Κατηγορία: Ανακοινώσεις
Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης της Βίλας Αμαλίας.
[Νωρίς το πρωί της 20ης Δεκέμβρη άντρες της κρατικής ασφάλειας εισέβαλλα στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας (Αχαρνών και Χέυδεν, πλατεία Βικτωρίας) με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας ύστερα από δήθεν ανώνυμη καταγγελία. Συλλαμβάνονται 8 άτομα που βρίσκονταν εντός του κτιρίου και κατάσχονται αντικείμενα τα οποία η αστυνομία τα χρησιμοποιεί ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτήρα. Το πρωί της Δευτέρας 24 Δεκέμβρη οι συλληφθέντες περνάνε από εισαγγελέα και ανακριτή και αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους]
Πόσο περίεργο μπορεί να ακούγεται -σήμερα όπου όλες οι βεβαιότητες που χτίστηκαν από τη δεκαετία του ’90 και μετά καταρρέουν- ότι υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που δεν χωρούν στα μέτρα αυτού του κόσμου;
Πόσο ύποπτο μπορεί να ακούγεται ότι αυτοί οι κάποιοι και αυτές οι κάποιες τολμούν να χτίσουν στο εδώ και στο τώρα ψηφίδες του κόσμου που ονειρεύονται;
Με όπλα τους την συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την επικοινωνία.
Πόσο σουρεαλιστικό είναι ο δημοσιογράφος να μας περιγράφει ένα «εργαστήρι παρασκευής μολότοφ» και από πίσω να παίζουν πλάνα από το συναυλιάδικο, το καφενείο, το βιβλιοπωλείο, το τυπογραφείο, το σαλόνι, τα δωμάτια και την κουζίνα της κατάληψης;
Πόσο κοντόφθαλμο είναι να ξεχνάμε ότι αυτοί που τώρα πλασάρονται ως «φορείς της αλήθειας» και «προστάτες του κοινωνικού συνόλου» (δηλαδή οι δημοσιογράφοι, ο υπουργός Δένδιας, ο πρωθυπουργός Σαμαράς, ο δήμαρχος Καμίνης) είναι αυτοί οι οποίοι όλους τους προηγούμενους μήνες και όλους τους επόμενους που έρχονται, θα μας φλομώνουν στο ψέμα, θα μας αδειάζουν κι άλλο τις τσέπες, θα συνεχίζουν να λοιδορούν τους αγώνες των εργαζομένων όσο τίποτε άλλο. Γιατί, λοιπόν, τώρα να πάρουν το μέρος μας;
Πόσο ακατανόητο ακούγεται ένας χώρος να είναι αντιεμπορευματικός, να μην χρειάζεται δηλαδή να έχεις φράγκα για να μπορείς να μπεις, να συμμετάσχεις, να εκφραστείς;
Πόσο ψέμα είναι να ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνταν στην κατάληψη και όλοι αυτοί που βρίσκονται πλάι της είναι οι ίδιοι που έχουν σταθεί ανιδιοτελώς αλληλέγγυοι πλάι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες όλων αυτών των χρόνων; Χωρίς φανφάρες και χωρίς κονκάρδες.
Πόσο υποκριτικό ακούγεται να εξανίσταται κάποιος για την νομιμότητα της κατάληψης ενός δημοσίου κτιρίου όταν χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας πετιούνται στο δρόμο γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να καταβάλουν το ενοίκιο; Ενός δημοσίου κτιρίου που από το 1973 είναι εγκαταλελειμμένο και σε άθλια κατάσταση (όπως, εξάλλου, και τα περισσότερα κτίρια που ανήκουν στο δημόσιο) και σήμερα στέκει όρθιο χάρη στις συνεχείς εργασίες συντήρησης των καταληψιών. Εκτός και εάν κάποιος επιλέγει την παραίτηση και τις φιλανθρωπίες και όχι να οργανωθεί και να διεκδικήσει ότι σου στερούν.
Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει κάποιος ότι η Βίλα Αμαλίας αποτελεί το σύνορο ανάμεσα στον κοινωνικό κανιβαλισμό που έχει απλωθεί στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και την πλατεία Βικτωρίας που εποφθαλμιούν κάποια χρόνια τώρα οι νεοναζί; Αυτό το σημείο επιχειρούν να σβήσουν από την πολιτική γεωγραφία της περιοχής. Η όλη επιχείρηση εντάσσεται σε μία κίνηση καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων που εκδηλώνονται με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, μία πτυχή του ολοκληρωτικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί.
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν μας έχουν πέσει από τον ουρανό. Η ανάγκη της αυτοοργάνωσης των ζωών μας και επανοηματοδότησης της καθημερινότητάς μας μάς οδήγησε να κάνουμε και εμείς τις επιλογές μας. Είμαστε οι κάτοικοι των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου οι οποίοι μέσω της λαϊκής συνέλευσης έχουμε φτιάξει τις δικές μας αντιδομές: τον «συλλογικό χώρο για την τροφή» που λειτουργεί καθημερινά, ενώ εδώ και τρία χρόνια έχουμε καταλάβει και εμείς ένα παρατημένο πέτρινο σπίτι, στον συνοικισμό του Ασυρμάτου στα Άνω Πετράλωνα, και έχουμε χτίσει τον «κοινωνικό χώρο για την υγεία». Μία αντιδομή για την υγεία, για τους ανθρώπους των γειτονιών μας (και όχι μόνο), οι οποίοι τον έχουν επισκεφτεί κατά εκατοντάδες. Μία αντιδομή όχι -απλά- παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και οραματισμού μίας υγείας όπου η ιατρική δε θα ασκεί την εξουσία της πάνω στον πάσχοντα. Μία αντιδομή όπου αντιλαμβανόμαστε τη θεραπεία ως μία ανθρωποκεντρική διαδικασία.
Ενάντια στη λογική της «αξιοποίησης» των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, προτάσσουμε την κατάληψη ως μία επιλογή για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Το κράτος, στην ιδιοκτησία του οποίου είναι το κτίριο, αποσκοπεί στην «αξιοποίησή» του, στην αγοραπωλησία του με σκοπό το κέρδος. Εμείς αποσκοπούμε να παρέχουμε υπηρεσίες υγείας σε όλους αυτούς που κάθε μέρα, προσχεδιασμένα, πετιούνται έξω από το σύστημα υγείας. Μέσα από αυτόν τον χώρο οργανώνουμε τις κινήσεις μας για τη διεκδίκηση της ελεύθερης και χωρίς αντίτιμο πρόσβασης στο σύστημα υγείας. Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά σε τι βρίσκεται πιο κοντά: στο δίκιο των αρπακτικών-ιδιοκτητών ή στο δίκιο των γειτόνων του (και καταληψιών).
