Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Στις αρχές του 2011 κατατίθεται από το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών νομοσχέδιο αναδιάρθρωσης στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Συμπεριλαμβάνει υποχρεωτική μετάταξη 1500 εργαζομένων (οι μισοί από αυτούς ανήκουν στην Κίνηση, κάτι που σημαίνει περικοπές δρομολογίων), καταργούνται οι κανονισμοί και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μειώνονται οι μισθοί στο 25%, ενώ αυξάνεται η τιμή των εισιτηρίων στο 40%.

Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στον κλάδο των μεταφορών αρχίζουν να κάνουν τα πρώτα τους αγωνιστικά βήματα, στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά δημιουργείται η ανάγκη στήριξης αυτού του αγώνα, πηγαίνοντας όμως και ένα βήμα παραπέρα. Αυτή η ανάγκη θα εκφραστεί και μέσα από ένα συντονιστικό δίκτυο συνελεύσεων γειτονιών και συλλογικοτήτων που συγκροτείται για αυτόν τον σκοπό.

Στα τέλη του Νοέμβρη του 2010 μία πρωτοβουλία κατοίκων των Πετραλώνων εκδίδει ένα κείμενο στο οποίο ερμηνεύει την επίθεση στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Σύντομα η κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα γίνει πολύ χειρότερη από αυτή που ήδη ζούμε. Απολύσεις, δραματική μείωση μισθών, εντατικοποίηση και χειρότερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Κόψιμο όσων γραμμών θεωρούνται ασύμφορες, αυξημένο εισιτήριο, κατάργηση των ελευθέρας και των μειωμένων, πιο αραιά δρομολόγια άρα και μεγαλύτερος χρόνος αναμονής και συνωστισμός για εμάς τους επιβάτες.

Η κυβέρνηση με τη βοήθεια των ΜΜΕ και ρίχνοντας τόνους λάσπης, έκανε και με τους εργαζόμενους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ό,τι και με μια σειρά άλλους κλάδους για να μπορέσει να περάσει τα μέτρα που θέλει χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Όμως ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε, ούτε όλοι μαζί τα πληρώνουμε. Τα σκάνδαλα, οι μίζες και η “κακοδιαχείριση” είναι δουλειά των από πάνω, των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Αυτοί είναι που κερδοσκοπούν ακόμη και σήμερα, και ο στόχος των αλλαγών είναι να συνεχίσουν να βγάζουν κέρδος.

Όμως κάποια στιγμή πρέπει να πούμε ΦΤΑΝΕΙ! Αυτή η επίθεση στα ΜΜΜ είναι επίθεση στον έμμεσο μισθό μας αλλά και στην ίδια μας τη ζωή. Είναι η ώρα να θέσουμε τους δικούς μας στόχους. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως και η Υγεία, η Παιδεία, η Ενέργεια, οι Φυσικοί Πόροι, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα. Είναι κοινωνικά αγαθά και δεν τα αντιμετωπίζουμε με τη λογική του κέρδους. Η καλύτερη λειτουργία τους μπορεί να γίνει με την κοινωνικοποίηση και τον εργατικό έλεγχο και όχι με την ιδιωτικοποίησή τους.

Σε αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι ούτε σαν επιβάτες ούτε σαν εργαζόμενοι. Προωθούμε τον κοινό αγώνα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για δωρεάν και ποιοτική μετακίνηση, μέσω πολύμορφων δράσεων στις γειτονιές, στα αμαξοστάσια, σε πρωτοβουλίες και σωματεία.

Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στο χτύπημα των εργασιακών τους δικαιωμάτων και στην αναδιάρθρωση που προωθούν κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΔΝΤ.

Να κάνουμε πράξη τις συγκοινωνίες που θέλουμε με όπλο την αλληλεγγύη. Όσοι έχουμε εισιτήριο το δίνουμε μόλις κατεβαίνουμε σε κάποιον άλλο.

Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους τώρα, ως το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση των δωρεάν μεταφορών.

Να δώσουμε μαζί ένα κοινό αγώνα πέρα από επιμέρους συνδικαλιστικά αιτήματα, όχι για την καλύτερη λειτουργία μιας κρατικής ή αποκρατικοποιημένης εταιρίας, αλλά για την οικοδόμηση ενός κοινωνικού αγαθού που θέλουμε για εμάς.

Δωρεάν μετακίνηση για όλους. Αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων.

