Η “ευαισθησία και η προνοητικότητα της ελληνικής πολιτείας” δεν είχε όμως ραντεβού με τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας στις 19 Ιανουαρίου. Ήταν εκείνο το βράδυ που οι πόρτες του κλειστού στο Ρουφ θα έμεναν κλειδωμένες. Ήταν τότε που ο πρόεδρος του κέντρου υποδοχής αστέγων του δήμου Αθηναίων δήλωνε κυνικά “επειδή δεν μιλάμε για έκτακτες καιρικές συνθήκες και η θερμοκρασία έχει ανέβει σχετικά με τις προηγούμενες ημέρες, αποφασίστηκε να μην ανοίξουν οι πόρτες του Ρουφ”. Ασκήσεις ανθρώπινης αντοχής που επιβάλλονται από τη ψυχρή γλώσσα της εξουσίας.
Αυτό το γεγονός -για τον Μανδραβέλη, τη φυλλάδα που γράφει και το συνάφι του- ήταν μία κακή παρένθεση που δεν πρέπει να είναι καταγεγραμμένη πουθενά. Το φιλοθεάμον κοινό δίνει έξοδο στις ατομικές ευαισθησίες του μέσα από τη φιλανθρωπία. Γι’ αυτό και αρκεί να προβάλλεται μόνο αυτή.
Κύριοι δημοσιογραφίσκοι τα γράφετε και μόνοι σας. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Το ίδιο το άρθρο (22 Ιανουαρίου 2012) της συναδέλφου του Μανδραβέλη, Μαριλής Μαργωμένου, λέει πολλά: “Όχι ρε! Όχι να πουλάτε φύλλα στην πλάτη των αστέγων!”. Ένας κοντός άντρας μου φωνάζει όσο μπορεί. “Δημοσιογράφοι, ε; Τι ήρθατε εδώ πέρα;”. “Έλα ρε Μάρκο…”. Ο Βασίλης από δίπλα, ο πιο παλιός στο Ίδρυμα Αστέγων, πάει να τον ηρεμήσει. Ο Γιάννης ο φωτογράφος δεν βγάζει καν τη μηχανή. Όμως, ένας άλλος άνδρας απ’ τις φωνές του Μάρκου έχει ήδη αρπάξει. “Θα βγάλω μαχαίρι άμα δω να τραβάς φωτογραφία”, λέει. “Μα το Θεό θα σε μαχαιρώσω”. Κανείς δεν μιλάει.
η συνέλευση θα πραγματοποιηθεί στις 1μμ
http://www.red-pep.blogspot.com/2012/02/blog-post_03.html
Eπαναστασεις καφενειου!
Η “ευαισθησία και η προνοητικότητα της ελληνικής πολιτείας” δεν είχε όμως ραντεβού με τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας στις 19 Ιανουαρίου. Ήταν εκείνο το βράδυ που οι πόρτες του κλειστού στο Ρουφ θα έμεναν κλειδωμένες. Ήταν τότε που ο πρόεδρος του κέντρου υποδοχής αστέγων του δήμου Αθηναίων δήλωνε κυνικά “επειδή δεν μιλάμε για έκτακτες καιρικές συνθήκες και η θερμοκρασία έχει ανέβει σχετικά με τις προηγούμενες ημέρες, αποφασίστηκε να μην ανοίξουν οι πόρτες του Ρουφ”. Ασκήσεις ανθρώπινης αντοχής που επιβάλλονται από τη ψυχρή γλώσσα της εξουσίας.
Αυτό το γεγονός -για τον Μανδραβέλη, τη φυλλάδα που γράφει και το συνάφι του- ήταν μία κακή παρένθεση που δεν πρέπει να είναι καταγεγραμμένη πουθενά. Το φιλοθεάμον κοινό δίνει έξοδο στις ατομικές ευαισθησίες του μέσα από τη φιλανθρωπία. Γι’ αυτό και αρκεί να προβάλλεται μόνο αυτή.
Κύριοι δημοσιογραφίσκοι τα γράφετε και μόνοι σας. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Το ίδιο το άρθρο (22 Ιανουαρίου 2012) της συναδέλφου του Μανδραβέλη, Μαριλής Μαργωμένου, λέει πολλά: “Όχι ρε! Όχι να πουλάτε φύλλα στην πλάτη των αστέγων!”. Ένας κοντός άντρας μου φωνάζει όσο μπορεί. “Δημοσιογράφοι, ε; Τι ήρθατε εδώ πέρα;”. “Έλα ρε Μάρκο…”. Ο Βασίλης από δίπλα, ο πιο παλιός στο Ίδρυμα Αστέγων, πάει να τον ηρεμήσει. Ο Γιάννης ο φωτογράφος δεν βγάζει καν τη μηχανή. Όμως, ένας άλλος άνδρας απ’ τις φωνές του Μάρκου έχει ήδη αρπάξει. “Θα βγάλω μαχαίρι άμα δω να τραβάς φωτογραφία”, λέει. “Μα το Θεό θα σε μαχαιρώσω”. Κανείς δεν μιλάει.