Κατηγορία: Ανακοινώσεις

Έφυγε ξαφνικά και πρόωρα από τη ζωή ο επαναστατημένος σύντροφος Γιάννης Γιαννατσής. Γιατί ο επαναστατημένος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που λέει όχι. Με το ότι λέει όχι όμως, λέει ο Αλμπέρτ Καμύ, δε σημαίνει ότι παραιτείται.

Με το Γιάννη ξεκινήσαμε στη γειτονιά του να αρθρώνουμε ένα όχι στην εγκατάλειψη των δημόσιων χώρων, στη βαρβαρότητα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην υγεία και στον επακόλουθο αποκλεισμό από την ελεύθερη πρόσβαση σε ένα δημόσιο σύστημα, στην ιατρικόποιηση της καθημερινής ζωής, στην κυρίαρχη αντίληψη για την υγεία ως εικόνα μίας Αλήθειας, την οποία μπορούν να κατέχουν οι ειδικοί και στην οποία όλοι/ες οι υπόλοιποι/ες αναγκαζόμαστε να συμμορφωθούμε, στους μηχανισμούς εκείνους που στο όνομα της παραγωγικότητας καταδικάζουν σε θάνατο ή μακροχρόνια ασθένεια εκατοντάδες εργαζόμενους.

Συναντηθήκαμε με έναν άνθρωπο που είχε ήδη αρνηθεί, και συνέχισε μέχρι το θάνατό του να αρνείται, την περίφραξη του λόφου του Φιλοπάππου, το κλείσιμο του εργοστασίου της Sisser Palco, την εμπορευματοποίηση της διασκέδασης στη γειτονιά του, που αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την παρουσία, κυκλωμάτων της νύχτας, φασιστών και τραμπούκων σε αυτή. Αν βρισκόμαστε ως Συνέλευση σε μια γειτονιά που ακόμα αναπνέει αέρα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς το χρωστάμε και στο Γιάννη.

Συναντηθήκαμε μαζί του στη Λαϊκή Συνέλευση των Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, μαζί του μπήκαμε στο εγκαταλειμμένο πρώην ΠΙΚΠΑ στα Άνω Πετράλωνα για να δημιουργήσουμετον Ανοικτό Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία, του οποίου ο Γιάννης αποτέλεσε ζωντανό κομμάτι: στις συνελεύσεις, στις εκδηλώσεις, στα εργαστήρια και στις παρεμβάσεις σε νοσοκομεία, γειτονιές και αμφιθέατρα. Ο Γιάννης ήταν παρών από την πρώτη ημέρα της κατάληψης του ΠΙΚΠΑ και συμμετείχε αδιάλειπτα όλα αυτά τα χρόνια και έδωσε πολλά. Ιδέες και προτάσεις στις συνελεύσεις, αμεσότητα στις εξορμήσεις και τα μοιράσματα κειμένων, κόπο, χρόνο και τεχνογνωσία στις εργασίες συντήρησης, ενθουσιασμό και κουράγιο στις δύσκολες στιγμές. Μας ζέστανε με το αστείρευτο χιούμορ του. Η τετριμμένη ρήση «θα ζει μέσα στους αγώνες μας» στην περίπτωσή του έχει συγκεκριμένη διάσταση: Το κουράγιο, η αισιοδοξία του και το γέλιο του είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη που θα αντηχεί για πάντα στο ΠΙΚΠΑ.

Μάθαμε τέλος κοντά του να αμβλύνουμε τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις, να ζυμωνόμαστε μεταξύ μας και να δημιουργούμαι τελικά καταφάσεις ζωής. Γιατί αν θέλουμε ως συνέλευση να συνεχίσουμε να παλεύουμε να πάρουμε την υγεία στα χέρια μας, αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε παρά μόνο κρατώντας τον ζωντανό στις καρδιές μας για αυτή την κατάφαση ζωής που μας ενέπνευσε και που μας αφυπνίζει, που μπροστά στο αναπόφευκτο θέαμα της παραφροσύνης που γεννά η καπιταλιστική μηχανή του θανάτου μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η εξέγερση είναι ο μόνος δρόμος.

Σύντροφοι και συντρόφισσες του από Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία-Κατάληψη ΠΙΚΠΑ

1η Σεπτέμβρη 2015.

Σήμερα έφυγε ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας συναγωνιστής, ένας πολυαγαπημένος.

Ο Γιάννης ο Γιαννατσής.

Στάθηκε δίπλα μας σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενέπνευσε και εμπνεύστηκε από ανθρώπους. Έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του συλλογικού και της αλληλεγγύης και δεν λιγοψύχησε, ακόμα κι όταν κινδύνευσε η ζωή του από  το κράτος, το παρακράτος και τους τραμπούκους της «νύχτας», υπερασπιζόμενος το συλλογικό έναντι του ατομικού.

Κάποιοι από εμάς τον θυμόμαστε πάνω στα πεσμένα κάγκελα του Φιλοπάππου της πρώτης λαϊκής συνέλευσης που καλέστηκε στις γειτονιές μας, το 2002. Κάποιοι τον θυμόμαστε σε κάθε πλατεία ανάμεσά μας, στις συνελεύσεις κατοίκων, το εργαλείο μέσα από το οποίο συζητάμε και πράττουμε για όσα μας απασχολούν, για κάτι παραπάνω από μία δεκαετία. Ήμασταν μαζί πεισματικά πλάι στις διαδηλώσεις της γειτονιάς αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Παθιασμένος με το πρώτο αυτοοργανωμένο χώρο της γειτονιάς, την Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου. Ήταν ένας από εμάς εκείνο το μεσημέρι που καταλάβαμε το πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων, και όλα αυτά τα χρόνια στην αυτοοργανωμένη δομή του Κοινωνικού χώρου για την Υγεία. Ήταν δίπλα μας, ανάμεσα σε κατσαρόλες και πολιτικές συζητήσεις, σε όλες εκείνες τις ώρες που περνούσαμε στην άλλη αυτοοργανωμένη δομή της γειτονιάς, αυτή του Συλλογικού Χώρου για την Τροφή. Ήμασταν παρέα τα επόμενα βράδυα απ΄ όταν κάτι τσογλάνια ,υπάλληλοι εστιάτορα των Πετράλωνων, βάλανε φωτιά στην είσοδο του σπιτιού του, στοχοποιώντας τον για τη συμμετοχή στις συνελεύσεις για την βιομηχανία της διασκέδασης. Ήμασταν μαζί καθημερινά στους δρόμους των Πετραλώνων και του Θησείου, αυτός να τρέχει με έναν χαρτοφύλακα στο χέρι για την δουλειά του αλλά όποτε συναντιόμασταν να συζητάμε για τη γειτονιά, τις εξελίξεις, να σχεδιάζουμε τις επόμενες συνελεύσεις, τα επόμενα βήματά μας.

Ο Γιάννης είναι μαζί μας. Και θα είναι όσο δεν θα ξεθωριάζει μέσα μας. Κι όσο τα πολιτικά οράματά του, που ήταν και είναι και δικά μας, θα εμπνέουν τις ζωές μας. Ήμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι και σίγουρες ότι αυτό θα ζητούσε και αυτός εάν βρισκόταν κάπου εδώ τριγύρω και μας άκουγε. Να δώσουμε μία υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι θα συνεχίσουμε να ραδιουργούμε στην προοπτική της δημιουργίας αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα στις γειτονιές μας. Και σε κάθε γειτονιά.