Αυτές τις ημέρες προσπαθούνε τα γνωστά «παπαγαλάκια» να μας πείσουνε ότι η λέξη κατάληψη είναι συνώνυμο του «κέντρου ανομίας». Εμείς τα βλέπουμε κάθε μέρα, στις γειτονιές μας, ποια είναι τα κέντρα ανομίας. Είναι οι τράπεζες που πλουτίζουν σε βάρος μας, είναι τα ενεχυροδανειστήρια που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά για να υποθηκεύσουν τη ζωή ανθρώπων σε απόγνωση, είναι τα τοπικά αστυνομικά τμήματα, είναι τα κέντρα εξουσίας και οι μαφίες των νυχτερινών μαγαζιών.
Δεν χωράει άλλες κουβέντες. Είναι εξάλλου εμφανές. Η Βίλα Αμαλίας είναι και το δικό μας σπίτι. Εμφορούμαστε από τις ίδιες αξίες: αυτές της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Έχουμε και ίδιους σκοπούς: να χτίσουμε τις δικές μας αντιδομές. Έχουμε και τους ίδιους στόχους στο παρόν: να ξαναπάρουμε πίσω το Σπίτι.
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Κοινωνικός χώρος για την υγεία από το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων
Συλλογικός χώρος για την τροφή
Ανακοίνωση για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα την ημέρα της γενικής απεργίας σε συνοικίες της Αθήνας.
Όσοι και όσες κυκλοφορούν στις γειτονιές μας, θα έχουν δει πολύ συχνά, σε κάποια πλατεία, μαζεμένο κόσμο να συζητάει, να προβληματίζεται, να αναλαμβάνει δράσεις και να κάνει παρεμβάσεις για θέματα τοπικά ή κεντρικά. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ξέρουν πια ότι πρόκειται για την τοπική λαϊκή συνέλευση, η οποία, αυτο-οργανωμένα και αντιιεραρχικά, διοργανώνει εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές και πορείες στη γειτονιά ή στο κέντρο της Αθήνας, και έχει φτιάξει αντιδομές για την υγεία («Κοινωνικός Χώρος για την Υγεία», Τιμοδήμου κ’ Αντωνιάδου, στα πέτρινα των Α. Πετραλώνων) και την τροφή («Συλλογική Χώρος για την Τροφή», Δωριέων κ’ Ταντάλου, Α. Πετράλωνα), διεκδικώντας το αυτονόητο: να δημιουργήσει τις δομές και τις σχέσεις εκείνες που θα μας επιτρέψουν να χτίσουμε μία καθημερινότητα, όπως την οραματιζόμαστε και όχι όπως μας την επιβάλλουν.
Κάτι ανάλογο γίνεται και σε πολλές άλλες γειτονιές της Αθήνας, όπου οι κάτοικοι, αναγνωρίζοντας τον κοινό εχθρό στους από πάνω και όχι στους διπλανούς τους, έχουν συγκροτήσει ανοιχτές και λαϊκές συνελεύσεις και συλλογικότητες, επιδιώκοντας με συλλογικές δράσεις να αντισταθούν στην καθημερινή λεηλασία και τη συνολική επίθεση που μας έχουν εξαπολύσει αφεντικά, τράπεζες και ΔΝΤ.
Την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη, ημέρα πανελλαδικής απεργίας, αρκετές συνελεύσεις και συλλογικότητες γειτονιάς καλούσαν στην πορεία στο κέντρο της Αθήνας, με προσυγκεντρώσεις στις γειτονιές τους. Αυτούς επέλεξε για αρχή το κράτος επιδεικνύοντας μία δυναμική καταστολή, καθώς πλήθος ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ περικύκλωσαν τους συγκεντρωμένους πριν καν ξεκινήσουν και με τη συνήθη τραμπούκικη συμπεριφορά τους, με βρισιές και ξύλο, δεν τους άφησαν να αποχωρήσουν. Στο Παγκράτι, η συγκέντρωση της «Συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου» αποκλείστηκε αρκετή ώρα από αστυνομικό κλοιό, ενώ στη Δάφνη, οι συγκεντρωμένοι κάτοικοι της «Ανοιχτής λαϊκής συνέλευσης Αγίου Δημητρίου» προσήχθησαν από το μετρό στη ΓΑΔΑ, όπου και κρατήθηκαν μέχρι το τέλος της απεργιακής πορείας. Στη συγκέντρωση στου Ζωγράφου, όπου είχαν καλέσει η «Αυτόνομη συνέλευση Ζωγράφου» και ο «Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου», οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους κυνηγώντας τους στα γύρω στενά, χτυπώντας πολλούς από αυτούς και προσάγοντας 21 άτομα, ανάμεσα τους και μαθητές, εκ των οποίων 12 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν ανεπιτυχώς το ίδιο απόγευμα, όταν κάτοικοι και συλλογικότητες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Γαρδένιας, διαμαρτυρόμενοι για τα γεγονότα.
Και ο χαφιεδισμός καλά κρατεί..
Το κράτος ξέρει πολύ καλά να στήνει το παιχνίδι του και σε αυτό συμμετέχουν όλοι του οι μηχανισμοί-επίσημοι και ανεπίσημοι. Συνολικά συνελήφθησαν τη μέρα της απεργίας 23 άτομα και δύο μέρες αργότερα, η αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα ονόματα και φωτογραφίες των 9 από αυτούς, πριν καν τους αποδοθεί το όποιο κατηγορητήριο, συνοδευόμενες από αριθμούς τηλεφώνων στους οποίους μπορούν να παίρνουν όσοι πολίτες αρέσκονται σε χαφιεδισμό. Τα ΜΜΕ, ως επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας και σε διατεταγμένη υπηρεσία, επιδιώκουν είτε να σπείρουν το φόβο στην κοινωνία, όπως συνέβη με τις συλληφθείσες οροθετικές εκδιδόμενες λίγο καιρό πριν (που στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ούτε ήταν όλες οροθετικές ούτε εκδιδόμενες), είτε να στοχοποιήσουν όσους/ες αντιστέκονται δημιουργώντας έναν ‘’εσωτερικό εχθρό’’ που πρέπει να χτυπηθεί. Έτσι τα κανάλια δημοσιοποίησαν τις φωτογραφίες των συλληφθέντων, όπως έκαναν και με τους συλληφθέντες της συγκέντρωσης της 12ης Φλεβάρη. Τα συμπεράσματα εύκολα: ενοχοποίηση οποιασδήποτε πράξης αντίστασης και χωρίς πολλά-πολλά. Εκφοβισμός σε όσους και όσες αντιστέκονται ή απλώς παρεκκλίνουν από τα όρια του κανονικού, κατασκευή ενόχων εκ προοιμίου, κοινωνική απονοηματοδότηση του λόγου και της δράσης. Αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο η πίεση αυξάνεται τόσο αυξάνονται οι αντιστάσεις μας και άλλο τόσο νιώθουμε περήφανοι ακόμα και όταν “δημοσιοποιούν” τα πρόσωπά μας.
