Λαϊκή συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου

Τον τελευταίο καιρό, ένα από τα θέματα που απασχολεί τη συνέλευση του «κοινωνικού χώρου για την υγεία» είναι το στήσιμο και η λειτουργιά μίας οδοντιατρικής δομής. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις μας επιχειρούμε να διερευνήσουμε τις οδοντιατρικές ανάγκες που προκύπτουν στις τωρινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, να απαντήσουμε στην ανυπαρξία αυτού που ονομάζεται «πρόληψη» σε θέματα που άπτονται της υγείας μας, άλλα και να πάψει η επίσκεψη σε έναν οδοντίατρο να παραμένει μια «ιδιωτική απόλαυση». Και φυσικά δεν παραβλέπουμε ότι οι οδοντιατρικές πράξεις δεν καλύπτονται από κανέναν ασφαλιστικό φορέα (ούτε τώρα, αλλά ούτε και στα χρόνια της «ευημερίας»), πνίγοντας οικονομικά όσους και όσες έχουν μία σχετική ανάγκη (και περισσότερο τις οικογένειες με μικρά παιδιά). Οι εργασίες για την κατασκευή του οδοντιατρείου έχουν ξεκινήσει και ελπίζουμε να είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους πρώτους επισκέπτες σύντομα.

Σε πρώτο πλάνο, σε ένα τέτοιο εγχείρημα, θα μπορούσαν να παρασχεθούν:

1. οδοντιατρικός έλεγχος, δηλαδή μια καταγραφή και ενημέρωση της κατάστασης της υγείας και των προβλημάτων στο στόμα,
2. οδοντιατρικός καθαρισμός, (γίνεται με εργαλεία χειρός και υπέρηχο) και συμβάλει στην υγεία των ούλων (απομακρύνοντας την πλάκα και την πέτρα που ευθύνονται για τις φλεγμονές της ουλίτιδας και περιοδοντίτιδας), άλλα και προληπτικά είναι απαραίτητος,
3. οδηγίες στοματικής υγιεινής και προληπτικό πρόγραμμα για παιδιά (καθαρισμός, φθορίωση και ορθοδοντικός έλεγχος),
4. αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών (διάνοιξη αποστήματος, εξαγωγή δοντιών).

Όπως είναι σαφές, ακόμα και αυτές οι απλές οδοντιατρικές πράξεις απαιτούν οπωσδήποτε ένα μίνιμουμ εξοπλισμού: μία οδοντιατρική έδρα, κάποια εργαλεία, έναν κλίβανο για την αποστείρωση των εργαλείων και επιπλέον κάποια αναλώσιμα υλικά (π.χ. αναισθητικό). Αν και τα περισσότερα που αφορούν στον εξοπλισμό έχουν βρεθεί, το κόστος των εργασιών που χρειάστηκαν είναι αρκετά μεγάλο.

Μέσα από την πρόταση της κουζίνας των ανέργων για μία αλληλέγγυα συλλογική κουζίνα βρίσκουμε την ευκαιρία να ξαναθέσουμε τα ερωτήματα τόσο της πολιτικής στήριξης της δομής, όσο και της στήριξής της σε υλικοτεχνικό επίπεδο και σε ανθρώπινο δυναμικό.

Η επιλογή αυτή απαιτεί κόπο, χρήμα και δέσμευση. Και η δρομολόγησή της εξαρτάται από το εάν (καταρχήν), ο κόσμος του αγώνα έχει ανάγκη ένα σχετικό εγχείρημα. Πιστεύουμε ότι θα αδικούσαμε καταρχήν τον εαυτό μας να στήσουμε το οδοντιατρείο για να υπάρχει απλά και μόνο, χωρίς να εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες.

Πιστεύουμε ότι μία οδοντιατρική δομή μπορεί να συμβάλλει στη διεύρυνση των συλλογικών απαντήσεων στις (ιατρικές) ανάγκες μας, να αποτελέσει ακόμη μία ψηφίδα στο μωσαϊκό των αντιστάσεων που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές, στην τελική να είναι ένας ακόμα υπεύθυνος πειραματισμός πάνω στην αυτοοργάνωση διαφόρων πτυχών της καθημερινότητας και των αναγκών μας.

Η πρόταση για την συλλογική κουζίνα θέτει τις βάσεις για την δικτύωση των από τα κάτω κοινωνικών εγχειρημάτων και δημιουργεί το προηγούμενο για την συμπόρευσή τους στο δρόμο της αυτοοργάνωσης και στο μέλλον. Σήμερα μαγειρεύουμε και τρώμε μαζί, αύριο μαζευόμαστε και διαμορφώνουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες θέλουμε την υγεία μας στο σήμερα, αλλά και στο μέλλον. Τα κοινωνικά εγχειρήματα δεν πορεύονται μόνα τους το καθένα, αλλά όλα μαζί συνθέτουν ένα ισχυρό δίκτυο που επιχειρεί την ανατροπή του υπάρχοντος και ταυτόχρονα την δόμηση της αυριανής κοινωνίας.