Καλή αντάμωση Γιάννη.

φίλοι/φίλες, σύντροφοι/συντρόφισσες

από τις γειτονιές των Πετραλώνων, του Θησείου και του Κουκακίου

* η κηδεία θα γίνει την Παρασκευή, στις 4 μ.μ., στο 3ο νεκροταφείο.

Νεότερη ενημέρωση: Αργά το μεσημέρι της Παρασκευής ξεκίνησε το εφετείο με την εξέταση των πρώτων δύο μαρτύρων κατηγορίας. Λόγω ωραρίου διεκόπη και θα συνεχιστεί ξανά την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου.

* * *

Την Παρασκευή 18 του Οκτώβρη στον Γ’ Τριμελές Εφετείο Αθηνών (2ος όροφος) Λουκάρεως και Αλεξάνδρας γίνεται η εκδίκαση για “Ηθική αυτουργία σε απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας” λόγω της καταδικαστικής απόφασης της 20 Μάη 2013 (10 μήνες και 3 χρόνια αναστολή) για τον μεγάλο αγώνα για να μην κλείσει και εμπορευματοποιηθεί ο λόφος Φιλοπάππου σε 3 συντρόφους τον Νίκο, τον Άκη και τη Στέλα.

Οι ανυπόστατες μαρτυρίες των μαρτύρων κατηγορίας ως προς τα γεγονότα που κατατέθηκαν στο δικαστήριο της 16ης και 20ης Μάη 2013 και που δεν μπόρεσαν να στηρίξουν πουθενά, πέφτοντας σε πολλές αντιφάσεις, δεν ήταν ικανές να βγάλουν αθώους τους τρεις κατοίκους που δικάστηκαν ότι με “πειθώ και φορτικότητα” εξωθούσαν τους κατοίκους να καταστρέφουν την περίφραξη του λόφου.

Η έδρα του δικαστηρίου δεν “πείστηκε” παρ’ ότι από την ακροαματική διαδικασία ούτε ένα μάρτυρας δεν κατέθεσε ότι τους είδε ή τους άκουσε να παρακινούν κατοίκους. Οι μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεσαν ότι η μόνη αιτία που οι τρεις βρέθηκαν στο εδώλιο ήταν ότι τα ονόματά τους ήταν γνωστά λόγω του τεράστιου νομικού αγώνα που γινόταν παράλληλα με το κινηματικό αγώνα όπου αποκαλύφθηκαν σωρεία παραλείψεων από μεριάς της αρχαιολογικής υπηρεσίας, σε σχέση με καταπατήσεις των ενοικιαστών στους χώρους της καφετέριας του Λουμπαρδιάρη και του εστατορίου “Διόνυσος”. Ένα άλλο κριτήριο για τους δικαστές ήταν όπως φαίνεται μία κάμερα που φωτογράφιζε διαδικασίες λαϊκής συνέλευσης και κατά πως είπαν “… άρα ήξεραν τι θα συνέβαινε στην συνέχεια” εννοώντας τη ρίψη του συρματοπλέγματος της Πνύκας το οποίο περιέκλειε από τις αρχές του 1960 τον χώρο λόγω των εκδηλώσεων της επιχείρησης ΗΧΟΣ και ΦΩΣ και το οποίο ποτέ έως το 2007 δεν εμπόδιζε την ελεύθερη πρόσβαση σε όλο τον χώρο καθ’ όλη την διάρκεια του 24ώρου, πλην των ωρών της λειτουργίας του.

Η απόφαση της ενοχής των κατηγορουμένων δημιουργεί δικαστικό προηγούμενο για καθένα που εκφράζει δημόσια άποψη και είναι επικίνδυνη για το σύστημά τους. Δημιουργεί νομολογία για τα κινήματα κατοικων και τις επερχόμενες δίκες για ηθική αυτουργία για τους αγώνες της Κερατέας, του Προαστιακού και των Σκουριών της Χαλκιδικής. Όπως τόνισε στην αγόρευσή της η συνήγορος υπεράσπισης Ιωάννα Κούρτοβικ: “Η πρόταση για καταδίκη της εισαγγελέως της έδρας δεν έχει σχέση με την ακροαματική διαδικασία, αλλά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα έξω από την δικαστική αίθουσα”

Πρέπει να είμαστε παρόντες σε αυτή την εξαιρετικής σημασίας δίκη για την γειτονιά μας αλλά και για το κίνημα συνολικότερα.

Κανένας αγωνιστής, καμία αγωνίστρια στα χέρια του κράτους

Να αθωωθούν και οι τρεις κατηγορούμενοι

Όλοι την Παρασκευή 18 Οκτώβρη 2013 στις 9 π.μ. στο Εφετείο

.

Πρωτοβουλία κατοίκων Πετραλώνων

.

– Ενημέρωση για την υπόθεση μπορείτε να διαβάσετε εδώ, ενώ μία περιγραφή της δίκης του περασμένου Μαΐου μπορείτε να βρείτε εδώ.

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανακοίνωση της “Επιτροπής κατοίκων Πετραλώνων” για την απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού κατοίκων των Άνω Πετραλώνων που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις για μία ανθρώπινη γειτονιά και ενάντια στις αυθαιρεσίες και παρανομίες των μαγαζιών.

.

Δολοφονική επίθεση σε βάρος κατοίκου στα Άνω Πετράλωνα

Τα Άνω Πετράλωνα, με τη συνδρομή των κατοίκων τους, έχουν καταφέρει έως σήμερα να διατηρήσουν το χαρακτήρα της γειτονιάς. Είναι ο τόπος που ενώ βρίσκεται μία ανάσα από το κέντρο της Αθήνας σου παρέχει το δικαίωμα να κατοικήσεις, να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, να συνυπάρξεις με τους φίλους και γείτονες σου. Είναι ο τόπος που ακόμη χαίρεσαι να περπατάς χωρίς να βιάζεσαι να κλειστείς στο σπίτι σου, να κάθεσαι στον ίσκιο της πλατείας Μερκούρη, να σκαρφαλώνεις στα μονοπάτια του λόφου Φιλοπάππου.

 Από το 2008 η γειτονιά μας και ιδιαίτερα το τμήμα αυτής που ξεκινά από το λόφο Φιλοπάππου και εκτείνεται έως την οδό Δημοφώντος, κινδυνεύει να καταστραφεί από την ανεξέλεγκτη ίδρυση επιχειρήσεων υγειονομικού ενδιαφέροντος (εστιατόρια, μεζεδοπωλεία, καφέ, μπαρ). Με τη «συνδρομή» εφημερίδων και free press ξεκίνησε η διαφήμιση της περιοχής μας ως ο «γραφικός παράδεισος της Αθηναϊκής διασκέδασης». Η δημοτική αρχή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επέτρεψε και επιτρέπει στα οικονομικά συμφέροντα της νύχτας να εγκατασταθούν στη γειτονιά μας και να λυμαίνονται αυτή. Τη στιγμή αυτή σε ακτίνα μικρότερη των 400 μέρων λειτουργούν περισσότερα από 30 καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, ενώ εκκρεμεί η αδειοδότηση πολλαπλάσιων επιχειρήσεων. Οι περισσότερες των επιχειρήσεων λειτουργούν καθ’ υπέρβαση των αδειών ίδρυσης τους, πολλές από αυτές άνοιξαν και λειτουργούν επί σειράς ετών χωρίς καμία αδειοδότηση, όλες καταλαμβάνουν παράνομα το σύνολο των πεζοδρομίων στερώντας κάθε πρόσβαση και ασφαλή διέλευση στους κατοίκους.