Μα δεν πάει πιο κάτω καημένε… δεν πάει;
Όποιοι και όποιες ικανοποιούνται με σενάρια τρομολαγνείας και έχουν καλά εσωτερικεύσει τις έννοιες «της τάξης και της ασφάλειας» μάλλον θα θεωρούν ότι έτσι «παράγεται έργο» και ότι για μια ακόμη φορά το κράτος τους προφύλαξε. Όποιοι και όποιες είναι λίγο πιο σκεπτικιστές μπορούν εύκολα να αντιληφθούν ότι το βαρέλι της ξεφτίλας και της βίας δεν έχει πάτο. Ότι το σχέδιο είναι καλά επεξεργασμένο και όλες οι κινήσεις μεθοδευμένες. Ότι η καταστολή θα αυξάνεται και ότι το κράτος τώρα δε δείχνει τα δόντια του, έχει ήδη αρχίσει να μπήγει τα νύχια του. Από την κατάρρευση κάθε είδους «πρόνοιας» έως την εργασιακή εξόντωση και από τις ξαμολημένες φασιστικές συμμορίες (ένστολες και μη) έως την άγρια επίθεση σε ριζοσπαστικά αγωνιζόμενα κομμάτια, το μήνυμα είναι σαφές: διάχυση του φόβου, αναχαίτιση των κοινωνικών αντανακλαστικών, στροφή στη συντηρητικοποίηση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό μέχρι την οριστική μας εξαθλίωση.
Μπορούν όμως;
Μπορούν όσο επικρατεί το ο-καθένας-για-την-πάρτη-του, η εσωστρέφεια, η μοιρολατρία, η λογικής της εξατομίκευσης και η σιωπή μπροστά σε όλα αυτά. Όταν όμως δρούμε συλλογικά, τότε η κατάσταση δυσκολεύει. Και οι συλλογικότητες και οι συνελεύσεις γειτονιάς, τα αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα το έχουν πετύχει και προσπαθούν καθημερινά για αυτό. Χτίζουν κοινότητες αντίστασης και αλληλεγγύης, στέκονται δυναμικά και μαχητικά τόσο στο δρόμο όσο και στο καθημερινό πεδίο, επιδιώκουν να ορίσουν τις ζωές τους, όπως το επιθυμούν. Και αυτό για το κράτος είναι επικίνδυνο. Ας συνεχίσει!
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της απεργιακής διαδήλωσης της 26ης Σεπτέμβρη .
Όλοι και όλες στους δρόμους!
Ενημέρωση από την απεργία της 26ης Σεπτέμβρη.
Με απόφασή της η λαϊκή συνέλευση των γειτονιών μας συμμετείχε στην απεργιακή διαδήλωση της Τετάρτης 26 Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας. Νωρίτερα το πρωί έγινε μοίρασμα υλικού στη λαϊκή αγορά των Κάτω Πετραλώνων. Στη συγκέντρωση, στις 10 π.μ. στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων, υπήρξε διακριτική παρουσία μπάτσων , οι οποίοι και αποχώρησαν όταν άρχισε να πυκνώνει ο κόσμος. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους περίμεναν ένα μέλος της συνέλευσής μας έξω από το σπίτι του, προβαίνοντας σε προσχηματική εξακρίβωση στοιχείων και αφαίρεση των μέσων αυτοπροστασίας από χημικά που είχε μαζί του.
Στο κέντρο της πόλης, η συνέλευσή μας συμμετείχε στο κοινό μπλοκ των συνελεύσεων γειτονιών. Με δυνατό παλμό κατά διαστήματα και με πολυπληθή συμμετοχή φτάσαμε στην πλατεία Συντάγματος τη στιγμή που άρχιζαν να εκδηλώνονται οι πρώτες συγκρούσεις διαδηλωτών με αστυνομικές δυνάμεις και οι ρίψεις χημικών. Το μπλοκ προσπάθησε να διατηρήσει τη συγκρότηση του και μέσω της Πανεπιστημίου κινήθηκε προς την πλατεία Ομονοίας όπου και διαλύθηκε στο μετρό. Ένα μεγάλο μέρος των διαδηλωτών κινήθηκε προς την ΓΑΔΑ σε ένδειξη αλληλεγγύης στους πρωινούς προσαχθέντες από την πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου και του μετρό της Δάφνης. Την ίδια στιγμή βέβαια, συνεχώς έφταναν στη ΓΑΔΑ προσαχθέντες και από διάφορα άλλα σημεία της Αθήνας, πριν και κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης.
Για το τί ακριβώς συνέβη στην πλατεία Γαρδένιας (όπου καλούσαν η Αυτόνομη Συνέλευση Ζωγράφου και ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος “Βίλα Ζωγράφου”), στο μετρό της Δάφνης (καλούσε η λαϊκή συνέλευση Αγίου Δημητρίου) και στο Παγκράτι (καλούσε η πρωτοβουλία κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου) τις επόμενες ημέρες προφανώς οι συνελεύσεις θα μιλήσουν οι ίδιες για τα γεγονότα. Σημασία έχει ότι σήμερα το κατασταλτικό σχέδιο του υπουργείου δημόσιας τάξης ξεδιπλώθηκε από νωρίς σε γειτονιές της Αθήνας και προέβλεπε να “στενό μαρκάρισμα” συνελεύσεων γειτονιάς οι οποίες είχαν ορίσει προσυγκεντρώσεις για να κατέβουν μαζικά στην απεργία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κόσμος από τη συνέλευσή μας βρέθηκε αλληλέγγυος στους προσαχθέντες έξω από τη ΓΑΔΑ, ενώ το βράδυ στήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης από 50 περίπου άτομα στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων. Κρεμάστηκε πανό που έγραφε “οι κοινωνικοί αγώνες δεν ποινικοποιούνται, δε φυλακίζονται” και διαβαζόταν το παρακάτω κείμενο το οποίο συντάχθηκε επί τόπου:
Σήμερα, μέρα γενικής απεργίας, μέρα αντίστασης και αγώνα ενάντια στη συνολική επίθεση από το κράτος και τα αφεντικά, χιλιάδες κόσμου πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας. Η λαϊκή συνέλευση των γειτονιών μας, από κοινού με συνελεύσεις άλλων γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά, συγκρότησε μπλοκ το οποίο συμμετείχε στη διαδήλωση. Το κράτος με τους μηχανισμούς του, σε μία προσπάθεια να τρομοκρατήσει και να εμποδίσει τον κόσμο να κατέβει στην πορεία, “χτύπησε” τις προσυγκεντρώσεις των λαϊκών συνελεύσεων Αγίου Δημητρίου, Ζωγράφου και Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου. Προχώρησε σε προσαγωγές ατόμων οι οποίοι παραμένουν ακόμη στη ΓΑΔΑ. Αυτή τη στιγμή σε διάφορες γειτονιές γίνονται μικροφωνικές παρεμβάσεις με απαίτηση να απελευθερωθούν οι προσαχθέντες. Στη συγκέντρωση στην πλατεία Γαρδένιας, ΜΑΤ και “Δέλτα” περικύκλωσαν και πάλι τους συγκεντρωμένους. Αυτή τη στιγμή γίνεται διαδήλωση στους δρόμους του Ζωγράφου.
Όσο μένουμε απαθείς απέναντι σε αυτή την κατάσταση τόσο θα εντείνεται η καταστολή, η εξατομίκευση, η εξαθλίωση, ο φασισμός. Μόνη λύση απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος, την τρόικα, τις τράπεζες και τα αφεντικά είναι η συλλογικοποίηση, η δράση, ο αγώνας, η αυτοοργάνωση στις γειτονιές.
Ας πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Ας εξεγερθούμε, φτιάχνοντας όλοι μαζί έναν άλλον τρόπο να υπάρχουμε ως κοινωνία.
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων.
Αλληλεγγύη στις λαϊκές συνελεύσεις και τους αυτοοργανωμένους αγώνες.
Όλοι στους δρόμους, όλες στις λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών.
Αναζήτηση χώρου για μόνιμο χαριστικό παζάρι.
Οι λαϊκοί αγώνες δεν τρομοκρατούνται, δεν ποινικοποιούνται!
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων της 12ης Φλεβάρη
Κάτω τα χέρια από την λαϊκή συνέλευση Χολαργού/Παπάγου και από όλες τις συνελεύσεις
Λίγα λόγια για τη συνέλευσή μας, τις άλλες συνελεύσεις γειτονιών, τη διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη, τους συλληφθέντες που προφυλακίστηκαν και το ρόλο των ΜΜΕ…
Από το καλοκαίρι του 2011, κάθε εβδομάδα, κάτοικοι των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου συναντιόμαστε στις πλατείες των γειτονιών μας, συζητάμε, αποφασίζουμε και δρούμε συλλογικά, διεκδικώντας καλύτερους όρους ζωής. Οι λαϊκές συνελεύσεις μας έχουν πάρει μόνιμο χαρακτήρα, θεωρώντας πια πως οι συνθήκες επιβάλλουν περισσότερο από ποτέ να βγούμε από τα σπίτια μας, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να αναπτύξουμε συλλογικές αντιστάσεις, να δημιουργήσουμε τρόπους και δομές αλληλεγγύης και συντροφικότητας.
Διαγράφοντας μία πορεία παράλληλη με τις υπόλοιπες λαϊκές συνελεύσεις που δημιουργούνται σε κάθε γειτονιά και πληθαίνουν στην Αθήνα, τον Πειραιά και σε όλη τη χώρα, νιώθουμε πως είμαστε κομμάτι μιας συνολικής κίνησης που αναζητά συλλογικές απαντήσεις στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας μέσα από τη γνωριμία και την από κοινού δράση με ανθρώπους που μας ενώνουν κοινά προβλήματα και αγωνίες, αδιαμεσολάβητα, ξεπερνώντας διαχωρισμούς με βάση το χρώμα, το φύλο ή τη φυλή, χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς.
Στους μήνες αυτούς, συναντηθήκαμε μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, συλλογικές κουζίνες, προβολές ταινιών, αγωνιστήκαμε ενάντια στα χαράτσια, στις μειώσεις των μισθών, των επιδομάτων και των συντάξεων και σε όλα τα σκληρά μέτρα που ήρθαν με τα Μνημόνια, οργανώσαμε δράσεις και πορείες στις περιοχές μας, δημιουργήσαμε τον κοινωνικό χώρο για την υγεία στο κατειλημμένο ΠΙΚΠΑ, συμμετείχαμε στις μεγάλες απεργίες και στα συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας.
Συμμετείχαμε συλλογικά και στην τελευταία μεγάλη διαδήλωση της Κυριακής 12Φλεβάρη, ημέρας ψήφισης του νέου μνημονίου. Βρεθήκαμε πλάι σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, σε μια κινητοποίηση πρωτόγνωρης μαζικότητας. Αντιμετωπίσαμε την σκληρή επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων στην από νωρίς «κατεχόμενη» πλατεία Συντάγματος. Επίθεση με σαφή στόχο να κρατήσει άδεια την πλατεία και να στείλει όλους όσους διαμαρτύρονταν από νωρίς σπίτια τους. Ωστόσο, οι διαδηλωτές παρέμειναν στους δρόμους, ακολούθησαν μεγάλης έκτασης συγκρούσεις με την αστυνομία και επιθέσεις κατά τραπεζών και μεγαλοκαταστημάτων, έκφραση μιας αγανάκτησης που μετατρέπεται σε οργή κατά της οικονομικής καταπίεσης, που ζούμε όλο και πιο έντονα.
Τις επόμενες ημέρες, παρακολουθήσαμε στα ΜΜΕ τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που ζήσαμε, καθώς το μόνο που είδαν από όλα τα παραπάνω ήταν 50.000 διαδηλωτές (!!) και κάποια κατεστραμμένα κτίρια. Οργιστήκαμε παρακολουθώντας τη διαπόμπευση των τεσσάρων διαδηλωτών που είχαν την «τύχη» να επιλεγούν -από τους 79 συλληφθέντες και 170 προσαχθέντες της Κυριακής- ως εξιλαστήρια θύματα και προς παραδειγματισμό να τους αποδοθούν βαριές κατηγορίες χωρίς κανένα στοιχείο και τελικά να προφυλακιστούν. Ο ένας, μάλιστα, από τους προφυλακισθέντες, ο Παναγιώτης Κ., βρισκόταν εκείνη τη μέρα στο μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων Αγίας Παρασκευής στην οποία συμμετέχει ενεργά. Πριν καν απολογηθούν, οι τέσσερις συλληφθέντες, από διαδηλωτές βαφτίστηκαν εγκληματίες, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες τους στο ίντερνετ και σε δελτία ειδήσεων, με δημοσιογράφους και αστυνομία να καλούν τους πολίτες να καταδώσουν ό,τι γνωρίζουν, εισάγοντας νέες πρακτικές καταπολέμησης ειδικά για το «έγκλημα» της διαδήλωσης.
Το τελευταίο διάστημα, παρακολουθούμε, άλλωστε, τα ΜΜΕ να έχουν αναλάβει ένα ρόλο συκοφάντησης και τρομοκράτησης όλων όσων αντιδρούν και αντιστέκονται, με πρόσφατο παράδειγμα το άρθρο του Β.Γ. Λαμπρόπουλου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» της 1ης Μαρτίου 2012. Στο εν λόγω άρθρο, ο δημοσιογράφος παραθέτει -με προκλητικά αποσπασματικό τρόπο- κομμάτια της ανακοίνωσης της λαϊκής συνέλευσης Χολαργού-Παπάγου, επιχειρώντας χυδαία να συνδέσει το κείμενο με τον εμπρηστικό μηχανισμό που βρέθηκε στο σταθμό του Αιγάλεω στις 25 Φλεβάρη. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να το χαρακτηρίσει ως «προκήρυξη-προειδοποίηση»!! Πρόκειται για ένα κείμενο, που μοιράστηκε εν όψει των κινητοποιήσεων κατά της ψήφισης του Μνημονίου 2 από τη λαϊκή συνέλευση Χολαργού-Παπάγου, απευθυνόταν στους εργαζόμενους του Μετρό και τους καλούσε να μη συμμορφώνονται στις εντολές της διοίκησης της Αττικό Μετρό και της αστυνομίας και να κρατούν ανοιχτούς τους σταθμούς του κέντρου τις ώρες των διαδηλώσεων, ώστε να διευκολύνεται η προσέλευση και η αποχώρηση των διαδηλωτών. Προφανώς, το κείμενο αυτό δε θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με όσα ο δημοσιογράφος γράφει. Το άρθρο του «Βήματος» δεν είναι παρά ένα από μια σειρά δημοσιευμάτων όπου επιχειρείται η στοχοποίηση κάθε ακηδεμόνευτου και αντιεραρχικού εγχειρήματος, κάθε συλλογικής αντίστασης ενάντια σε όσα μας επιβάλλουν.
Γνωρίζουμε πως όλοι όσοι επιλέγουμε να αμφισβητούμε έμπρακτα την υπονόμευση των ζωών μας, όλοι όσοι επιχειρούμε να δρούμε πέρα από την πεπατημένη των πολιτικών παραγόντων, όταν πληθαίνουμε τους απειλούμε. Ξέρουμε πως μας θέλουν κλεισμένους στα σπίτια μας. Καταλαβαίνουμε πως κάθε ζωντανό και αυθόρμητο κίνημα, όταν μαζικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται τους φοβίζει, γι’ αυτό θα συκοφαντηθεί και θα στοχοποιηθεί με κάθε τρόπο.
Εμείς όμως δε φοβόμαστε!
Συνεχίζουμε να είμαστε στους δρόμους και να αγωνιζόμαστε όλες και όλοι μαζί για την κοινωνική και πολιτική ανατροπή.
Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη
Στεκόμαστε αλληλέγγυες-οι σε όσους διώκονται για τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες
Σχετικά με τις συλλήψεις στις 6 Ιανουαρίου στη Χαλκίδα και την επικείμενη δίκη στις 30 Μαρτίου.
Στη Χαλκίδα στις 30 Μαρτίου, δικάζονται 5 συναγωνιστές, επειδή βρίσκονταν ανάμεσα στον κόσμο που αποδοκίμαζε και διαμαρτυρόταν κατά την επίσκεψη του προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, στη Χαλκίδα για τη τελετή των “Θεοφανείων”.
Η λαϊκή συνέλευση του Κουκακίου, των Πετραλώνων και του Θησείου στέκεται στο πλάι των συλληφθέντων και απαιεί την παύση κάθε δίωξης εις βάρος τους. Οι πολιτικοί διαχειριστές, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την συνεχώς αυξανόμενη εξαθλίωση και υποβάθμιση της ζωής μας, εκείνη την ημέρα έλαβαν ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνικής οργής. Τους μηνύουμε ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες!
Να είμαστε όλοι και όλες εκεί
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο των συναγωνιστών από την Χαλκίδα:
Προσβολή είναι να υποτάσσεσαι σε αυτούς που λεηλατούν τη ζωή σου
Ο παραλογισμός της εξουσίας αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Οι άρχοντές μας αμήχανοι απέναντι στις διαμαρτυρίες και τις αποδοκιμασίες του κόσμου, ξεγυμνώνονται αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά το πραγματικό τους πρόσωπο. Για να νομιμοποιήσουν τις πράξεις τους δεν διστάζουν να καταργήσουν με κυνισμό κάθε επίφαση δημοκρατίας και ελευθερίας, να αποδείξουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία δεν είναι παρά κούφιες λέξεις που μεταμφιέζουν ένα ολιγαρχικό και απάνθρωπο καθεστώς.