Η πρωτοβουλία “Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία” θα πραγματοποιήσει δύο προβολές ταινιών τις επόμενες ημέρες στον Συλλογικό χώρο για την τροφή.

Την Κυριακή 31 Μαρτίου, στις 7.30 μ.μ., θα προβληθεί η ταινία “Μία ξεχωριστή ημέρα” (1977, σκηνοθεσία Ettore Scola). Και την Τρίτη 2 Απριλίου, και πάλι στις 7.30 μ.μ., θα προβληθεί η ταινία “Η γλώσσα της πεταλούδας” (1999, σκηνοθεσία Jose Luis Cuerda).

Η πρώτη θεματική με την οποία ασχολείται η πρωτοβουλία είναι ο φασισμός. Θα γίνει, επίσης, παρουσίαση της πρωτοβουλίας (η οποία συγκροτήθηκε στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Συλλογικού χώρου για την τροφή) και θα ακολουθήσει συζήτηση με όσους και όσες θα ήθελαν να συμμετάσχουν.

Από νωρίς το πρωί του Σαββάτου 16 Μαρτίου ο κοινωνικός χώρος για την υγεία και οι “συλλογικές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης 18 Άνω” έστησαν στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης ανταλλακτικό/χαριστικό παζάρι. Αρκετοί άνθρωποι της γειτονιάς πέρασαν για να πάρουν ή να προσφέρουν αντικείμενα και ρούχα, μία ακόμη αφορμή δόθηκε για να ψηλαφήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.

Αυτή η κίνηση στην πλατεία ήταν το πρώτο μισό όσων είχαν οργανωθεί για εκείνη την ημέρα. Το μεσημεράκι, κατηφορήσαμε λίγα στενά παραπέρα στο θέατρο Αλκμήνη, για το άλλο μισό, την προγραμματισμένη εκδήλωση με θέμα τις εξαρτήσεις και τους αποκλεισμούς μέσα σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και την αναζήτηση και συγκρότηση των συλλογικών αντιστάσεών μας.

Στον ζεστό χώρο του θεάτρου έγινε μία γεμάτη, δίωρη συζήτηση, η οποία εμπλουτίστηκε από τις πολύ δυνατές αφηγήσεις ατόμων της κοινότητας απεξάρτησης του 18 Άνω. Η αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας γεννούσε σε όλους το ερώτημα: όλοι μας μιλάνε για επανένταξη, αλλά πού ακριβώς μας ζητάνε να επανενταχθούμε; Σε μία κοινωνία διαλυμμένη, αποξενωμένη, όπου βασιλεύει ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η πείνα και η εξαθλίωση; Η επιλογή της (αυτο)οργάνωσης και ο στόχος της αλλαγής αυτού του  κόσμου θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μία κοινή συνισταμένη των τοποθετήσεων.

Πέσανε και διάφορες ιδέες για να συνεχιστούν οι από κοινού δράσεις. Συλλογικά μαγειρέματα, εκδηλώσεις μέσα από τις οποίες θα δοθεί η ευκαιρία να κυκλοφορήσει ο λόγος και τα βιώματα των ανθρώπων του 18 Άνω, παρεμβάσεις (με άξονα το καθεστώς εξαίρεσης ολοένα και περισσοτέρων ανθρώπων) σε διάφορα νευραλγικά σημεία του συστήματος υγείας και πρόνοιας.

Τις επόμενες ημέρες θα ανέβει και η εισήγηση του κοινωνικού χώρου για την υγεία.

Σε μια εποχή ρευστή, αυξημένης αβεβαιότητας και κοινωνικής δυσφορίας η πολλαπλασιάζουσα ατομική και κοινωνική δυσφορία αποτυπώνεται όλο και πιο έντονα στα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων που «επιλέγουν» ως διέξοδο το δρόμο της εξάρτησης και ειδικότερα της τοξικομανίας. Στους καιρούς μάλιστα των μνημονίων και του αδυσώπητου νεοφιλελευθερισμού τα «ναρκωτικά της κρίσης» κάνουν θραύση παρέχοντας στον καθένα ένα γρήγορο διαβατήριο προς την εξαθλίωση και το θάνατο καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι καθίστανται περιττοί. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, όπου η κατανάλωση πάσης φύσεως ουσιών περιορίζει ασφυκτικά την κοινωνικότητα, προβάλει επιτακτικά η ανάγκη να ανοίξουμε και πάλι το θέμα των εξαρτήσεων και ειδικότερα της τοξικοεξάρτησης μέσα στις γειτονιές και τις πλατείες μας.