Η δημοτική αρχή έως σήμερα επιτρέπει στις επιχειρήσεις να λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Χορηγεί άκριτα νέες άδειες χωρίς να ελέγχει την τήρηση αυτών. Αδιαφορεί για την ασφαλή διαβίωση των κατοίκων.

 Οι κάτοικοι προσπαθούν να προστατέψουν το δικαίωμα στην ασφαλή διαβίωση με συνεχείς καταγγελίες στις αρμόδιες αρχές, οι οποίες καταλήγουν στο συνεχή εμπαιγμό τους. Τον Οκτώβριο του 2009, ένας από εμάς τους κατοίκους, δέχθηκε τρομοκρατική εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του. Κάηκε ο ισόγειος όροφος του σπιτιού του και κινδύνευσαν τα μικρά παιδιά του και οι ηλικιωμένοι γονείς του. Το Μεγάλο Σάββατο, στις 4:45 τα ξημερώματα ακολούθησε δεύτερη απόπειρα εμπρησμού, αυτή τη φορά στο σπίτι κατοίκων στην οδό Τρώων. Οι δράστες έριξαν δύο βόμβες μολότοφ στην είσοδο της κατοικίας τους στον ισόγειο όροφο και στην μπαλκονόπορτα του πρώτου ορόφου, με στόχο τον εμπρησμό των κατοικιών. Η άμεση αντίδραση των ενοίκων ήταν και πάλι αυτή που απέτρεψε την εξάπλωση της φωτιάς και την αποφυγή θυμάτων. Για δεύτερη φορά δε θρηνήσαμε θύματα από καθαρή τύχη.

Η «ευθύνη» των ανωτέρω κατοίκων εξαντλείται στο γεγονός ότι από κοινού με την επιτροπή κατοίκων Άνω Πετραλώνων απαιτούν από τις αρμόδιες αρχές τον σεβασμό στο δικαίωμα της κατοικίας και της ασφαλούς διαβίωσης.

Ως κάτοικοι δηλώνουμε ότι:

• Η επίθεση στο σπίτι ενός από εμάς αποτελεί επίθεση στα σπίτια όλων μας.
• Θα προστατέψουμε τη γειτονιά μας απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα που την απειλούν με καταστροφή.
• Καλούμε το σύνολο των κατοίκων από κοινού να προστατεύσουμε τον τόπο που επιλέξαμε να κατοικήσουμε.
• Γνωρίζουμε στους θαμώνες των μαγαζιών ότι η δική τους διασκέδαση στηρίζεται στον καθημερινό εκφοβισμό και τρομοκράτηση των κατοίκων

Η επιτροπή κατοίκων Άνω Πετραλώνων

Ενώ συμπληρώνουμε τέσσερα χρόνια από τότε που εισήλθαμε στην τελευταία φάση της καπιταλιστικής κρίσης, παρατηρούμε μία έντονη και επίμονη κίνηση από την μεριά των αφεντικών για ενσωμάτωση και αφομοίωση αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων των από-τα-κάτω.

Εντοπίζουμε αυτή την κίνηση σε κομματικούς μηχανισμούς, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις (και την θολούρα που συνοδεύει το περιεχόμενο και τους στόχους τους) και σε προγράμματα χρηματοδοτούμενα από κοινοτικά κονδύλια (όπως π.χ. τα ΕΣΠΑ που χρηματοδοτούν τη δημιουργία συνεργατικών επιχειρήσεων ή την εργασία σε κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία κ.τ.λ.).

Αυτό το κείμενό μας, λοιπόν, παρόλο που συγκεκριμενοποιείται σε έναν κομματικό μηχανισμό αποτελεί προϊόν ενός γενικότερου προβληματισμού και μία συζήτησης που είναι σε εξέλιξη στη συνέλευση του ΚΧΥ και συχνά αποτυπώνεται στα κείμενα τα οποία δημοσιοποιούμε. Στο σύντομο μέλλον θα καταθέσουμε μία πιο αναλυτική και ολοκληρωμένη άποψη επί του θέματος.

.

Εμείς θα μιλάμε για εμάς

Την προηγούμενη εβδομάδα διαβάσαμε ρεπορτάζ και συνεντεύξεις οι οποίες παρουσίαζαν τη συλλογικότητα «Αλληλεγγύη για όλους». Στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν άτομα της συλλογικότητας (και ένα μέρος της δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο left.gr) μαθαίνουμε ότι «η ‘‘αλληλεγγύη για όλους’’ δημιουργήθηκε από κόσμο με συμμετοχή σε διάφορα κινήματα και δομές αλληλεγγύης και στα πλαίσια της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπτυξη και ενίσχυση του κινήματος κοινωνικής αλληλεγγύης».

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 2012, διαβάζαμε σε φύλλο της εφημερίδας «Αυγή» τον Τάσο Κορωνάκη (μέλος της συντονιστικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ) να λέει: Οι δομές της αλληλεγγύης έχουν σκοπό να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις των πολιτικών του Μνημονίου. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα που στερούνται τα στοιχειώδη αγαθά που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, όπως τροφή, στέγη και φάρμακα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν επιδιώκει να φτιάξει τις “δικές του” δομές αλληλεγγύης, αλλά να διευκολύνει την επικοινωνία και τον συντονισμό και να στηρίξει με κάθε τρόπο τις ήδη υπάρχουσες.

Και λίγο παρακάτω μαθαίνουμε ότι: η πρωτοβουλία “Αλληλεγγύη για Όλους” αποσκοπεί στο να ενισχύσει αλλά και να παράσχει οργανωτικούς και οικονομικούς πόρους σε 3.000 περίπου δομές αλληλεγγύης οι οποίες είναι διάσπαρτες σε όλη την Ελλάδα.