Στην πόλη της Χαλκίδας, στην τελετή του αγιασμού (;) των μολυσμένων μας υδάτων, η παρουσία του προέδρου της ‘‘δημοκρατίας’’ Κάρολου Παπούλια και του υπουργού εσωτερικών Τάσου Γιαννίτση προκάλεσε την έντονη αποδοκιμασία και διαμαρτυρία από τη μεγάλη πλειοψηφία του παρευρισκόμενου κόσμου. Δεν ήξεραν πού να κρυφτούν οι θεματοφύλακες του σάπιου και αδίστακτου πολιτικού μας συστήματος και έφυγαν άρον άρον. Άμυνά τους, όπως πάντα, η δράση της αστυνομίας η οποία στοχοποίησε 5 άτομα που διαμαρτύρονταν και τα προσήγαγε βίαια στο αστυνομικό τμήμα (μία γυναίκα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο) με την κατηγορία της ‘‘προσβολής του προσώπου του προέδρου της δημοκρατίας’’. Γελοιότητες. Δεν ήμασταν μόνο πέντε αυτοί που διαμαρτύρονταν και αποδοκίμαζαν αλλά σχεδόν όλος ο παρευρισκόμενος κόσμος. Απομονώθηκαν πέντε άτομα για να παραδειγματιστεί το διαμαρτυρόμενο πλήθος, να ενοχοποιηθεί κάθε επιθυμία αντίστασης, κριτικής και αμφισβήτησης. Στην ουσία, προσπαθούν να φιμώσουν το λόγο για να ανακόψουν τις απελευθερωτικές πράξεις που μπορεί να εμπνεύσει.
Το ζητούμενο είναι να αθωωθεί, με τρόπο θεαματικό και με μέτρα απροκάλυπτα αυταρχικά και ολοκληρωτικά, μια πολιτική που γεννάει το έγκλημα, που προκρίνει το κέρδος, που πολλαπλασιάζει τα γκέτο πλουσίων και φτωχών, που συντηρεί μια εκπαίδευση στρατοπέδου συγκεντρώσεως, που επιταχύνει την υλική και πνευματική ένδεια, που υποδαυλίζει τον κυνισμό και τον ωχαδερφισμό της απελπισίας.
Το να αναθεματίζεις όμως αυτούς που σου κλέβουν τη ζωή, ενώ συνδέεται με το δικαίωμα στην οργή, δεν αρκεί. Είναι το πρώτο βήμα, από μόνο του όμως δεν οδηγεί πουθενά. Η καλύτερη κριτική απέναντι στις αθλιότητες των πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών που μας εξουσιάζουν είναι να δημιουργείς την κατάσταση που αποτελεί το αντίδοτό τους. Πρέπει συλλογικά να αναζητήσουμε τους τρόπους για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού. Το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που παράγει τους αχρείους που το διευθύνουν. Αν δεν διεκδικήσουμε ενεργά και δημιουργικά το δικαίωμα να ορίζουμε εμείς τη ζωή μας, θα συνεχίσουν να την ποδοπατούν οι γνωστοί άγνωστοι πολιτικοί μας άρχοντες. ‘‘Λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς’’ ήταν ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν στην προχθεσινή διαμαρτυρία. Στο φόβο και τον τρόμο που προσπαθούν να σπείρουν δεν πρέπει να κάνουμε πίσω, αλλά να αντιτάξουμε συλλογικά τις φωνές μας, με στόχο να θεσμίσουμε αυτόνομα τις κοινότητες μέσα στις οποίες ζούμε, χωρίς δήθεν αντιπροσώπους, με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού των διαφορετικοτήτων, της αλληλεγγύης. Είναι εφικτό, αρκεί να το θελήσουμε και να προσπαθήσουμε να το πραγματοποιήσουμε.
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες
Η αμφισβήτηση είναι πηγή της ελευθερίας
Να οικοδομήσουμε τις δημιουργικές μας αντιστάσεις ενάντια στο ζοφερό μέλλον που μας ετοιμάζουν
Ανακοίνωση για τις συλλήψεις στη Χαλκίδα στις 6-1-2012
Στις 6 Ιανουαρίου και κατά τη διάρκεια της τελετής «αγιασμού των υδάτων» στη Χαλκίδα κόσμος συγκεντρώθηκε «καθαγίασε» τους παρευρισκόμενους πολίτικους άρχοντες του τόπου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Ακόμα μια φορά οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την καθημερινή λεηλασία των ζωών μας, κατάλαβαν ότι δεν είναι αρεστοί στον κόσμο, ότι δεν μπορούν να κόβουν αμέριμνοι βόλτες και ότι έχει έρθει η ώρα να πληρώσουν για όλα τα αντικοινωνικά μέτρα που έχουν εφαρμόσει ή σχεδιάζουν να εφαρμόσουν.
Μετά το τέλος της παρέμβασης η αστυνομία συνέλαβε 5 άτομα με την κατηγορία της εξύβρισης του προέδρου της δημοκρατίας. Στεκόμαστε στο πλάι των συλληφθέντων και απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης εις βάρος τους. Οι πολιτικοί διαχειριστές, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την συνεχώς αυξανόμενη εξαθλίωση και υποβάθμιση της ζωής μας, έλαβαν ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνικής οργής. Τους μηνύουμε ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.
Ερωτήσεις και απαντήσεις για ένα χαράτσι, αλλά πάνω απ΄όλα για την ζωή μας!
Πώς γίνεται να μην πληρώσω το χαράτσι που είναι ενσωματωμένο στους λογαριασμούς της ΔΕΗ;
Πηγαίνω να κάνω την πληρωμή μέσω των αυτόματων μηχανημάτων των τραπεζών (ΑΤΜ). Τα ταμεία των τραπεζών, τα καταστήματα της ΔΕΗ και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων (ύστερα από πρόσφατη απόφαση του Νομικού Συμβουλίου του κράτους) δεν δέχονται να γίνει η πληρωμή χωρίς το χαράτσι. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο τρόπος πληρωμής δεν εξασφαλίζει κανέναν και καμία από οποιαδήποτε νομική κίνηση του κράτους ή της ΔΕΗ. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε αποφασίσει στις λαϊκές συνελεύσεις ότι κανένας δεν θα είναι μόνος και καμία δεν θα είναι μόνη εάν επιχειρήσουν να κόψουν το ρεύμα στο σπίτι του/της, ή εάν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το χαράτσι έρθει μέσω της εφορίας. Ας απαντήσουμε, όμως, σε κάποια ερωτήματα που δημιουργούνται σχετικά με τις διακοπές ρεύματος:
Ποιος κάνει τις διακοπές του ρεύματος;
Στις κατοικίες (μονοκατοικίες, πολυκατοικίες) και στα καταστήματα η διακοπή του ρεύματος γίνεται από εργολάβο και όχι από εργαζόμενους της ΔΕΗ. Ο εργολάβος πληρώνεται για κάθε διακοπή με 30 ευρώ. Τα συνεργεία της ΔΕΗ κόβουν το ρεύμα μόνο σε μεγάλες επιχειρήσεις, από τις κολόνες, εκεί όπου απαιτούνται γερανοφόρα οχήματα.