Στις 10 Δεκεμβρίου πραγματοποιείται η πρώτη παρέμβαση αυτής της πρωτοβουλίας στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων. Την ίδια στιγμή, από τον Πειραιά, το Ίλιον και τους Αγίους Αναργύρους μέχρι του Ζωγράφου, τα Άνω Ιλίσια, το Παγκράτι και την Καισαριανή πραγματοποιούνται παρεμβάσεις σε σταθμούς του μετρό, του ηλεκτρικού, σε τρόλεϊ και λεωφορεία.

Η νέα χρονιά ξεκινάει με ανοιχτό κάλεσμα για να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στην πλατεία Μερκούρη (φωτό 1 και 2). Συγκροτείται η Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αποφασίζει την μετέπειτα κίνησή της. Μέσα στον Γενάρη θα γίνουν παρεμβάσεις στους ηλεκτρικούς σταθμούς των Πετραλώνων (φωτό 3) και της Καλλιθέας και στο μετρό Συγγρού-Φιξ.

Η ανοιχτή συνέλευση οριστικοποιείται σε εβδομαδιαία βάση στην πλατεία Μερκούρη (φωτό 4). Οι παρεμβάσεις συνεχίζονται σε σταθμούς (Ταύρος, Κεραμεικός, Θησείο, Νέος Κόσμος, Μοναστηράκι – φωτό 5 και 6), ενώ συζητιούνται οι εξελίξεις πάνω στο θέμα και η αντιμετώπιση των νέων παραμέτρων που προκύπτουν (για παράδειγμα η ένταση των ελέγχων για επικυρωμένα εισιτήρια στα μέσα μεταφοράς).

Στις 2 Απριλίου η συνέλευση διοργανώνει εκδήλωση με θέμα συζήτησης «από το δεν πληρώνω τις καθημερινές κοινωνικές ανάγκες, στην άρνηση πληρωμής της κρίσης των αφεντικών» (φωτό 7). Η εισήγηση της εκδήλωσης:

Μέσα σε μια μητρόπολη η οποία απλώνεται μέρα με τη μέρα κι όπου οι αποστάσεις αυξάνουν, το να μπορείς να μετακινηθείς δεν αποτελεί κάποιου είδους πολυτέλεια. Το να πηγαίνεις στη δουλειά σου, στην αγορά, να συναντήσεις ένα φίλο-η, στο νοσοκομείο, σε μια γιορτή και όπου αλλού πάμε λιγότερο ή περισσότερο συχνά αποτελεί μια κοινωνική μας ανάγκη. Τη στιγμή μάλιστα που οι άνθρωποι οι οποίοι χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι κατά κύριο λόγο χαμηλόμισθοι, άνεργοι, συνταξιούχοι. Άνθρωποι οι οποίοι πολλές φορές δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ. Όμως ακόμα και να είχαν ή είχαμε αυτή τη δυνατότητα δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε για να καλύπτουμε κοινωνικές ανάγκες όπως το νερό, οι μετακινήσεις, η επικοινωνία, η υγεία, ο αέρας. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα αγαθά τα έχουμε πληρώσει δεκάδες φορές μέσω των φόρων και των κρατήσεων οι οποίες είναι και δυσανάλογες των μισθών μας. Όμως παρ’ όλα τα ποσά τα οποία καταβάλλουμε καθημερινά σε κράτος και ιδιώτες για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών τα αντίτιμα συνεχώς αυξάνονται. Το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα τιμολόγια της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, τα δημοτικά τέλη συνεχίζουν να αυξάνονται (και μαζί με αυτά και οι φόροι) με σκοπό την διατήρηση και αύξηση των κερδών αυτών που διαχειρίζονται αυτές τις επιχειρήσεις, δηλαδή του κράτους και των διάφορων μεγαλοεργολάβων.

Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς, των οποίων η εφαρμογή βασίζεται στη λεηλασία της κοινωνίας βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να υψώνεται ένα τείχος το οποίο γράφει «αρνούμαι να πληρώσω». Μια πληθώρα κόσμου με διαφορετικές αντιλήψεις και αφετηρίες είτε συλλογικά είτε ατομικά προτάσσει όλο και περισσότερο την άρνηση πληρωμής σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητας. Αρνείται να πληρώσει τα διόδια στις εθνικές οδούς, το εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, εξετάσεις στα νοσοκομεία, τους λογαριασμούς. Αν και στο παρελθόν υπήρξαν τέτοιες κινήσεις σήμερα βλέπουμε να πληθαίνουν, να μαζικοποιούνται και να ξεπερνούν τα στενά όρια του δεν πληρώνω απλώς τις αυξήσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς είναι υπέρογκες και παράλογες. Οι κινήσεις αυτές προσπαθούν να θέσουν την λογική της άρνησης πληρωμής όχι σαν μια αποσπασματική απάντηση σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα αλλά ως μέρος μιας συνολικής αντίληψης η οποία προτάσσεται απέναντι στην ολοκληρωτική επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τα αφεντικά με όχημα την κρίση και μπορεί να περιλαμβάνει την άρνηση πληρωμών, την πολιτική ανυπακοή καθώς και κάθε αυτοοργανωμένη πρωτοβουλία διαχείρισης κοινωνικών αναγκών (τέτοια παραδείγματα είναι τα κοινωνικά ιατρεία, οι συλλογικές κουζίνες, το rideshare, οι καταλήψεις στέγης κ.ο.κ.)

