Κατηγορία: Υγεία

Από νωρίς το πρωί του Σαββάτου 16 Μαρτίου ο κοινωνικός χώρος για την υγεία και οι “συλλογικές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης 18 Άνω” έστησαν στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης ανταλλακτικό/χαριστικό παζάρι. Αρκετοί άνθρωποι της γειτονιάς πέρασαν για να πάρουν ή να προσφέρουν αντικείμενα και ρούχα, μία ακόμη αφορμή δόθηκε για να ψηλαφήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.

Αυτή η κίνηση στην πλατεία ήταν το πρώτο μισό όσων είχαν οργανωθεί για εκείνη την ημέρα. Το μεσημεράκι, κατηφορήσαμε λίγα στενά παραπέρα στο θέατρο Αλκμήνη, για το άλλο μισό, την προγραμματισμένη εκδήλωση με θέμα τις εξαρτήσεις και τους αποκλεισμούς μέσα σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και την αναζήτηση και συγκρότηση των συλλογικών αντιστάσεών μας.

Στον ζεστό χώρο του θεάτρου έγινε μία γεμάτη, δίωρη συζήτηση, η οποία εμπλουτίστηκε από τις πολύ δυνατές αφηγήσεις ατόμων της κοινότητας απεξάρτησης του 18 Άνω. Η αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας γεννούσε σε όλους το ερώτημα: όλοι μας μιλάνε για επανένταξη, αλλά πού ακριβώς μας ζητάνε να επανενταχθούμε; Σε μία κοινωνία διαλυμμένη, αποξενωμένη, όπου βασιλεύει ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η πείνα και η εξαθλίωση; Η επιλογή της (αυτο)οργάνωσης και ο στόχος της αλλαγής αυτού του  κόσμου θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μία κοινή συνισταμένη των τοποθετήσεων.

Πέσανε και διάφορες ιδέες για να συνεχιστούν οι από κοινού δράσεις. Συλλογικά μαγειρέματα, εκδηλώσεις μέσα από τις οποίες θα δοθεί η ευκαιρία να κυκλοφορήσει ο λόγος και τα βιώματα των ανθρώπων του 18 Άνω, παρεμβάσεις (με άξονα το καθεστώς εξαίρεσης ολοένα και περισσοτέρων ανθρώπων) σε διάφορα νευραλγικά σημεία του συστήματος υγείας και πρόνοιας.

Τις επόμενες ημέρες θα ανέβει και η εισήγηση του κοινωνικού χώρου για την υγεία.

 

Σε μια εποχή ρευστή, αυξημένης αβεβαιότητας και κοινωνικής δυσφορίας η πολλαπλασιάζουσα ατομική και κοινωνική δυσφορία αποτυπώνεται όλο και πιο έντονα στα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων που «επιλέγουν» ως διέξοδο το δρόμο της εξάρτησης και ειδικότερα της τοξικομανίας. Στους καιρούς μάλιστα των μνημονίων και του αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού τα «ναρκωτικά της κρίσης» κάνουν θραύση παρέχοντας στον καθένα ένα γρήγορο διαβατήριο προς την εξαθλίωση και το θάνατο καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι καθίστανται περιττοί. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, όπου η κατανάλωση πάσης φύσεως ουσιών περιορίζει ασφυκτικά την κοινωνικότητα, προβάλει επιτακτικά η ανάγκη να ανοίξουμε και πάλι το θέμα των εξαρτήσεων και ειδικότερα της τοξικοεξάρτησης μέσα στις γειτονιές και τις πλατείες μας.

Σε πείσμα του κυρίαρχου λόγου που επιμένει να ιατρικοποιεί την εξάρτηση και σε αντίθεση με τις λογικές που βλέπουν ως θεραπεία την υποκατάσταση με ουσίες, θέλουμε να μιλήσουμε για τις ατομικές και εξατομικευμένες στάσεις και συμπεριφορές, αυτές που οδηγούν τον κοινωνικό ιστό σε πλήρη απεξάρθρωση προσφέροντας μέσω της χρήσης ουσιών ένα «χημικό νάρθηκα» που δε στηρίζει αλλά αντίθετα καταδυναστεύει. Θέλουμε να συζητήσουμε για την τυρρανική εμπειρία της τοξικοεξάρτησης, για την ισοπέδωση που προκαλεί στις ταυτότητες των προσώπων που εκμηδενίζονται ως σκεπτόμενα και δρώντα κοινωνικά όντα. Επιθυμούμε να μιλήσουμε για τις συνδέσεις ανάμεσα στις ζωές των τοξικοεξαρτημένων και των θεωρούμενων ως υγιών άλλων. Διεκδικούμε να κρατήσουμε ανοικτή τη συζήτηση που βλέπει την τοξικοεξάρτηση ως μηχανισμό κοινωνικού αποκλεισμού, ως αναπόφευκτο σύμπτωμα μιας ζωής που γεννά αδιέξοδα  προσωπικά, υπαρξιακά και εντέλει κοινωνικά.

Καλούμε κάθε άμεσα ενδιαφερόμενο, συγγενείς και φίλους αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει σε ένα ανοικτό διάλογο γύρω από τα παραπάνω. Έχουμε την πρόθεση να φέρουμε το θέμα της υγείας μέσα στις γειτονιές μας, ειδικά σήμερα που μόλις πριν λίγα εικοσιτετράωρα τα πογκρόμ ενάντια στους «παρείσακτους» συνεχίστηκαν με τη μεταφορά 132 τοξικοεξαρτημένων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας με πρόσχημα – τι άλλο – ανθρωπιστικό. Κυρίως είμαστε διατεθειμένοι να φέρουμε στη γειτονιά μας τις αφηγήσεις των ανθρώπων της επανένταξης του 18 ΑΝΩ, να μιλήσουμε για διαδρομές ανάρρωσης και απεξάρτησης, για το νόημα και το περιεχόμενο της θεραπείας, για το χτίσιμο των συλλογικών μας αντιστάσεων.

Το Σάββατο 16 Μαρτίου, ο “κοινωνικός χώρος για την υγεία” και η ομάδα “συλλογικές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης 18 ΑΝΩ” οργανώνουν στις 10.30 το πρωί  ανταλλακτικό/χαριστικό παζάρι στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης στα Κάτω Πετράλωνα. Και στις 1.30 το μεσημέρι θα γίνει συζήτηση με θέμα “κρίση, εξαρτήσεις, αποκλεισμοί και συλλογικές αντιστάσεις”, στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Κάτω Πετράλωνα).

Σας περιμένουμε όλες και όλους.

Την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, γνωστοποιήθηκε από την ασφάλεια Βόλου ανώνυμη αναφορά-καταγγελία στο Ιατρείο Αλληλεγγύης της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Νεκταρίου Βόλου. Η καταγγελία υπογράφεται υπό τον γενικόλογο τίτλο «Γιατροί, Φαρμακοποιοί, Νοσηλευτές Μαγνησίας», με δηλωμένη μια ανύπαρκτη διεύθυνση και καταγγέλλει το Ιατρείο Αλληλεγγύης για σχεδόν εγκληματικές ενέργειες ζητώντας την άμεση επέμβαση του εισαγγελέα Βόλου.

Το Ιατρείο Αλληλεγγύης της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Νεκταρίου ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Οκτώβρη του 2012. Όπως το ίδιο το Ιατρείο δηλώνει «δεν είναι προσπάθεια υποκατάστασης της πραγματικής ανάγκης για ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ για όλο το λαό, ούτε προσπάθεια δημιουργίας παράλληλων δομών μέσα στο χρεοκοπημένο σύστημα. Είναι αγώνας επιβίωσης ενάντια στο σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Το Ιατρείο μας και το Ιατρείο σας, απευθύνεται στους μη έχοντες και κατέχοντες, στους αποκλεισμένους, Έλληνες και μετανάστες, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και να είμαστε παρόντες καθημερινά στους αγώνες ανατροπής του σάπιου αυτού συστήματος. Είναι μια συλλογική δράση, παρέχεται χωρίς αντίτιμο, σε επίπεδο συμβουλευτικής και ιατρικής υποστήριξης σε θέματα ψυχικής και σωματικής υγείας από γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων (δεν θα γίνεται συνταγογράφηση φαρμάκων) και σε θέματα φαρμακευτικής αγωγής σε ανασφάλιστους και σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες».

Την ίδια στιγμή που το κράτος ντύνεται τον πιο ολοκληρωτικό του μανδύα, που το δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει, συμπαρασύροντας  οποιαδήποτε προνοιακή δομή υπήρχε ως τώρα, γίνεται φανερό σε όλους ότι  όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια επιλέγουν να ξεπεράσουν όχι απλά τη μιζέρια, την κατάθλιψη και το αίσθημα παραίτησης  και ματαιότητας, αλλά και τις  αποτυχημένες δομές και σχέσεις, να πάρουν έμπρακτα τις ζωές τους στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι γίνεται αλλιώς. Και το επιτυγχάνουν, χτίζοντας τις δικιές τους δομές, χωρίς θεσμικές διαμεσολαβήσεις, χωρίς την άδεια κανενός υπουργείου ή δήμου, χωρίς εμπορευματοποιημένες σχέσεις, χωρίς τις λογικές της φιλανθρωπίας και της φιλευσπλαχνίας, αλλά συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αλληλέγγυα.

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά είναι που απειλούν και ενοχλούν, όπως έχει γίνει σαφές από το κράτος και του μηχανισμούς του, όλοι εκείνοι οι χώροι οι οποίοι επιμένουν να αντιστέκονται και να δημιουργούν, να κάνουν πράξη όσα οραματίζονται μέσα σε έναν κόσμο ασφυκτικό. Και αυτές οι δομές είναι που προσπαθεί να πολεμήσει και να καταστείλει με κάθε μέσο: είτε με το να αποπειράται να τις αφομοιώσει, δημιουργώντας, για παράδειγμα, κοινωνικά ιατρεία με τη συνεργασία δήμων και εκκλησίας, είτε με την εξόφθαλμη απονοηματοδότηση του περιεχομένου και του λόγου των εγχειρημάτων, με την αντιστροφή των νοημάτων τους και την παρουσίαση τους ως εστιών ανομίας και εγκληματικότητας (το παλιό αλλά κλασικό κόλπο της κατασκευής του εσωτερικού εχθρού).

Πρόσφατα καταρτήθηκε, μέσω των προγραμμάτων για «την ενίσχυση της απασχόλησης και της Επιχειρηματικότητας των Νέων μέσα από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ»,  η επίσημη νόρμα του πώς αντιμετωπίζονται οι συνέπειες της κρίσης υπό τον τίτλο «Εθνικό Δίκτυο Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης». Στα εν λόγω «Σχέδια Δράσης κοινωνικών Δομών Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας» ορίζονται οι όροι που θέτει το κράτος στους πολίτες του, ως προς το πώς θα πρέπει να βλέπουν τη φτώχεια και πώς να την αντιμετωπίζουν, με δικαιούχους «φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα» και όρους και προϋποθέσεις συμμετοχής και παροχής βοήθειας. Πρόκειται για τις λεγόμενες «χειρουργικού τύπου επεμβάσεις» εκεί που «υπάρχει πραγματική ανάγκη για βοήθεια», για να μεταχειριστούμε και την επίσημη γλώσσα της φιλανθρωπίας του κράτους και των επίσημων διαμεσολαβητών της κυριαρχίας (βλ. εφημερίδα “Καθημερινή”). Αποστειρωμένες ενέργειες βοήθειας προς το κοινωνικό σώμα εκεί που νοσεί, ώστε να επισκευαστεί και να εξακολουθεί να παράγει και να αναπαράγει το δεδομένο σύστημα, αποσυνδεδεμένες από τις αιτίες και τους παράγοντες της κρίσης –  χωρίς συνείδηση και αντιστάσεις.

Δεν μπορούμε παρά να κατανοήσουμε αυτές τις 2 παράλληλες κινήσεις ως όψεις του ίδιου νομίσματος, της προσπάθειας ελέγχου του κράτους και της κυριαρχίας πάνω στο κοινωνικό σώμα και τις αντιστάσεις του, μέσω της επίθεσης στις αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές του και τον επιθετικό επαναπροσδιορισμό τους σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Για να το πούμε και αλλιώς, τώρα που τελείωσαν οι απειλές των κρατούντων περί πτώχευσης και εξαθλίωσης, έρχεται το μαστίγιο της πυγμής, της πειθαρχίας και της ασφάλειας. Δεν τους έχει μείνει και τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια σφετερισμού του ελέγχου στις ζωές μας.

Από τις γειτονιές μας μέχρι το Βόλο μας ενώνει η δίψα για τη ζωή που μας στερούνε και η ανάγκη για ξεπέρασμα της μιζέριας, της υποταγής και της εξαθλίωσης.

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτω τα χέρια από τους αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα.

.

Κοινωνικός χώρος για την υγεία, 8 Φεβρουαρίου 2013

* Μπορείτε να κατεβάσετε την ανακοίνωση σε μορφή pdf εδώ.

Ο κοινωνικός χώρος για την υγεία σας προσκαλεί να παρακολουθήσουμε μαζί το ντοκιμαντέρ του Daniel Mackler “Take this broken wings” και να συμμετάσχουμε στη συζήτηση που θα ακολουθήσει σχετικά με τη “σχιζοφρένεια” και την ανάρρωση, δύο όρους που ο ψυχιατρικός λόγος θεωρεί ασυμβίβαστους.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη στο χώρο της ψυχικής υγείας και φυσικά των φαρμακοβιομηχανιών, ο όρος σχιζοφρένεια ταυτίζεται με μία χρόνια, συχνά χαρακτηριζόμενη ως νευροεκφυλιστική, ανίατη νόσο, μια διαταραχή, που την αιτία της θα την αναζητήσουμε στα γονίδια και όπου το φάρμακο είναι μονόδρομός, συχνά εφ’ όρου ζωής. Σκοπός της συνάντησης είναι να συζητήσουμε πέρα από τα αδιέξοδα που μας έχουν θέσει, να αναζητήσουμε δρόμους ανάρρωσης και να δημιουργήσουμε σχέσεις που θα μας οδηγήσουν σε αυτήν.

Το φιλμ εστιάζει στις ζωές δύο γυναικών, οι οποίες, και οι δύο, ανάρρωσαν από ‘σχιζοφρένεια’, συζητά πάνω στις καθοριστικές τραυματικές εμπειρίες τους στην παιδική ηλικία και εξιστορεί την επιτυχή τους ανάρρωση. Η μία γυναίκα είναι η Joanne Greenberg, συγγραφέας του πολυδιαβασμένου “I Never Promised You A Rose Garden” και η δεύτερη μια νοσηλεύτρια ψυχικής υγείας από την Καλιφόρνια, την ιστορία της οποίας διηγείται ο θεραπευτής της Daniel Dorman, στο βιβλίο “Dante’s Cure: A Journey Out of Madness”.

