Τι συμβαίνει με την έκδοση βιβλιαρίου απορίας; Κάλεσμα σε συζήτηση για την ανάληψη δράσεων.

Αποκλεισμός και κατάσταση εξαίρεσης στους καιρούς της κρίσης

Η περίπτωση της έκδοσης βιβλιαρίου απορίας στο Δήμο Αθηναίων

Δεν αποτελεί ένα θεωρητικό σχήμα. Όσο η κρίση των αφεντικών βαθαίνει, τόσο αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο οι απόκληροι αυτού του συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Και εάν μέχρι σήμερα γίνονται απέλπιδες προσπάθειες να μην είναι ευρύτερα εμφανείς, υπάρχουν κάποια σημεία όπου συμπυκνώνεται έντονα το τέλος-του-κράτους-πρόνοιας και οι αντίστοιχες προεκτάσεις του στο κοινωνικό σώμα. Ένα τέτοιο χωροταξικό σημείο μέσα στην πόλη είναι το «Υγειονομικό» του Δήμου Αθηναίων, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ένας τόπος όπου εάν στηθείς στην ουρά θα μπλεχτείς με τις θεσμικές σημειολογίες σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και τα ατομικά βιώματα όσων στέκονται πλάι σου.

Θεσμικές σημειολογίες οι οποίες αντικατοπτρίζονται σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα το οποίο τους τελευταίους μήνες έχει γίνει τόσο πολύπλοκο και δυσκίνητο ώστε στην ουσία να σου ζητάνε να παραιτηθείς και να επιστρέψεις στην ατομική μιζέρια και την ανασφάλεια. Ακόμα και μία απλή ανανέωση του βιβλιάριου απορίας μπορεί να επεκταθεί χρονικά κοντά στο εξάμηνο, τη θέση μίας απλής σφραγίδας ενός υπαλλήλου την έχει πάρει μία (ακόμη) επιτροπή, η χαρτούρα που απαιτείται ράβεται και κόβεται κάθε φορά ανάλογα… με τι άραγε;

Η υπεύθυνη αντιδήμαρχος, μιλώντας πρόσφατα σε ραδιοφωνικό σταθμό, ήταν τόσο κυνική όσο της επέτρεπε η άλλη άκρη μίας τηλεφωνικής γραμμής και η ταξική της θέση φυσικά: «Μπορεί να περάσουν ένας, δύο ή και τρεις μήνες για να πάρει κάποιος ένα βιβλιάριο απορίας». Για τον Δήμο της Αθήνας οι πολλές περισσότερες αιτήσεις που κατατίθενται φέτος αντιμετωπίζονται ακόμη πιο γραφειοκρατικά μέσω μίας επιτροπής η σύσταση της οποίας αγγίζει τα όρια του χυδαίου: ένας ψυχολόγος, ένας εφοριακός και ένας γιατρός. Η ψυχολογιοποίηση της ανεργίας, ο περιουσιακός έλεγχος από ένα ιδιότυπο ΣΔΟΕ του Δήμου Αθηναίων (εάν είναι γραμμένο στο όνομά σου το πατρικό σπίτι σε ένα χωριό, εάν έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα αμάξι ή ένα μηχανάκι απορρίπτεσαι), η επανειλημμένη απαίτηση εξετάσεων από κρατικές επιτροπές για να αποδείξεις μία πάθηση, είναι σημάδια μίας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής: δε μας ενδιαφέρει να εξυπηρετήσουμε τους ανθρώπους που έχουν τη βασική ανάγκη της υγειονομικής κάλυψης, αλλά αντιθέτως, θέτοντας όλο και περισσότερα κριτήρια και κωλύματα, να τους κάνουμε να παραιτηθούν και αν όχι να τους απορρίψουμε.

Τα ατομικά βιώματα των ανθρώπων που στέκονται στην ουρά δεν μας είναι άγνωστα. Είναι αυτά τα βιώματα που έχουμε και εμείς που είμαστε πολλούς μήνες άνεργοι και άνεργες, εμείς που κάνουμε δύο-τρία μεροκάματα τον μήνα ή δουλεύουμε με 3 ευρώ την ώρα «μαύρα», εμείς που απολυθήκαμε αλλά δεν βγαίνουμε ταμείο γιατί δεν έχουμε τα ένσημα, εμείς που απολυθήκαμε αλλά δεν την βγάζουμε με το ταμείο και 400 ευρώ τον μήνα.

Ας έχουμε και αυτό υπ’ όψιν μας: η πολιτική αποκλεισμού από την έκδοση βιβλιαρίου απορίας πηγαίνει πλάι-πλάι με την κατάσταση εξαίρεσης και αποκλεισμού που έχει επιβληθεί εδώ και δύο χρόνια στα δημόσια νοσοκομεία. Πηγαίνει πλάι-πλάι με την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση του χώρου της υγείας.

Γύρω από το θέμα της έκδοσης του βιβλιαρίου απορίας ανοίγεται ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με τα αφεντικά. Η ανεργία και η φτώχεια που μας φέρνουν στην ουρά του «Υγειονομικού», η απαγκίστρωση του κράτους από την προνοιακή πολιτική των προηγούμενων δεκαετιών είναι σημεία του ταξικού πολέμου που έχει κηρυχθεί στους από κάτω τα τελευταία τρία χρόνια. Ας αντεπιτεθούμε.

Κάλεσμα σε συζήτηση για την ανταλλαγή απόψεων και τη διερεύνηση της δυνατότητας ανάληψης δράσης

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, 7.30 μ.μ.

Στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα

“Κοινωνικός χώρος για την υγεία”

της λαϊκής συνέλευσης Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου