Για τον σύντροφο Γιάννη
Έφυγε ξαφνικά και πρόωρα από τη ζωή ο επαναστατημένος σύντροφος Γιάννης Γιαννατσής. Γιατί ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που λέει όχι. Με το ότι λέει όχι όμως, λέει ο Αλμπέρτ Καμύ, δε σημαίνει ότι παραιτείται.
Με το Γιάννη ξεκινήσαμε στη γειτονιά του να αρθρώνουμε ένα όχι στην εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων, στη βαρβαρότητα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην υγεία και στον επακόλουθο αποκλεισμό από την ελεύθερη πρόσβαση σε ένα δημόσιο σύστημα, στην ιατρικόποιηση της καθημερινής ζωής, στην κυρίαρχη αντίληψη για την υγεία ως εικόνα μίας Αλήθειας, την οποία μπορούν να κατέχουν οι ειδικοί και στην οποία όλοι/ες οι υπόλοιποι/ες αναγκαζόμαστε να συμμορφωθούμε, στους μηχανισμούς εκείνους που στο όνομα της παραγωγικότητας καταδικάζουν σε θάνατο ή μακροχρόνια ασθένεια εκατοντάδες εργαζόμενους.
Συναντηθήκαμε με έναν άνθρωπο που είχε ήδη αρνηθεί, και συνέχισε μέχρι το θάνατό του να αρνείται, την περίφραξη του λόφου του Φιλοπάππου, το κλείσιμο του εργοστασίου της Sisser Palco, την εμπορευματοποίηση της διασκέδασης στη γειτονιά του, που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την παρουσία, κυκλωμάτων της νύχτας, φασιστών και τραμπούκων σε αυτή. Αν βρισκόμαστε ως Συνέλευση σε μια γειτονιά που ακόμα αναπνέει αέρα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς το χρωστάμε και στο Γιάννη.
Συναντηθήκαμε μαζί του στη Λαϊκή Συνέλευση των Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, μαζί του μπήκαμε στο εγκαταλειμμένο πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα για να δημιουργήσουμετον Ανοικτό Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία, του οποίου ο Γιάννης αποτέλεσε ζωντανό κομμάτι: στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις, στα εργαστήρια και στις παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, γειτονιές και αμφιθέατρα. Ο Γιάννης ήταν παρών από την πρώτη ημέρα της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ και συμμετείχε αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια και έδωσε πολλά. Ιδέες και προτάσεις στις συνελεύσεις, αμεσότητα στις εξορμήσεις και τα μοιράσματα κειμένων, κόπο, χρόνο και τεχνογνωσία στις εργασίες συντήρησης, ενθουσιασμό και κουράγιο στις δύσκολες στιγμές. Μας ζέστανε με το αστείρευτο χιούμορ του. Η τετριμμένη ρήση «θα ζει μέσα στους αγώνες μας» στην περίπτωσή του έχει συγκεκριμένη διάσταση: Το κουράγιο, η αισιοδοξία του και το γέλιο του είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη που θα αντηχεί για πάντα στο ΠΙΚΠΑ.
Μάθαμε τέλος κοντά του να αμβλύνουμε τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις, να ζυμωνόμαστε μεταξύ μας και να δημιουργούμαι τελικά καταφάσεις ζωής. Γιατί αν θέλουμε ως συνέλευση να συνεχίσουμε να παλεύουμε να πάρουμε την υγεία στα χέρια μας, αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε παρά μόνο κρατώντας τον ζωντανό στις καρδιές μας για αυτή την κατάφαση ζωής που μας ενέπνευσε και που μας αφυπνίζει, που μπροστά στο αναπόφευκτο θέαμα της παραφροσύνης που γεννά η καπιταλιστική μηχανή του θανάτου μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος.
Σύντροφοι και συντρόφισσες του από Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία-Κατάληψη ΠΙΚΠΑ