Οι αφηγήσεις τους συνδιαλέγονται με τις θέσεις των Peter Breggin (συγγραφέας του “Toxic Psychiatry”), Robert Whitaker (δημοσιογράφος και συγγραφέας των “Mad in America” και “Anatomy of an Epidemic”) και Bertram Karon (συγγραφέας του “Psychotherapy of Schizophrenia: Treatment of Choice”).

Ας απομακρυνθούμε λοιπόν από τις λογικές της αναπηροποίησης των ανθρώπων και της ψυχιατρικοποίησης των ζωών μας να μιλήσουμε για τους ανάπηρους θεσμούς ψυχικής υγείας με τις ανάπηρες διαγνώσεις, να μιλήσουμε για εναλλακτικούς δρόμους που έχουμε.

Δύο κείμενα του “κοινωνικού χώρου για την υγεία” για την στοχοποίηση του εγχειρήματος:

Από τον Απρίλη του 2009, η λαϊκή συνέλευση Πετραλώνων έχει καταλάβει το άδειο από χρόνια κτίριο του ΠΙΚΠΑ, στην οδό Αντωνιάδου. Εκεί , εκτός από το παιδικό στέκι, λειτουργεί εδώ και χρόνια (μάλιστα είναι το πρώτο του είδους του) κοινωνικός χώρος για την υγεία, με κατάλληλο εξοπλισμό , φαρμακείο, λειτουργία μόνιμων θεραπευτικών ομάδων, διενέργεια αντιμαθημάτων και εκδηλώσεων για θέματα υγείας και άλλα. Σκοπός μας , όπως έχουμε πολλές  φορές ήδη αναλύσει σε σειρά κειμένων και εκδηλώσεων, δεν είναι η φιλανθρωπία και η κάλυψη απλά υγειονομικών αναγκών, αλλά να πάρουμε έμπρακτα θέση. Σαφή θέση ενάντια σε αυτούς που καταβαραθρώνουν το από δεκαετίες προβληματικό επίπεδο παρεχόμενης ιατρικής περίθαλψης θέση απέναντι στον τρόπο εξάσκησης της ιατρικής (ένας φιλάργυρος γιατρός-αυθεντία αντιμετωπίζει μηχανικά πελάτες/εξαρτήματα της μηχανή παραγωγής), θέση κυρίως απέναντι στις συλλογικές  επιθυμίες μας και στο τι έμπρακτα εννοούμε παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και αυτό κάναμε στην κατάληψη του πρώην ΠΙΚΠΑ, πήραμε στα χέρια μας ένα τόσο σημαντικό τομέα όπως η πρωτοβάθμια υγεία και η πρόληψη, και τον διαχειριστήκαμε, αποδεικνύοντας πρώτα στον εαυτό μας, στην υπόλοιπη γειτονιά  και  μετά σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι το να παίρνει κανείς τη ζωή του στα χέρια του, δεν είναι απλή ευχή ή φενάκη κάποιων ρομαντικών, είμαι μαζί ευκταίο και εφικτό, αποτελεσματικό και  ρεαλιστικό.

Την Κυριακή 13/1 σε σειρά δημοσιευμάτων στις κυριακάτικες εφημερίδες , ο χώρος της κατάληψης στοχοποιήθηκε ως ένας από τους επόμενους  στους οποίους θα εισβάλει η ΕΛΑΣ στα πλαίσια της γνωστής μηντιακής παράστασης που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και εβδομάδες. Ο λόγος που απειλούν εγχειρήματα όπως το ΠΙΚΠΑ δεν είναι φυσικά η επιθυμία για επιβολή της νομιμότητας-αν φυσικά θεωρήσουμε ότι η νομιμότητα είναι μια ευκταία αξία, δεδομένου ότι οι μειώσεις στους μισθούς, οι αυξήσεις στα είδη και τις υπηρεσίες  πρώτης ανάγκης, τα κλεισίματα νοσοκομείων, οι περικοπές στην περίθαλψη και η πολιτική που οδηγεί στην έκρηξη της ανεργίας και απαγορεύει την επιβίωση στις οικογένειες έχει τη σφραγίδα της νομιμότητας…

Ο  λόγος είναι ότι ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοιου είδους εστίες δεν είναι ανομίας, είναι εστίες αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας , εστίες στις οποίες οι ιδέες (στην πραγματικότητα η κοινή λογική ) γίνονται πράξη. Γίνεται φανερό σε όλους ότι  όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια μπορούν να ξεπεράσουν όχι απλά τη μιζέρια, την κατάθλιψη και το αίσθημα παραίτησης  και ματαιότητας, αλλά και τις  αποτυχημένες δομές και σχέσεις που μας έφεραν όλους σε αυτή την κατάσταση, να πάρουν έμπρακτα τις ζωές τους στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι γίνεται αλλιώς.