Και αναρωτιόμαστε, λοιπόν, εμείς: τι δουλειά έχει ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα υγείας όπως είναι ο κοινωνικός χώρος για την υγεία της ΛΣ Πετραλώνων, Θησείου και Κουκακίου να συμπεριλαμβάνεται μέσα σε ένα παρακλάδι μίας κομματικής δομής; Για εμάς η λέξη αυτοοργάνωση συνοδεύεται και από την επιδίωξη ανάληψης της ζωής και των αποφάσεών μας στα χέρια μας. Χωρίς αντιπροσώπους, χωρίς διαμεσολαβητές, έξω και ενάντια σε ιεραρχικές δομές. Ο πατρόνας αυτής της πρωτοβουλίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, έχει μήπως κάποια σχέση με τις παραπάνω αξίες; Μήπως…

Και αναρωτιόμαστε, επίσης, ποιός έχει εξουσιοδοτήσει έναν κομματικό φορέα να αναλάβει «την διευκόλυνση της επικοινωνίας ανάμεσα στις δομές». Πέρυσι, τέτοια εποχή περίπου κάποιοι εκατοντάδες άνθρωποι σπάζαμε τα κεφάλια μας να στήσουμε μία συντονιστική δομή των λαϊκών συνελεύσεων και των συνελεύσεων γειτονιάς. Ήταν μία πρωτοβουλία η οποία στηριζόταν στην άμεση επαφή στα αμφιθέατρα και στην αναζήτηση κοινών εδαφών. Σήμερα, αυτή η «συντονιστική πρωτοβουλία» του «Αλληλεγγύη για όλους» σε ποια ακριβώς επαφή και σχέση βασίζεται; Μήπως σε αυτή των κομματικών σχέσεων;

Σε εκείνο το άρθρο της «Αυγής» (που παραθέσαμε και παραπάνω) ο Κορωνάκης μιλάει και για ενίσχυση με οικονομικούς πόρους σε δομές αλληλεγγύης διάσπαρτες στην Ελλάδα. Να υποθέσουμε ότι το γεγονός ότι συμπεριλαμβανόμαστε στις «αλληλέγγυες δομές» του ιστότοπου αποτελεί μία ανοιχτή πρόσκληση για μία τέτοια οικονομική ενίσχυση; Και επειδή δημιουργείται μία θολούρα για το εάν «τα παίρνουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ», έχουμε να δηλώσουμε απλά και κατανοητά κάποια πραγματάκια.

Το εγχείρημά μας παραμένει αυτόνομο, αυτοοργανωμένο, μία απόπειρα αυτοθέσμισης πάνω στα ζητήματα της υγείας. Δεν έχει καμία σχέση με κομματικούς και δημοτικούς μηχανισμούς (ούτε τις παραφυάδες τους). Δεν έχει καμία σχέση με την εκκλησία, με μη κυβερνητικές οργανώσεις, με επιδοτήσεις από ευρωπαϊκά ή άλλα κονδύλια. Και ως τέτοιο θα συνεχίσει.

Είχαμε διαβάσει και εμείς πριν κάμποσο καιρό τις εσωτερικές οδηγίες προς τις τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ να «διεισδύουν» στις δομές αλληλεγγύης και στις συνελεύσεις γειτονιών. Είχαμε ακούσει και εμείς για το κονδύλι υποστήριξης δομών αλληλεγγύης που είχε κοπεί από τα κεντρικά της Κουμουνδούρου. Είχαμε υποψιαστεί ότι πολλά εγχειρήματα θα μετατραπούν σε μία δεξαμενή ψήφου για την αδημονούσα αριστερή κυβέρνηση. Και περιμέναμε (και περιμένουμε) να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια αφομοίωσης και ενσωμάτωσης. Βλέπετε, ο αστερισμός της εξουσίας είναι εκτυφλωτικός.

Δεν σκοπεύουμε, όμως, να σιωπήσουμε. Το αυτονόητο που αναμένουμε είναι να απαλειφτεί η δομή του κοινωνικού χώρου για την υγεία από τον ιστότοπο της «Αλληλεγγύης για όλους». Έχουμε τους τρόπους, έχουμε χτίσει τις σχέσεις, έχουμε βρει και τα κουράγια να μιλήσουμε εμείς για εμάς, για το εγχείρημά μας και τα περιεχόμενά του.

Τον τελευταίο καιρό, ένα από τα θέματα που απασχολεί τη συνέλευση του «κοινωνικού χώρου για την υγεία» είναι το στήσιμο και η λειτουργιά μίας οδοντιατρικής δομής. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις μας επιχειρούμε να διερευνήσουμε τις οδοντιατρικές ανάγκες που προκύπτουν στις τωρινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να απαντήσουμε στην ανυπαρξία αυτού που ονομάζεται «πρόληψη» σε θέματα που άπτονται της υγείας μας, άλλα και να πάψει η επίσκεψη σε έναν οδοντίατρο να παραμένει μια «ιδιωτική απόλαυση». Και φυσικά δεν παραβλέπουμε ότι οι οδοντιατρικές πράξεις δεν καλύπτονται από κανέναν ασφαλιστικό φορέα (ούτε τώρα, αλλά ούτε και στα χρόνια της «ευημερίας»), πνίγοντας οικονομικά όσους και όσες έχουν μία σχετική ανάγκη (και περισσότερο τις οικογένειες με μικρά παιδιά). Οι εργασίες για την κατασκευή του οδοντιατρείου έχουν ξεκινήσει και ελπίζουμε να είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους πρώτους επισκέπτες σύντομα.

Σε πρώτο πλάνο, σε ένα τέτοιο εγχείρημα, θα μπορούσαν να παρασχεθούν:

1. οδοντιατρικός έλεγχος, δηλαδή μια καταγραφή και ενημέρωση της κατάστασης της υγείας και των προβλημάτων στο στόμα,
2. οδοντιατρικός καθαρισμός, (γίνεται με εργαλεία χειρός και υπέρηχο) και συμβάλει στην υγεία των ούλων (απομακρύνοντας την πλάκα και την πέτρα που ευθύνονται για τις φλεγμονές της ουλίτιδας και περιοδοντίτιδας), άλλα και προληπτικά είναι απαραίτητος,
3. οδηγίες στοματικής υγιεινής και προληπτικό πρόγραμμα για παιδιά (καθαρισμός, φθορίωση και ορθοδοντικός έλεγχος),
4. αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών (διάνοιξη αποστήματος, εξαγωγή δοντιών).

Όπως είναι σαφές, ακόμα και αυτές οι απλές οδοντιατρικές πράξεις απαιτούν οπωσδήποτε ένα μίνιμουμ εξοπλισμού: μία οδοντιατρική έδρα, κάποια εργαλεία, έναν κλίβανο για την αποστείρωση των εργαλείων και επιπλέον κάποια αναλώσιμα υλικά (π.χ. αναισθητικό). Αν και τα περισσότερα που αφορούν στον εξοπλισμό έχουν βρεθεί, το κόστος των εργασιών που χρειάστηκαν είναι αρκετά μεγάλο.

Μέσα από την πρόταση της κουζίνας των ανέργων για μία αλληλέγγυα συλλογική κουζίνα βρίσκουμε την ευκαιρία να ξαναθέσουμε τα ερωτήματα τόσο της πολιτικής στήριξης της δομής, όσο και της στήριξής της σε υλικοτεχνικό επίπεδο και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Η επιλογή αυτή απαιτεί κόπο, χρήμα και δέσμευση. Και η δρομολόγησή της εξαρτάται από το εάν (καταρχήν), ο κόσμος του αγώνα έχει ανάγκη ένα σχετικό εγχείρημα. Πιστεύουμε ότι θα αδικούσαμε καταρχήν τον εαυτό μας να στήσουμε το οδοντιατρείο για να υπάρχει απλά και μόνο, χωρίς να εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες.

