά οράματά του, που ήταν και είναι και δικά μας, θα εμπνέουν τις ζωές μας. Ήμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι και σίγουρες ότι αυτό θα ζητούσε και αυτός εάν βρισκόταν κάπου εδώ τριγύρω και μας άκουγε. Να δώσουμε μία υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι θα συνεχίσουμε να ραδιουργούμε στην προοπτική της δημιουργίας αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα στις γειτονιές μας. Και σε κάθε γειτονιά.

Καλή αντάμωση Γιάννη.

φίλοι/φίλες, σύντροφοι/συντρόφισσες

από τις γειτονιές των Πετραλώνων, του Θησείου και του Κουκακίου

* η κηδεία θα γίνει την Παρασκευή, στις 4 μ.μ., στο 3ο νεκροταφείο.