Πώς αποτρέπουμε τον εργολάβο να έχει πρόσβαση στο ρολόι της ΔΕΗ και να κόψει το ρεύμα;
Στις περισσότερες μονοκατοικίες το ρολόι της ΔΕΗ βρίσκεται είτε στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού μας, είτε σε ιδιωτικό εξωτερικό χώρο (αυλή, βεράντα). Στην πρώτη περίπτωση δεν ανοίγουμε την πόρτα στον εργολάβο και έτσι δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στο ρολόι. Στην περίπτωση που το ρολόι βρίσκεται σε ιδιωτικό εξωτερικό χώρο φροντίζουμε να είναι εντοιχισμένο σε ένα ντουλάπι ή σε οποιαδήποτε άλλη κατασκευή την οποία μπορούμε να κλειδώσουμε με ένα λουκέτο.
Πώς αποτρέπουμε τον εργολάβο να έχει πρόσβαση στα ρολόγια της ΔΕΗ σε μία πολυκατοικία;
Καταρχήν ερχόμαστε σε επικοινωνία με τους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας, τους ενημερώνουμε για τις προθέσεις μας και προσπαθούμε να βρούμε έναν από κοινού τρόπο οργάνωσης. Είναι πολύ πιθανόν πρωινές ώρες, όταν θα λείπουμε στη δουλειά, να έρθει ο εργολάβος για την διακοπή του ρεύματος. Ζητάμε από τους υπόλοιπους ενοίκους να αρνηθούν να ανοίξουν την πόρτα της πολυκατοικίας. Είναι τώρα η στιγμή να γνωριστούμε μεταξύ μας, να σταματήσουμε να φθονούμε και να κουτσομπολεύουμε ο ένας τον άλλον και να αναζητήσουμε την χαμένη συλλογικότητα. Καλούμε συνέλευση πολυκατοικίας και αποφασίζουμε να τοποθετήσουμε ένα ντουλάπι εκεί που είναι τα ρολόγια (και το κλειδώνουμε με λουκέτο) ή μία καγκελόπορτα (ή οποιαδήποτε άλλη παρόμοια κατασκευή) η οποία εμποδίζει την πρόσβαση στον χώρο που είναι τα ρολόγια.
Σε περίπτωση που ο εργολάβος μπει στην πολυκατοικία και δεν υπάρχει οποιαδήποτε κατασκευή που εμποδίζει την πρόσβασή του στα ρολόγια, τι κάνουμε;
Προσπαθούμε να τον καθυστερήσουμε όσο γίνεται περισσότερο. Ζητάμε ονομαστική λίστα διακοπής ή εντολή διακοπής ηλεκτροδότησης με πρωτότυπη υπογραφή του εντολέα της ΔΕΗ. Τις περισσότερες φορές ο εργολάβος έχει μαζί του μόνο μία λίστα με τον αριθμό του ρολογιού όπου πρέπει να διακόψει το ρεύμα, κάτι το οποίο τον αφήνει εντελώς εκτεθειμένο απέναντι στις προαναφερθείσες αιτιάσεις μας.
Και γιατί θέλουμε να τον καθυστερήσουμε;
Μα φυσικά για να κερδίσουμε τα 5-10 λεπτά τα οποία χρειάζονται για να ενεργοποιηθεί το τηλεφωνικό δίκτυο αλληλεγγύης της λαϊκής συνέλευσης, να συγκεντρωθούμε στο σπίτι όπου επιχειρείται η διακοπή του ρεύματος και να διώξουμε όλοι μαζί τον εργολάβο!
Κι αν κοπεί το ρεύμα;
Όλοι και όλες εμείς που συμμετέχουμε στην λαϊκή συνέλευση των γειτονιών μας θα το επανασυνδέσουμε και θα υπερασπιστούμε μέχρι τέλους την ανάγκη του κάθε σπιτιού να έχει ρεύμα. Δεν ψάχνουμε για ήρωες, ούτε για θύματα. Η επανασύνδεση θα συνοδεύεται από σχετικό αυτοκόλλητο που θα τοποθετείται στο ρολόι και θα αναγράφει «το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και ζωτική ανάγκη και δεν μπορεί να το στερείται κανείς και για κανένα λόγο. Με απόφαση της λαϊκής συνέλευσης επανασυνδέσαμε το ρεύμα και η οποιαδήποτε κίνηση διακοπής του θα βρει απέναντί της την οργανωμένη αντίσταση της γειτονιάς».
Ελπίζεις ακόμα στους νόμους;
Άκου και αυτό. Η οδηγία 2009/72, της ευρωπαϊκής ένωσης, σχετικά με τους κοινούς κανόνες της ηλεκτρικής ενέργειας (κεφάλαιο 2, άρθρο 3, παράγραφος 7) απαγορεύει να γίνεται διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου στις χώρες-μέλη της ΕΕ κατά τους χειμερινούς μήνες. Τελικά μήπως μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας και εμείς συνεχίζουμε να είμαστε γαντζωμένοι πάνω τους;
Μα δεν εξαρτώμαι από την ΔΕΗ;
Θα πρέπει να έχουμε κάτι βασικό στο νου μας. Η ΔΕΗ είναι ιδιωτική επιχείρηση και σαν τέτοια δε μπορεί να μείνει χωρίς πελάτες. Δε μπορεί, λοιπόν, να κόψει το ρεύμα σε κάποιες χιλιάδες νοικοκυριά. Εμείς είμαστε πολλές και πολλοί, χιλιάδες και εκατομμύρια και στο τέλος πρέπει να νικήσουμε!