Αρνήσεις οι οποίες προκύπτουν από το ότι οι κοινωνικές ανάγκες δεν είναι εμπόρευμα, ότι τις έχουμε πληρώσει τριπλά και πενταπλά και δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε να πληρώνουμε. Αρνήσεις οι οποίες συλλογικοποιούνται και βγαίνουν στο προσκήνιο ως μια απάντηση των από κάτω, όλων αυτών δηλαδή που πάνω στις πλάτες τους κερδοσκοπούν και παρασιτούν οι διάφοροι κρατικοί διαχειριστές και οι κάθε είδους μεγαλοεπενδυτές. Μια κίνηση ανθρώπων οι οποίοι διεκδικούν όλα όσα τους ανήκουν και τα οποία τους έχουν στερήσει και αρπάξει οι από πάνω και τους τα παρέχουν με το σταγονόμετρο και με δυσβάσταχτα ανταλλάγματα.

Έτσι λοιπόν από την άρνηση πληρωμής εισιτηρίου και τη διεκδίκηση ελεύθερων μετακινήσεων μέχρι το κλείσιμο των ταμείων στα νοσοκομεία μέχρι το άνοιγμα των διοδίων βλέπουμε ότι όταν συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας μπορούμε να ανατρέψουμε την περαιτέρω λεηλασία μας και να διεκδικήσουμε όχι απλώς κάποια ψίχουλα αλλά ολόκληρο το καρβέλι. Κι αυτό αν δεν το κάνουμε εμείς οι από κάτω δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς. Γιατί μόνο αν εμείς οι ίδιοι πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας μέσα από αυτοοργανωμένες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, με άμεσες δράσεις και με γνώμονα την αλληλεγγύη μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή τη κατάσταση.

Στην εκδήλωση παρουσιάζεται και μπροσούρα της συνέλευσης (με τίτλο «από την άρνηση πληρωμής των κοινωνικών αναγκών, στην άρνηση πληρωμής της καπιταλιστικής κρίσης») που διαπραγματεύεται το ζήτημα των μετακινήσεων στην Αθήνα και του Πειραιά. Πιάνει το νήμα από τη συγκρότηση της Αθήνας ως πρωτεύουσας και την ανάπτυξη των συγκοινωνιακών δικτύων της και φθάνει μέχρι το σήμερα και την κοινωνική ανάγκη της χρήσης των μέσων μεταφοράς (μπορείτε να κατεβάσετε την μπροσούρα εδώ).

Από κάποια στιγμή και μετά τίθεται στις συνελεύσεις το θέμα της μονοθεματικότητας και κατά πόσο μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει η ανοιχτή συνέλευση χωρίς να ανακυκλώνεται. Ένας από τους λόγους των προβληματισμών ήταν και η υποχώρηση του αγώνα των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αφήνοντας μοναχική την πλευρά των επιβατών (και αλληλέγγυων στον αγώνα τους). Όπως αναφέρεται και στην τελευταία ανάρτηση του blog της ανοιχτής συνέλευσης «Όπως έχει καταφανεί το πεδίο δράσης αυτής της μονοθεματικής διαδικασίας έχει περιοριστεί αρκετά το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόταγμα της ελεύθερης μετακίνησης δεν έχει πλέον έδαφος να διεκδικήσει μέσα στο μητροπολιτικό συγκοινωνιακό δίκτυο της Αθήνας. Αλλά από τη στιγμή που αυτός ο αγώνας βρίσκονταν (ή θέλαμε να βρίσκεται) σε άμεση αλληλεπίδραση με τον αγώνα των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με μία κατάσταση όπου αυτή η προϋπόθεση έχει εκλείψει, οπότε και η δικιά μας παρέμβαση χάνει τη δυναμική της. Μετά από μία συζήτηση που τράβηξε σχεδόν 2,5 ώρες αποφασίστηκε η συνέλευση να σταματήσει να υπάρχει ως έχειν.».

Περισσότερο υλικό και ενημέρωση μπορείτε να βρείτε στο blog της ανοιχτής συνέλευσης.

.