Οι εκατοντάδες ασθενείς που έχουν περάσει και εξυπηρετηθεί, οι θεραπευτικές ομάδες που βρίσκονται σε συνεχή λειτουργία, η λειτουργία κοινωνικού φαρμακείου, η προσφορά από συλλογικότητες και σωματεία υλικού, η  λειτουργία του εγχειρήματος σαν παράδειγμα για πολλά άλλα παρόμοια που ήδη λειτουργούν ή ετοιμάζονται σε όλη τη χώρα και ένα κύμα επισκεπτών από το εξωτερικό που  έρχονται δια ζώσης για να γνωρίσουν τη λειτουργία μας από κοντά, αποδεικνύουν ότι είναι η αυτοδιαχείριση είναι αποτελεσματική, εφικτή και μεταδοτική.

Αυτό είναι που φοβούνται, αυτό είναι που θέλουν αν ανακόψουν, να φιμώσουν, να καταστείλουν. Η ζωντανή και έμπρακτη απόδειξη, στη μικρή βέβαια κλίμακα που επιτρέπουν  οι δυνάμεις μας, ότι μία  αντιμετώπιση  της υγείας  εκτός και ενάντια από  όρους εμπορευματοποίησης, ιεραρχίας, διαμεσολάβησης και μηχανοποίησης του ανθρώπινου σώματος είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά αποτελεσματική. Φοβούνται , ότι όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια, απόβλητα ούτως ή άλλως του κοινωνικού συμβολαίου που έχει σπάσει μονομερώς από την πλευρά των από πάνω,  θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν τους έχουν ανάγκη για να καλύψουν τις συλλογικές τους ανάγκες. Και θα αποφασίσουν να τους παραμερίσουν.

Εμείς από την πλευρά μας, δηλώνουμε προς πάσα κατεύθυνση, ότι αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας  ως κάτι φυσικό. Καλύπτουμε τις ανάγκες της γειτονιάς, με όρους μάλιστα που ορίζουμε συλλογικά και  αδιαμεσολάβητα,. Ανάγκες που το επίσημο κράτος ,  επιμένει να αγνοεί, τόσο σε τοπικό επίπεδο, με την πολυετή εγκατάλειψη του κτιρίου (εξ ου και  η κατάληψη και η εκ βάθρων επισκευή ούτως ώστε να καταστεί πάλι λειτουργικό είχε και συμβολικό εκτός από πρακτικό χαρακτήρα, ) όσο και συνολικά με την επίθεση στο σύστημα περίθαλψης.

Και φυσικά δηλώνουμε ως αυτονόητη τη συνέχιση της ύπαρξης μας ακόμα και αν η κεντρική εξουσία επιλέξει να γελοιοποιηθεί καταστέλλοντας με την παρουσία της αστυνομίας ή ασκήσει διώξεις στους συμμετέχοντες ενός εγχειρήματος που έχει σα στόχο την οικοδόμηση μιας άλλης υγείας, τη διάχυση της γνώσης σε θέματα υγείας και την παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Αν τώρα που τελείωσαν τα μπουκάλια μπύρας, τα τηλεοπτικά πλάνα διψάνε για κουτιά φαρμάκων και καρδιογράφους για να ανακαλύψουν την πηγή όλων των κακών , είμαστε εδώ, είμαστε ανοιχτοί, υποστηρίζουμε πλήρως αυτό που κάνουμε, και θα απαντήσουμε με τον πολιτικό λόγο και τα πεπραγμένα μας. Έτσι κι αλλιώς, όπως τιτλοφορείται και το κείμενο που μοιράζουμε σε κάθε προσερχόμενο, στο σπίτι της υγείας χωρανε όλοι.

Αν δεν υπάρχει το καλό, θα πρέπει να το εφεύρουμε.

.

ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Τις τελευταίες ημέρες η κατασταλτική πολιτική του κράτους αποκαλύπτει τις νέες της στοχεύσεις. Στα πλαίσια της «αποκατάστασης της έννομης τάξης»  χτυπιούνται αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, με άλλοθι το παράνομο της κατάληψης δημοσίων χώρων. Στην πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται δεν είναι το να εκκενωθούν κατειλημμένα κτίρια (με την προοπτική της δήθεν αξιοποίησής τους) αλλά πολύ περισσότερο το να χτυπηθεί η απειλητική για τους κρατούντες ισχυροποίηση των προσπαθειών αυτοοργάνωσης που αναδύονται όλο και πιο πολύμορφα τα τελευταία χρόνια.