Πιστεύουμε ότι μία οδοντιατρική δομή μπορεί να συμβάλλει στη διεύρυνση των συλλογικών απαντήσεων στις (ιατρικές) ανάγκες μας, να αποτελέσει ακόμη μία ψηφίδα στο μωσαϊκό των αντιστάσεων που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές, στην τελική να είναι ένας ακόμα υπεύθυνος πειραματισμός πάνω στην αυτοοργάνωση διαφόρων πτυχών της καθημερινότητας και των αναγκών μας.

Η πρόταση για την συλλογική κουζίνα θέτει τις βάσεις για την δικτύωση των από τα κάτω κοινωνικών εγχειρημάτων και δημιουργεί το προηγούμενο για την συμπόρευσή τους στο δρόμο της αυτοοργάνωσης και στο μέλλον. Σήμερα μαγειρεύουμε και τρώμε μαζί, αύριο μαζευόμαστε και διαμορφώνουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες θέλουμε την υγεία μας στο σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Τα κοινωνικά εγχειρήματα δεν πορεύονται μόνα τους το καθένα, αλλά όλα μαζί συνθέτουν ένα ισχυρό δίκτυο που επιχειρεί την ανατροπή του υπάρχοντος και ταυτόχρονα την δόμηση της αυριανής κοινωνίας.

Την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, γνωστοποιήθηκε από την ασφάλεια Βόλου ανώνυμη αναφορά-καταγγελία στο Ιατρείο Αλληλεγγύης της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Νεκταρίου Βόλου. Η καταγγελία υπογράφεται υπό τον γενικόλογο τίτλο «Γιατροί, Φαρμακοποιοί, Νοσηλευτές Μαγνησίας», με δηλωμένη μια ανύπαρκτη διεύθυνση και καταγγέλλει το Ιατρείο Αλληλεγγύης για σχεδόν εγκληματικές ενέργειες ζητώντας την άμεση επέμβαση του εισαγγελέα Βόλου.

Το Ιατρείο Αλληλεγγύης της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Νεκταρίου ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Οκτώβρη του 2012. Όπως το ίδιο το Ιατρείο δηλώνει «δεν είναι προσπάθεια υποκατάστασης της πραγματικής ανάγκης για ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ για όλο το λαό, ούτε προσπάθεια δημιουργίας παράλληλων δομών μέσα στο χρεοκοπημένο σύστημα. Είναι αγώνας επιβίωσης ενάντια στο σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Το Ιατρείο μας και το Ιατρείο σας, απευθύνεται στους μη έχοντες και κατέχοντες, στους αποκλεισμένους, Έλληνες και μετανάστες, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και να είμαστε παρόντες καθημερινά στους αγώνες ανατροπής του σάπιου αυτού συστήματος. Είναι μια συλλογική δράση, παρέχεται χωρίς αντίτιμο, σε επίπεδο συμβουλευτικής και ιατρικής υποστήριξης σε θέματα ψυχικής και σωματικής υγείας από γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων (δεν θα γίνεται συνταγογράφηση φαρμάκων) και σε θέματα φαρμακευτικής αγωγής σε ανασφάλιστους και σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες».

Την ίδια στιγμή που το κράτος ντύνεται τον πιο ολοκληρωτικό του μανδύα, που το δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει, συμπαρασύροντας  οποιαδήποτε προνοιακή δομή υπήρχε ως τώρα, γίνεται φανερό σε όλους ότι  όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια επιλέγουν να ξεπεράσουν όχι απλά τη μιζέρια, την κατάθλιψη και το αίσθημα παραίτησης  και ματαιότητας, αλλά και τις  αποτυχημένες δομές και σχέσεις, να πάρουν έμπρακτα τις ζωές τους στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι γίνεται αλλιώς. Και το επιτυγχάνουν, χτίζοντας τις δικιές τους δομές, χωρίς θεσμικές διαμεσολαβήσεις, χωρίς την άδεια κανενός υπουργείου ή δήμου, χωρίς εμπορευματοποιημένες σχέσεις, χωρίς τις λογικές της φιλανθρωπίας και της φιλευσπλαχνίας, αλλά συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αλληλέγγυα.

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά είναι που απειλούν και ενοχλούν, όπως έχει γίνει σαφές από το κράτος και του μηχανισμούς του, όλοι εκείνοι οι χώροι οι οποίοι επιμένουν να αντιστέκονται και να δημιουργούν, να κάνουν πράξη όσα οραματίζονται μέσα σε έναν κόσμο ασφυκτικό. Και αυτές οι δομές είναι που προσπαθεί να πολεμήσει και να καταστείλει με κάθε μέσο: είτε με το να αποπειράται να τις αφομοιώσει, δημιουργώντας, για παράδειγμα, κοινωνικά ιατρεία με τη συνεργασία δήμων και εκκλησίας, είτε με την εξόφθαλμη απονοηματοδότηση του περιεχομένου και του λόγου των εγχειρημάτων, με την αντιστροφή των νοημάτων τους και την παρουσίαση τους ως εστιών ανομίας και εγκληματικότητας (το παλιό αλλά κλασικό κόλπο της κατασκευής του εσωτερικού εχθρού).

Πρόσφατα καταρτήθηκε, μέσω των προγραμμάτων για «την ενίσχυση της απασχόλησης και της Επιχειρηματικότητας των Νέων μέσα από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ»,  η επίσημη νόρμα του πώς αντιμετωπίζονται οι συνέπειες της κρίσης υπό τον τίτλο «Εθνικό Δίκτυο Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης». Στα εν λόγω «Σχέδια Δράσης κοινωνικών Δομών Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας» ορίζονται οι όροι που θέτει το κράτος στους πολίτες του, ως προς το πώς θα πρέπει να βλέπουν τη φτώχεια και πώς να την αντιμετωπίζουν, με δικαιούχους «φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα» και όρους και προϋποθέσεις συμμετοχής και παροχής βοήθειας. Πρόκειται για τις λεγόμενες «χειρουργικού τύπου επεμβάσεις» εκεί που «υπάρχει πραγματική ανάγκη για βοήθεια», για να μεταχειριστούμε και την επίσημη γλώσσα της φιλανθρωπίας του κράτους και των επίσημων διαμεσολαβητών της κυριαρχίας (βλ. εφημερίδα “Καθημερινή”). Αποστειρωμένες ενέργειες βοήθειας προς το κοινωνικό σώμα εκεί που νοσεί, ώστε να επισκευαστεί και να εξακολουθεί να παράγει και να αναπαράγει το δεδομένο σύστημα, αποσυνδεδεμένες από τις αιτίες και τους παράγοντες της κρίσης –  χωρίς συνείδηση και αντιστάσεις.

Δεν μπορούμε παρά να κατανοήσουμε αυτές τις 2 παράλληλες κινήσεις ως όψεις του ίδιου νομίσματος, της προσπάθειας ελέγχου του κράτους και της κυριαρχίας πάνω στο κοινωνικό σώμα και τις αντιστάσεις του, μέσω της επίθεσης στις αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές του και τον επιθετικό επαναπροσδιορισμό τους σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Για να το πούμε και αλλιώς, τώρα που τελείωσαν οι απειλές των κρατούντων περί πτώχευσης και εξαθλίωσης, έρχεται το μαστίγιο της πυγμής, της πειθαρχίας και της ασφάλειας. Δεν τους έχει μείνει και τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια σφετερισμού του ελέγχου στις ζωές μας.