Εγώ τι ευθύνες αναλαμβάνω;
Η επιλογή να μην πληρώσει κάποιος το χαράτσι είναι καταρχήν μία προσωπική επιλογή και ευθύνη η οποία, όμως, πρέπει να συναντήσει τη συλλογικότητα. Γι’ αυτό το λόγο και υπάρχει και η κοινότητα αγώνα που λέγεται λαϊκή συνέλευση, για να μη μείνει κανένας μόνος του. Όποιος επιλέγει το μοναχικό του δρόμο καταλήγει να θησαυρίζει τους δικηγόρους και τους φοροτεχνικούς. Όποιος επιλέγει το συλλογικό δρόμο γνωρίζει τη χαρά να πετυχαίνει πράγματα με τους διπλανούς του. Και μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, σήμερα που είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας, ότι ένας άγνωστος ή μία άγνωστη θα σταθεί δίπλα μας αλλά πλέον τι έχουμε να χάσουμε; Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει και όποιος ή όποια επιλέξει να το δοκιμάσει δεν θα πάει χαμένος ή χαμένη. Στο λέμε εμείς που σου μοιράζουμε αυτό το κείμενο και ήμασταν και εμείς άγνωστοι μεταξύ μας, μέχρι που βρεθήκαμε δίπλα-δίπλα σε μία λαϊκή συνέλευση. Και από τότε συμβαδίζουμε στα όμορφα, για τα όμορφα…
Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, μοιραζόμαστε βιώματα, ανάγκες, επιθυμίες, γνωριζόμαστε για να αλλάξουμε τις ζωές μας και τις γειτονιές μας. Θέλουμε συνεργούς και όχι θεατές ή ακολουθητές. Δεν είμαστε αρχηγοί κανενός και καμιάς. Επιλέγουμε να σε κοιτάμε στα μάτια, να σου μιλάμε ντόμπρα και να μην κάνουμε σχέδια πίσω από την πλάτη σου. Αυτοί είμαστε, καθαρά και ειλικρινά. Ο διπλανός ένοικος, ο ιδιοκτήτης του πάνω ορόφου, ο από πίσω στην ουρά του σούπερ μάρκετ, ο απέναντι θαμώνας του καφενείου, αυτός που βγαίνει από τον φούρνο και αυτός που μπαίνει στο μανάβικο.
Εδώ μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf.
Στις γειτονιές μας δεν υπάρχει χώρος για κανέναν ρατσιστή!
Κείμενο της λαϊκής συνέλευσης για ρατσιστική επίθεση στα Κάτω Πετράλωνα, σε σπίτι μεταναστών από το Πακιστάν.
Την Πέμπτη 1η Σεπτέμβρη, γύρω στη μία το βράδυ, μια ομάδα περίπου έξι ατόμων επιτέθηκε σε σπίτι μεταναστών από το Πακιστάν, στα Κάτω Πετράλωνα. Οι επιτιθέμενοι έσπασαν τα τζάμια, την ώρα που οι κάτοικοι του σπιτιού ήταν μέσα και κοιμόντουσαν. Στο συγκεκριμένο σπίτι (ένα ημιυπόγειο περίπου τριάντα τετραγωνικών με τζαμαρία στην πρόσοψη) μένουν πέντε άνθρωποι, οι οποίοι φυσικά κινδύνευσαν από την επίθεση. Οι ίδιοι μετανάστες είχαν δεχτεί φυσική επίθεση και δύο ημέρες νωρίτερα. Κόσμος της γειτονιάς, που ενημερώθηκε για το περιστατικό κατέβηκε στο σημείο και, μαζί με περίοικους, στάθηκε αλληλέγγυος στους μετανάστες, τόσο εκείνο τα βράδυ όσο και τα επόμενα. Οι μετανάστες συμμετείχαν στην επόμενη λαϊκή συνέλευση της γειτονιάς μας, προκειμένου να αναζητηθούν τρόποι στήριξης των ανθρώπων που δέχτηκαν την επίθεση αλλά και να ανοίξει πεδίο συζήτησης και δράσης απέναντι στο όλο και αυξανόμενο φαινόμενο επιθέσεων με ρατσιστικά χαρακτηριστικά σε γειτονιές της Αθήνας.
Ο κίνδυνος δεν είναι να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρεθούμε σε ένα φασιστικό κόσμο. Ο κίνδυνος είναι ότι πέσαμε στο κρεβάτι την προηγούμενη νύχτα σε έναν κόσμο που είχε γίνει φασιστικός, χωρίς να το πάρουμε είδηση…
χωρίς να πάρουμε είδηση πως γυρίσαμε την πλάτη μας σε μετανάστες που δέχονταν επίθεση, στους διπλανούς μας που βρίσκονταν σε ανάγκη. Λέγοντας πως δεν μας αφορά, φροντίζοντας μόνο τους εαυτούς μας. Οι συνθήκες φτώχειας (διανοητικής και υλικής) που μας επιβάλλονται σήμερα πατάνε στον ατομικισμό, που εύκολα καλλιεργήθηκε τα προηγούμενα καταναλωτικά χρόνια.
Εμείς επιλέγουμε η γειτονιά μας να μην είναι ένας χώρος από τον οποίο είμαστε απλώς περαστικοί. Είναι ο τόπος όπου ζούμε, συναντιόμαστε, αλληλεπιδρούμε. Δημιουργώντας προσωπικές σχέσεις, μέσα από συλλογικές κουζίνες, λαϊκές συνελεύσεις και δράσεις, συνθέτουμε δίκτυα υποστήριξης και αλληλεγγύης. Είναι ένα τέτοιο περιβάλλον που μπορεί να αρθρώσει αντιστάσεις απέναντι στην λεηλασία της ζωής μας.
Οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι οι γείτονες και οι γειτόνισσές μας, όπως και καθένας και καθεμία που ζει δίπλα μας. Δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους βάσει του χρώματος, της γλώσσας ή της θρησκείας. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε αυτούς, όχι μόνο γιατί τους αναγνωρίζουμε ως κομμάτι μας, αλλά και γιατί αυτοί βιώνουν ως εργάτες τη μέγιστη εκμετάλλευση. Αντιστεκόμαστε σε ρατσιστικά στερεότυπα που εκτρέφουν φαινόμενα βίας και δεν θα επιτρέψουμε το διαχωρισμό μας ως καταπιεσμένων. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών χρησιμοποιείται ως η καλύτερη βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής αγανάκτησης.
Για αυτούς τους λόγους και για όλους τους λόγους του κόσμου κάθε ρατσιστική επίθεση θα μας βρει απέναντί της. Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.