Το πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων αποτελεί για εμάς, τόσο σημειολογικά όσο και πρακτικά, έναν απελευθερωμένο χώρο, ένα χώρο δημιουργίας και έκφρασης, ένα πραγματικό ελευθεριακό σχολείο. Προφανώς μιλώντας για χώρο δεν αναφερόμαστε μόνο στο κτίριο και την ιστορία του αλλά και στις ιδέες, τις πρακτικές και τη δράση που αναπτύσσονται τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών του. Η εγκατάσταση του εγχειρήματος σε έναν κατειλημμένο χώρο ξεκινάει από την επιλογή να καλύψουμε ανάγκες μπαίνοντας στο πέτρινο σπίτι, το οποίο ρήμαζε στο πέρασμα του χρόνο. Η λειτουργία μας βασίζεται στις αδιαμεσολάβητες σχέσεις και δράσεις, ενώ γίνεται προσπάθεια αποδόμησης της εξουσιαστικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στην αυθεντία του ειδικού και τον ασθενή. Η υγεία γίνεται αφορμή για επικοινωνία, δημιουργία σχέσεων και συλλογικοποίηση των ατομικών προβλημάτων. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, αλλά και παράλληλα με το εγχείρημά μας, βρήκαν χώρο να αναπτυχθούν και να συστεγαστούν:

• το παιδικό στέκι (με εργαστήρια σχεδιασμού κόμικς και θεατρικού παιχνιδιού)
• συλλογικότητες αυτοβοήθειας και υποστήριξης για την ψυχική υγεία
• συλλογικότητα αυτομόρφωσης για ισπανικά
• συλλογικότητα παροχής υπηρεσιών διαδικτύου σε κινηματικές δομές και εγχειρήματα
• διάφορες εκδηλώσεις της λαϊκής συνέλευσης.

Είμαστε άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και επαγγελματικών κατευθύνσεων, κάποιοι από εμάς εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας, με κοινή όμως την πεποίθηση ότι η υγεία είναι υπόθεση όλων. Είμαστε κάτοικοι κυρίως των γειτονιών Πετραλώνων, Κουκακίου και Θησείου, οι οποίοι μέσω της λαϊκής συνέλευσης έχουμε φτιάξει τη δικιά μας δομή αυτοθέσμισης: μία δομή όχι απλά παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και οραματισμού μίας υγείας όπου η ιατρική δε θα ασκεί την εξουσία της πάνω στον πάσχοντα. Μία δομή όπου αντιλαμβανόμαστε τη θεραπεία ως μία ανθρωποκεντρική διαδικασία. Το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ δεν ανήκει σε εμάς. Ανήκει σε όλους τους κατοίκους της περιοχής, είναι ένα σπίτι της υγείας που μας χωράει όλους, γιατί έτσι μόνο μπορεί να υπάρξει υγεία: χωρίς αποκλεισμούς.

Ο κοινωνικός χώρος για την υγεία αποτελεί εκείνο το εγχείρημα των κατοίκων της γειτονιάς που φιλοδοξεί να μιλήσει με έναν άλλο τρόπο για την υγεία. Φιλοδοξεί, και σε αντιπαραβολή με την κυρίαρχη κουλτούρα και πολιτική, να μιλήσει για τη δυνατότητα να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τις τύχες μας στα χέρια μας. Να μιλήσει για τη δυνατότητα να ανταλλάξουμε την κατεκτημένη εμπειρία έξω από τα παλιά και, πολύ περισσότερο, από τα νέα θεσμοθετημένα μοντέλα διαχείρισης της υγείας και της ασθένειας. Να μιλήσουμε για τη δυσφορία -είτε σωματική είτε ψυχική-, να αναζητήσουμε λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα που απασχολούν την κοινότητα. Να συνεργαστούμε στη διεύρυνση των δυνατοτήτων για διεκδίκηση των όρων και της ποιότητας ζωής που μας αξίζουν, για όλους, ανεξαρτήτως φυλετικών ή άλλων χαρακτηριστικών, χωρίς αντίτιμό ή άλλη συναλλαγή. Να ανοίξουμε μέσα στις γειτονιές μας συζητήσεις, να οργανώσουμε αντιστάσεις απέναντι στην
προελαύνουσα κυρίαρχη αντίληψη του κέρδους και της οικονομίας των αριθμών.

Απελευθερωμένοι χώροι, αυτοοργανωμένες δομές και αυτοθεσμίσεις αποτελούν κύτταρα μιας κουλτούρας που επιτίθεται στον οργανωμένο κόσμο της καθημερινής πλήξης και αδιαφορίας. Σε μια εποχή που εντείνεται ο αποκλεισμός και η εξαίρεση όλων και περισσότερων πληθυσμιακών ομάδων από την παροχή έστω και στοιχειώδους περίθαλψης και φροντίδας, αντιλαμβανόμαστε ότι το εγχείρημά μας ενοχλεί και τρομάζει. Είναι η κουλτούρα της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης που ενοχλεί γιατί απειλεί -το λένε ξεκάθαρα- την «έννομη τάξη». Τρομάζουν με την ιδέα ότι ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο μπορεί να είναι απλά η αρχή. Τρομάζουν με την ιδέα ότι αυτοί που σήμερα ισοπεδώνουν το δημόσιο σύστημα υγείας, αύριο θα βρουν απέναντί τους ανθρώπους έτοιμους να την πάρουν στα χέρια τους.

Καλούμε καθέναν/καθεμία που έχει ανάγκη ιατρικής βοήθειας ή φαρμακευτικής υποστήριξης να έρθει να συζητήσουμε το αίτημά του.