Από τις γειτονιές μας μέχρι το Βόλο μας ενώνει η δίψα για τη ζωή που μας στερούνε και η ανάγκη για ξεπέρασμα της μιζέριας, της υποταγής και της εξαθλίωσης.

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτω τα χέρια από τους αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα.

.

Κοινωνικός χώρος για την υγεία, 8 Φεβρουαρίου 2013

* Μπορείτε να κατεβάσετε την ανακοίνωση σε μορφή pdf εδώ.

Δύο κείμενα του “κοινωνικού χώρου για την υγεία” για την στοχοποίηση του εγχειρήματος:

Από τον Απρίλη του 2009, η λαϊκή συνέλευση Πετραλώνων έχει καταλάβει το άδειο από χρόνια κτίριο του ΠΙΚΠΑ, στην οδό Αντωνιάδου. Εκεί , εκτός από το παιδικό στέκι, λειτουργεί εδώ και χρόνια (μάλιστα είναι το πρώτο του είδους του) κοινωνικός χώρος για την υγεία, με κατάλληλο εξοπλισμό , φαρμακείο, λειτουργία μόνιμων θεραπευτικών ομάδων, διενέργεια αντιμαθημάτων και εκδηλώσεων για θέματα υγείας και άλλα. Σκοπός μας , όπως έχουμε πολλές  φορές ήδη αναλύσει σε σειρά κειμένων και εκδηλώσεων, δεν είναι η φιλανθρωπία και η κάλυψη απλά υγειονομικών αναγκών, αλλά να πάρουμε έμπρακτα θέση. Σαφή θέση ενάντια σε αυτούς που καταβαραθρώνουν το από δεκαετίες προβληματικό επίπεδο παρεχόμενης ιατρικής περίθαλψης θέση απέναντι στον τρόπο εξάσκησης της ιατρικής (ένας φιλάργυρος γιατρός-αυθεντία αντιμετωπίζει μηχανικά πελάτες/εξαρτήματα της μηχανή παραγωγής), θέση κυρίως απέναντι στις συλλογικές  επιθυμίες μας και στο τι έμπρακτα εννοούμε παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και αυτό κάναμε στην κατάληψη του πρώην ΠΙΚΠΑ, πήραμε στα χέρια μας ένα τόσο σημαντικό τομέα όπως η πρωτοβάθμια υγεία και η πρόληψη, και τον διαχειριστήκαμε, αποδεικνύοντας πρώτα στον εαυτό μας, στην υπόλοιπη γειτονιά  και  μετά σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι το να παίρνει κανείς τη ζωή του στα χέρια του, δεν είναι απλή ευχή ή φενάκη κάποιων ρομαντικών, είμαι μαζί ευκταίο και εφικτό, αποτελεσματικό και  ρεαλιστικό.

Την Κυριακή 13/1 σε σειρά δημοσιευμάτων στις κυριακάτικες εφημερίδες , ο χώρος της κατάληψης στοχοποιήθηκε ως ένας από τους επόμενους  στους οποίους θα εισβάλει η ΕΛΑΣ στα πλαίσια της γνωστής μηντιακής παράστασης που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και εβδομάδες. Ο λόγος που απειλούν εγχειρήματα όπως το ΠΙΚΠΑ δεν είναι φυσικά η επιθυμία για επιβολή της νομιμότητας-αν φυσικά θεωρήσουμε ότι η νομιμότητα είναι μια ευκταία αξία, δεδομένου ότι οι μειώσεις στους μισθούς, οι αυξήσεις στα είδη και τις υπηρεσίες  πρώτης ανάγκης, τα κλεισίματα νοσοκομείων, οι περικοπές στην περίθαλψη και η πολιτική που οδηγεί στην έκρηξη της ανεργίας και απαγορεύει την επιβίωση στις οικογένειες έχει τη σφραγίδα της νομιμότητας…

Ο  λόγος είναι ότι ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοιου είδους εστίες δεν είναι ανομίας, είναι εστίες αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας , εστίες στις οποίες οι ιδέες (στην πραγματικότητα η κοινή λογική ) γίνονται πράξη. Γίνεται φανερό σε όλους ότι  όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια μπορούν να ξεπεράσουν όχι απλά τη μιζέρια, την κατάθλιψη και το αίσθημα παραίτησης  και ματαιότητας, αλλά και τις  αποτυχημένες δομές και σχέσεις που μας έφεραν όλους σε αυτή την κατάσταση, να πάρουν έμπρακτα τις ζωές τους στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι γίνεται αλλιώς.

Οι εκατοντάδες ασθενείς που έχουν περάσει και εξυπηρετηθεί, οι θεραπευτικές ομάδες που βρίσκονται σε συνεχή λειτουργία, η λειτουργία κοινωνικού φαρμακείου, η προσφορά από συλλογικότητες και σωματεία υλικού, η  λειτουργία του εγχειρήματος σαν παράδειγμα για πολλά άλλα παρόμοια που ήδη λειτουργούν ή ετοιμάζονται σε όλη τη χώρα και ένα κύμα επισκεπτών από το εξωτερικό που  έρχονται δια ζώσης για να γνωρίσουν τη λειτουργία μας από κοντά, αποδεικνύουν ότι είναι η αυτοδιαχείριση είναι αποτελεσματική, εφικτή και μεταδοτική.

Αυτό είναι που φοβούνται, αυτό είναι που θέλουν αν ανακόψουν, να φιμώσουν, να καταστείλουν. Η ζωντανή και έμπρακτη απόδειξη, στη μικρή βέβαια κλίμακα που επιτρέπουν  οι δυνάμεις μας, ότι μία  αντιμετώπιση  της υγείας  εκτός και ενάντια από  όρους εμπορευματοποίησης, ιεραρχίας, διαμεσολάβησης και μηχανοποίησης του ανθρώπινου σώματος είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά αποτελεσματική. Φοβούνται , ότι όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια, απόβλητα ούτως ή άλλως του κοινωνικού συμβολαίου που έχει σπάσει μονομερώς από την πλευρά των από πάνω,  θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν τους έχουν ανάγκη για να καλύψουν τις συλλογικές τους ανάγκες. Και θα αποφασίσουν να τους παραμερίσουν.

Εμείς από την πλευρά μας, δηλώνουμε προς πάσα κατεύθυνση, ότι αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας  ως κάτι φυσικό. Καλύπτουμε τις ανάγκες της γειτονιάς, με όρους μάλιστα που ορίζουμε συλλογικά και  αδιαμεσολάβητα,. Ανάγκες που το επίσημο κράτος ,  επιμένει να αγνοεί, τόσο σε τοπικό επίπεδο, με την πολυετή εγκατάλειψη του κτιρίου (εξ ου και  η κατάληψη και η εκ βάθρων επισκευή ούτως ώστε να καταστεί πάλι λειτουργικό είχε και συμβολικό εκτός από πρακτικό χαρακτήρα, ) όσο και συνολικά με την επίθεση στο σύστημα περίθαλψης.

Και φυσικά δηλώνουμε ως αυτονόητη τη συνέχιση της ύπαρξης μας ακόμα και αν η κεντρική εξουσία επιλέξει να γελοιοποιηθεί καταστέλλοντας με την παρουσία της αστυνομίας ή ασκήσει διώξεις στους συμμετέχοντες ενός εγχειρήματος που έχει σα στόχο την οικοδόμηση μιας άλλης υγείας, τη διάχυση της γνώσης σε θέματα υγείας και την παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Αν τώρα που τελείωσαν τα μπουκάλια μπύρας, τα τηλεοπτικά πλάνα διψάνε για κουτιά φαρμάκων και καρδιογράφους για να ανακαλύψουν την πηγή όλων των κακών , είμαστε εδώ, είμαστε ανοιχτοί, υποστηρίζουμε πλήρως αυτό που κάνουμε, και θα απαντήσουμε με τον πολιτικό λόγο και τα πεπραγμένα μας. Έτσι κι αλλιώς, όπως τιτλοφορείται και το κείμενο που μοιράζουμε σε κάθε προσερχόμενο, στο σπίτι της υγείας χωρανε όλοι.

Αν δεν υπάρχει το καλό, θα πρέπει να το εφεύρουμε.

.

ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Τις τελευταίες ημέρες η κατασταλτική πολιτική του κράτους αποκαλύπτει τις νέες της στοχεύσεις. Στα πλαίσια της «αποκατάστασης της έννομης τάξης»  χτυπιούνται αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, με άλλοθι το παράνομο της κατάληψης δημοσίων χώρων. Στην πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται δεν είναι το να εκκενωθούν κατειλημμένα κτίρια (με την προοπτική της δήθεν αξιοποίησής τους) αλλά πολύ περισσότερο το να χτυπηθεί η απειλητική για τους κρατούντες ισχυροποίηση των προσπαθειών αυτοοργάνωσης που αναδύονται όλο και πιο πολύμορφα τα τελευταία χρόνια.

Το πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων αποτελεί για εμάς, τόσο σημειολογικά όσο και πρακτικά, έναν απελευθερωμένο χώρο, ένα χώρο δημιουργίας και έκφρασης, ένα πραγματικό ελευθεριακό σχολείο. Προφανώς μιλώντας για χώρο δεν αναφερόμαστε μόνο στο κτίριο και την ιστορία του αλλά και στις ιδέες, τις πρακτικές και τη δράση που αναπτύσσονται τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών του. Η εγκατάσταση του εγχειρήματος σε έναν κατειλημμένο χώρο ξεκινάει από την επιλογή να καλύψουμε ανάγκες μπαίνοντας στο πέτρινο σπίτι, το οποίο ρήμαζε στο πέρασμα του χρόνο. Η λειτουργία μας βασίζεται στις αδιαμεσολάβητες σχέσεις και δράσεις, ενώ γίνεται προσπάθεια αποδόμησης της εξουσιαστικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα στην αυθεντία του ειδικού και τον ασθενή. Η υγεία γίνεται αφορμή για επικοινωνία, δημιουργία σχέσεων και συλλογικοποίηση των ατομικών προβλημάτων. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, αλλά και παράλληλα με το εγχείρημά μας, βρήκαν χώρο να αναπτυχθούν και να συστεγαστούν:

• το παιδικό στέκι (με εργαστήρια σχεδιασμού κόμικς και θεατρικού παιχνιδιού)
• συλλογικότητες αυτοβοήθειας και υποστήριξης για την ψυχική υγεία
• συλλογικότητα αυτομόρφωσης για ισπανικά
• συλλογικότητα παροχής υπηρεσιών διαδικτύου σε κινηματικές δομές και εγχειρήματα
• διάφορες εκδηλώσεις της λαϊκής συνέλευσης.

Είμαστε άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και επαγγελματικών κατευθύνσεων, κάποιοι από εμάς εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας, με κοινή όμως την πεποίθηση ότι η υγεία είναι υπόθεση όλων. Είμαστε κάτοικοι κυρίως των γειτονιών Πετραλώνων, Κουκακίου και Θησείου, οι οποίοι μέσω της λαϊκής συνέλευσης έχουμε φτιάξει τη δικιά μας δομή αυτοθέσμισης: μία δομή όχι απλά παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και οραματισμού μίας υγείας όπου η ιατρική δε θα ασκεί την εξουσία της πάνω στον πάσχοντα. Μία δομή όπου αντιλαμβανόμαστε τη θεραπεία ως μία ανθρωποκεντρική διαδικασία. Το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ δεν ανήκει σε εμάς. Ανήκει σε όλους τους κατοίκους της περιοχής, είναι ένα σπίτι της υγείας που μας χωράει όλους, γιατί έτσι μόνο μπορεί να υπάρξει υγεία: χωρίς αποκλεισμούς.

Ο κοινωνικός χώρος για την υγεία αποτελεί εκείνο το εγχείρημα των κατοίκων της γειτονιάς που φιλοδοξεί να μιλήσει με έναν άλλο τρόπο για την υγεία. Φιλοδοξεί, και σε αντιπαραβολή με την κυρίαρχη κουλτούρα και πολιτική, να μιλήσει για τη δυνατότητα να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τις τύχες μας στα χέρια μας. Να μιλήσει για τη δυνατότητα να ανταλλάξουμε την κατεκτημένη εμπειρία έξω από τα παλιά και, πολύ περισσότερο, από τα νέα θεσμοθετημένα μοντέλα διαχείρισης της υγείας και της ασθένειας. Να μιλήσουμε για τη δυσφορία -είτε σωματική είτε ψυχική-, να αναζητήσουμε λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα που απασχολούν την κοινότητα. Να συνεργαστούμε στη διεύρυνση των δυνατοτήτων για διεκδίκηση των όρων και της ποιότητας ζωής που μας αξίζουν, για όλους, ανεξαρτήτως φυλετικών ή άλλων χαρακτηριστικών, χωρίς αντίτιμό ή άλλη συναλλαγή. Να ανοίξουμε μέσα στις γειτονιές μας συζητήσεις, να οργανώσουμε αντιστάσεις απέναντι στην
προελαύνουσα κυρίαρχη αντίληψη του κέρδους και της οικονομίας των αριθμών.

Απελευθερωμένοι χώροι, αυτοοργανωμένες δομές και αυτοθεσμίσεις αποτελούν κύτταρα μιας κουλτούρας που επιτίθεται στον οργανωμένο κόσμο της καθημερινής πλήξης και αδιαφορίας. Σε μια εποχή που εντείνεται ο αποκλεισμός και η εξαίρεση όλων και περισσότερων πληθυσμιακών ομάδων από την παροχή έστω και στοιχειώδους περίθαλψης και φροντίδας, αντιλαμβανόμαστε ότι το εγχείρημά μας ενοχλεί και τρομάζει. Είναι η κουλτούρα της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης που ενοχλεί γιατί απειλεί -το λένε ξεκάθαρα- την «έννομη τάξη». Τρομάζουν με την ιδέα ότι ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο μπορεί να είναι απλά η αρχή. Τρομάζουν με την ιδέα ότι αυτοί που σήμερα ισοπεδώνουν το δημόσιο σύστημα υγείας, αύριο θα βρουν απέναντί τους ανθρώπους έτοιμους να την πάρουν στα χέρια τους.