Καλούμε καθέναν/καθεμία να μας επισκεφτεί, να γνωρίσει το χώρο με τα νέα του περιεχόμενα, να αναλογιστεί τι μπορεί να προσφέρει ή απλά να έρθει να τον ακούσουμε και να μας ακούσει.

Καλούμε καθέναν/καθεμία που αγωνιά για το υπό κατάρρευση δημόσιο σύστημα υγείας σε κουβέντα και επεξεργασία μορφών αντίστασης και αγώνα. Πολύ περισσότερο απευθυνόμαστε σε όλους/ες με μια διάθεση να αφυπνιστούμε από το παραμύθι του ανέφικτου που μας πουλάνε.

Ζητούμενο είναι να αναζητήσουμε από κοινού με τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή τις ποικίλες εφικτές μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητάς μας και να μπορέσουμε να οραματιστούμε μία άλλη κοινωνία, εντός της οποίας η Υγεία θα ισοδυναμεί με σωματική, κοινωνική, ψυχική ισορροπία, αρμονία με τον εαυτό και το περιβάλλον, σε ένα πλαίσιο συλλογικότητας και όχι εξατομίκευσης.

Έτσι, καθώς αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα δημιουργίας νέων κοινωνικών ιατρείων, ο κοινωνικός χώρος για την υγεία θεωρεί ότι η συγκεκριμένη εμπειρία πρέπει και χρειάζεται να διαχυθεί στην κοινωνία.

Όχι γιατί υπάρχουν μαγικές συνταγές ή απόλυτες αλήθειες.

Αλλά ως εργαλείο σε συλλογικές διαδικασίες, που θα δημιουργήσουν με το δικό τους τρόπο ένα από τα οράματα για μία άλλη κοινωνία. Με διαφορετική αντίληψη για την ζωή, τότε που πραγματικά θα μπορέσουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!

* Μπορείτε να κατεβάσετε τα δύο κείμενα του “κοινωνικού χώρου για την υγεία” σε μορφή pdf εδώ και εδώ.

Σε πείσμα των καιρών, δυνατά και αποφασισμένα συνεχίζουμε να χτίζουμε τις δομές αυτοθέσμισής μας…

Επιστολή προς τις λαϊκές συνελεύσεις,

Τον τελευταίο καιρό, ένα από τα θέματα που απασχολεί τη συνέλευση του «κοινωνικού χώρου για την υγεία» είναι το στήσιμο και η λειτουργιά μίας οδοντιατρικής δομής. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις μας επιχειρούμε να διερευνήσουμε τις οδοντιατρικές ανάγκες που προκύπτουν στις τωρινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να απαντήσουμε στην ανυπαρξία αυτού που ονομάζεται «πρόληψη» σε θέματα που άπτονται της υγείας μας, άλλα και να πάψει η επίσκεψη σε έναν οδοντίατρο να παραμένει μια «ιδιωτική απόλαυση». Και φυσικά δεν παραβλέπουμε ότι οι οδοντιατρικές πράξεις δεν καλύπτονται από κανέναν ασφαλιστικό φορέα (ούτε τώρα, αλλά ούτε και στα χρόνια της «ευημερίας»), πνίγοντας οικονομικά όσους και όσες έχουν μία σχετική ανάγκη (και περισσότερο τις οικογένειες με μικρά παιδιά).

Σε πρώτο πλάνο, σε ένα τέτοιο εγχείρημα, θα μπορούσαν να παρασχεθούν:

α. οδοντιατρικός έλεγχος, δηλαδή μια καταγραφή και ενημέρωση της κατάστασης της υγείας και των προβλημάτων στο στόμα,

β. οδοντιατρικός καθαρισμός, (γίνεται με εργαλεία χειρός και υπέρηχο) και συμβάλει στην υγεία των ούλων (απομακρύνοντας την πλάκα και την πέτρα που ευθύνονται για τις φλεγμονές της ουλίτιδας και περιοδοντίτιδας), άλλα και προληπτικά είναι απαραίτητος,

γ. οδηγίες στοματικής υγιεινής και προληπτικό πρόγραμμα για παιδιά (καθαρισμός, φθορίωση και ορθοδοντικός έλεγχος),

δ. αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών (διάνοιξη αποστήματος, εξαγωγή δοντιών).

Όπως είναι σαφές, ακόμα και αυτές οι απλές οδοντιατρικές πράξεις απαιτούν οπωσδήποτε ένα μίνιμουμ εξοπλισμού: μία οδοντιατρική έδρα, κάποια εργαλεία, έναν κλίβανο για την αποστείρωση των εργαλείων και επιπλέον κάποια αναλώσιμα υλικά (π.χ. αναισθητικό).