Καλούμε καθέναν/καθεμία που έχει ανάγκη ιατρικής βοήθειας ή φαρμακευτικής υποστήριξης να έρθει να συζητήσουμε το αίτημά του.

Καλούμε καθέναν/καθεμία να μας επισκεφτεί, να γνωρίσει το χώρο με τα νέα του περιεχόμενα, να αναλογιστεί τι μπορεί να προσφέρει ή απλά να έρθει να τον ακούσουμε και να μας ακούσει.

Καλούμε καθέναν/καθεμία που αγωνιά για το υπό κατάρρευση δημόσιο σύστημα υγείας σε κουβέντα και επεξεργασία μορφών αντίστασης και αγώνα. Πολύ περισσότερο απευθυνόμαστε σε όλους/ες με μια διάθεση να αφυπνιστούμε από το παραμύθι του ανέφικτου που μας πουλάνε.

Ζητούμενο είναι να αναζητήσουμε από κοινού με τους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή τις ποικίλες εφικτές μορφές αυτοοργάνωσης της καθημερινότητάς μας και να μπορέσουμε να οραματιστούμε μία άλλη κοινωνία, εντός της οποίας η Υγεία θα ισοδυναμεί με σωματική, κοινωνική, ψυχική ισορροπία, αρμονία με τον εαυτό και το περιβάλλον, σε ένα πλαίσιο συλλογικότητας και όχι εξατομίκευσης.

Έτσι, καθώς αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα δημιουργίας νέων κοινωνικών ιατρείων, ο κοινωνικός χώρος για την υγεία θεωρεί ότι η συγκεκριμένη εμπειρία πρέπει και χρειάζεται να διαχυθεί στην κοινωνία.

Όχι γιατί υπάρχουν μαγικές συνταγές ή απόλυτες αλήθειες.

Αλλά ως εργαλείο σε συλλογικές διαδικασίες, που θα δημιουργήσουν με το δικό τους τρόπο ένα από τα οράματα για μία άλλη κοινωνία. Με διαφορετική αντίληψη για την ζωή, τότε που πραγματικά θα μπορέσουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!

* Μπορείτε να κατεβάσετε τα δύο κείμενα του “κοινωνικού χώρου για την υγεία” σε μορφή pdf εδώ και εδώ.

Σε πείσμα των καιρών, δυνατά και αποφασισμένα συνεχίζουμε να χτίζουμε τις δομές αυτοθέσμισής μας…

Επιστολή προς τις λαϊκές συνελεύσεις,

Τον τελευταίο καιρό, ένα από τα θέματα που απασχολεί τη συνέλευση του «κοινωνικού χώρου για την υγεία» είναι το στήσιμο και η λειτουργιά μίας οδοντιατρικής δομής. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις μας επιχειρούμε να διερευνήσουμε τις οδοντιατρικές ανάγκες που προκύπτουν στις τωρινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να απαντήσουμε στην ανυπαρξία αυτού που ονομάζεται «πρόληψη» σε θέματα που άπτονται της υγείας μας, άλλα και να πάψει η επίσκεψη σε έναν οδοντίατρο να παραμένει μια «ιδιωτική απόλαυση». Και φυσικά δεν παραβλέπουμε ότι οι οδοντιατρικές πράξεις δεν καλύπτονται από κανέναν ασφαλιστικό φορέα (ούτε τώρα, αλλά ούτε και στα χρόνια της «ευημερίας»), πνίγοντας οικονομικά όσους και όσες έχουν μία σχετική ανάγκη (και περισσότερο τις οικογένειες με μικρά παιδιά).

Σε πρώτο πλάνο, σε ένα τέτοιο εγχείρημα, θα μπορούσαν να παρασχεθούν:

α. οδοντιατρικός έλεγχος, δηλαδή μια καταγραφή και ενημέρωση της κατάστασης της υγείας και των προβλημάτων στο στόμα,

β. οδοντιατρικός καθαρισμός, (γίνεται με εργαλεία χειρός και υπέρηχο) και συμβάλει στην υγεία των ούλων (απομακρύνοντας την πλάκα και την πέτρα που ευθύνονται για τις φλεγμονές της ουλίτιδας και περιοδοντίτιδας), άλλα και προληπτικά είναι απαραίτητος,

γ. οδηγίες στοματικής υγιεινής και προληπτικό πρόγραμμα για παιδιά (καθαρισμός, φθορίωση και ορθοδοντικός έλεγχος),

δ. αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών (διάνοιξη αποστήματος, εξαγωγή δοντιών).

Όπως είναι σαφές, ακόμα και αυτές οι απλές οδοντιατρικές πράξεις απαιτούν οπωσδήποτε ένα μίνιμουμ εξοπλισμού: μία οδοντιατρική έδρα, κάποια εργαλεία, έναν κλίβανο για την αποστείρωση των εργαλείων και επιπλέον κάποια αναλώσιμα υλικά (π.χ. αναισθητικό).

Μέσα από αυτό το κείμενο απευθυνόμαστε στις λαϊκές συνελεύσεις και στις συνελεύσεις γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά θέτοντας τα ερωτήματα τόσο της πολιτικής στήριξης της δομής, όσο και της στήριξής της σε υλικοτεχνικό επίπεδο και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Η επιλογή αυτή απαιτεί κόπο, χρήμα και δέσμευση. Και η δρομολόγησή της εξαρτάται από το εάν (καταρχήν) μέσα από τις απαντήσεις σε αυτή την επιστολή, ο κόσμος του αγώνα -οι συνελεύσεις γειτονιών- έχουν ανάγκη ένα σχετικό εγχείρημα. Πιστεύουμε ότι θα αδικούσαμε καταρχήν τον εαυτό μας να στήσουμε το οδοντιατρείο για να υπάρχει απλά και μόνο, χωρίς να εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες.

Θα θέλαμε το εγχείρημα να πλαισιωθεί και από άλλον κόσμο (υγειονομικούς ή μη). Θα θέλαμε να διερευνήσουμε εάν υπάρχει η δυνατότητα οποιασδήποτε παροχής υλικοτεχνικού εξοπλισμού (όπως αυτός αναφέρεται λίγες γραμμές παραπάνω) προτού προβούμε στην αγορά του. Η οικονομική βιωσιμότητα ενός οδοντιατρείου (δηλαδή η αγορά των αναλώσιμων υλικών) είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας που απαιτεί τη δική του στάθμιση.

Πιστεύουμε ότι μία οδοντιατρική δομή μπορεί να συμβάλλει στη διεύρυνση των συλλογικών απαντήσεων στις (ιατρικές) ανάγκες μας, να αποτελέσει ακόμη μία ψηφίδα στο μωσαϊκό των αντιστάσεων που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές, στην τελική να είναι ένας ακόμα υπεύθυνος πειραματισμός πάνω στην αυτοοργάνωση διαφόρων πτυχών της καθημερινότητας και των αναγκών μας.

Αναμένουμε τις απαντήσεις σας, τα σχόλιά σας, τις γνώμες σας.

13 Ιανουαρίου 2013,

ο «κοινωνικός χώρος για την υγεία» της ΛΣ Πετραλώνων, Θησείου και Κουκακίου,