Μέσα από αυτό το κείμενο απευθυνόμαστε στις λαϊκές συνελεύσεις και στις συνελεύσεις γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά θέτοντας τα ερωτήματα τόσο της πολιτικής στήριξης της δομής, όσο και της στήριξής της σε υλικοτεχνικό επίπεδο και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Η επιλογή αυτή απαιτεί κόπο, χρήμα και δέσμευση. Και η δρομολόγησή της εξαρτάται από το εάν (καταρχήν) μέσα από τις απαντήσεις σε αυτή την επιστολή, ο κόσμος του αγώνα -οι συνελεύσεις γειτονιών- έχουν ανάγκη ένα σχετικό εγχείρημα. Πιστεύουμε ότι θα αδικούσαμε καταρχήν τον εαυτό μας να στήσουμε το οδοντιατρείο για να υπάρχει απλά και μόνο, χωρίς να εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες.

Θα θέλαμε το εγχείρημα να πλαισιωθεί και από άλλον κόσμο (υγειονομικούς ή μη). Θα θέλαμε να διερευνήσουμε εάν υπάρχει η δυνατότητα οποιασδήποτε παροχής υλικοτεχνικού εξοπλισμού (όπως αυτός αναφέρεται λίγες γραμμές παραπάνω) προτού προβούμε στην αγορά του. Η οικονομική βιωσιμότητα ενός οδοντιατρείου (δηλαδή η αγορά των αναλώσιμων υλικών) είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας που απαιτεί τη δική του στάθμιση.

Πιστεύουμε ότι μία οδοντιατρική δομή μπορεί να συμβάλλει στη διεύρυνση των συλλογικών απαντήσεων στις (ιατρικές) ανάγκες μας, να αποτελέσει ακόμη μία ψηφίδα στο μωσαϊκό των αντιστάσεων που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές, στην τελική να είναι ένας ακόμα υπεύθυνος πειραματισμός πάνω στην αυτοοργάνωση διαφόρων πτυχών της καθημερινότητας και των αναγκών μας.

Αναμένουμε τις απαντήσεις σας, τα σχόλιά σας, τις γνώμες σας.

13 Ιανουαρίου 2013,

ο «κοινωνικός χώρος για την υγεία» της ΛΣ Πετραλώνων, Θησείου και Κουκακίου,

Ο «κοινωνικός χώρος για την υγεία» (ΚΧΥ) της λαϊκής συνέλευσης των Πετραλώνων, του Θησείου και του Κουκακίου σας ενημερώνει ότι από τα τέλη του 2012 λειτουργεί στο κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων (όπου και στεγάζεται το εγχείρημα) κοινωνικό φαρμακείο για την κάλυψη των φαρμακευτικών αναγκών όσων τα έχουν ανάγκη. Τα φάρμακα (όπως εξάλλου και η ιατρική περίθαλψη) παρέχονται σε όλους δωρεάν, είτε ντόπιους είτε μετανάστες, είτε ασφαλισμένους είτε ανασφάλιστους, είτε κατοίκους των γειτονιών μας είτε όχι.

Επί του παρόντος υπάρχουν εκατοντάδες φάρμακα όλων σχεδόν των κατηγοριών αλλά και υγειονομικό υλικό τα οποία έχουν συγκεντρωθεί από συνεισφορές γειτόνων μας αλλά και κατοίκων άλλων περιοχών. Είναι δεδομένο ότι σαν ΚΧΥ στεκόμαστε κριτικά απέναντι στη χρήση και πολύ περισσότερο στην κατάχρηση φαρμάκων, κριτική που έχει διατυπωθεί τόσο στο διαθέσιμο στο διαδίκτυο λόγο μας, όσο και σε σχετικές εκδηλώσεις. Εντούτοις η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας αφήνει όλο και περισσότερους ανθρώπους εκτεθειμένους και εκτός φαρμακευτικής υποστήριξης ενώ την ίδια στιγμή οι εναλλακτικές που έχουν στηθεί απέναντι σε αυτή την κατάρρευση είναι επί του παρόντος περιορισμένες.

Γνωρίζοντας τη λαϊκή ρήση ότι «κάθε φάρμακο και φαρμάκι», υπάρχει προσεκτικός έλεγχος της διανομής των φαρμάκων. Τα αιτήματα μπορούν να κατατίθενται είτε τηλεφωνικά είτε μέσω mail, αλλά κυρίως επιθυμούμε την προσωπική επαφή κατά τις ώρες λειτουργίας του εγχειρήματος. Η διανομή θα γίνεται μετά από ενημέρωση του υπεύθυνου γιατρού και φαρμακοποιού.

Ήδη έχουν αρχίσει να δημιουργούνται αντίστοιχοι τέτοιοι πυρήνες αυτοοργάνωσης της υγείας και σε άλλες περιοχές (όπως π.χ. από την ανοιχτή λαϊκή συνέλευση Αγίου Δημητρίου), πυρήνες τους οποίους χρειαζόμαστε κι εμείς για την αποτελεσματικότερη δικτύωση των αυτοθεσμίσεων μας.  Ο αγώνας για να πάρουμε την υγεία μας στα χέρια μας είναι πολυεπίπεδος και σαφώς δεν εξαντλείται στη συλλογή και διανομή φαρμακευτικού και υγειονομικού υλικού.