Σε πείσμα του κυρίαρχου λόγου που επιμένει να ιατρικοποιεί την εξάρτηση και σε αντίθεση με τις λογικές που βλέπουν ως θεραπεία την υποκατάσταση με ουσίες, θέλουμε να μιλήσουμε για τις ατομικές και εξατομικευμένες στάσεις και συμπεριφορές, αυτές που οδηγούν τον κοινωνικό ιστό σε πλήρη απεξάρθρωση προσφέροντας μέσω της χρήσης ουσιών ένα «χημικό νάρθηκα» που δε στηρίζει αλλά αντίθετα καταδυναστεύει. Θέλουμε να συζητήσουμε για την τυρρανική εμπειρία της τοξικοεξάρτησης, για την ισοπέδωση που προκαλεί στις ταυτότητες των προσώπων που εκμηδενίζονται ως σκεπτόμενα και δρώντα κοινωνικά όντα. Επιθυμούμε να μιλήσουμε για τις συνδέσεις ανάμεσα στις ζωές των τοξικοεξαρτημένων και των θεωρούμενων ως υγιών άλλων. Διεκδικούμε να κρατήσουμε ανοικτή τη συζήτηση που βλέπει την τοξικοεξάρτηση ως μηχανισμό κοινωνικού αποκλεισμού, ως αναπόφευκτο σύμπτωμα μιας ζωής που γεννά αδιέξοδα  προσωπικά, υπαρξιακά και εντέλει κοινωνικά.

Καλούμε κάθε άμεσα ενδιαφερόμενο, συγγενείς και φίλους αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο να συμμετάσχει σε ένα ανοικτό διάλογο γύρω από τα παραπάνω. Έχουμε την πρόθεση να φέρουμε το θέμα της υγείας μέσα στις γειτονιές μας, ειδικά σήμερα που μόλις πριν λίγα εικοσιτετράωρα τα πογκρόμ ενάντια στους «παρείσακτους» συνεχίστηκαν με τη μεταφορά 132 τοξικοεξαρτημένων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας με πρόσχημα – τι άλλο – ανθρωπιστικό. Κυρίως είμαστε διατεθειμένοι να φέρουμε στη γειτονιά μας τις αφηγήσεις των ανθρώπων της επανένταξης του 18 ΑΝΩ, να μιλήσουμε για διαδρομές ανάρρωσης και απεξάρτησης, για το νόημα και το περιεχόμενο της θεραπείας, για το χτίσιμο των συλλογικών μας αντιστάσεων.

Το Σάββατο 16 Μαρτίου, ο “κοινωνικός χώρος για την υγεία” και η ομάδα “συλλογικές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης 18 ΑΝΩ” οργανώνουν στις 10.30 το πρωί  ανταλλακτικό/χαριστικό παζάρι στην πλατεία της Αγίας Αικατερίνης στα Κάτω Πετράλωνα. Και στις 1.30 το μεσημέρι θα γίνει συζήτηση με θέμα “κρίση, εξαρτήσεις, αποκλεισμοί και συλλογικές αντιστάσεις”, στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 12, Κάτω Πετράλωνα).

Σας περιμένουμε όλες και όλους.

Την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, γνωστοποιήθηκε από την ασφάλεια Βόλου ανώνυμη αναφορά-καταγγελία στο Ιατρείο Αλληλεγγύης της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Νεκταρίου Βόλου. Η καταγγελία υπογράφεται υπό τον γενικόλογο τίτλο «Γιατροί, Φαρμακοποιοί, Νοσηλευτές Μαγνησίας», με δηλωμένη μια ανύπαρκτη διεύθυνση και καταγγέλλει το Ιατρείο Αλληλεγγύης για σχεδόν εγκληματικές ενέργειες ζητώντας την άμεση επέμβαση του εισαγγελέα Βόλου.

Το Ιατρείο Αλληλεγγύης της Λαϊκής Συνέλευσης Αγ. Νεκταρίου ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Οκτώβρη του 2012. Όπως το ίδιο το Ιατρείο δηλώνει «δεν είναι προσπάθεια υποκατάστασης της πραγματικής ανάγκης για ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ για όλο το λαό, ούτε προσπάθεια δημιουργίας παράλληλων δομών μέσα στο χρεοκοπημένο σύστημα. Είναι αγώνας επιβίωσης ενάντια στο σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Το Ιατρείο μας και το Ιατρείο σας, απευθύνεται στους μη έχοντες και κατέχοντες, στους αποκλεισμένους, Έλληνες και μετανάστες, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και να είμαστε παρόντες καθημερινά στους αγώνες ανατροπής του σάπιου αυτού συστήματος. Είναι μια συλλογική δράση, παρέχεται χωρίς αντίτιμο, σε επίπεδο συμβουλευτικής και ιατρικής υποστήριξης σε θέματα ψυχικής και σωματικής υγείας από γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων (δεν θα γίνεται συνταγογράφηση φαρμάκων) και σε θέματα φαρμακευτικής αγωγής σε ανασφάλιστους και σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες».

Την ίδια στιγμή που το κράτος ντύνεται τον πιο ολοκληρωτικό του μανδύα, που το δημόσιο σύστημα υγείας καταρρέει, συμπαρασύροντας  οποιαδήποτε προνοιακή δομή υπήρχε ως τώρα, γίνεται φανερό σε όλους ότι  όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια επιλέγουν να ξεπεράσουν όχι απλά τη μιζέρια, την κατάθλιψη και το αίσθημα παραίτησης  και ματαιότητας, αλλά και τις  αποτυχημένες δομές και σχέσεις, να πάρουν έμπρακτα τις ζωές τους στα χέρια τους και να αποδείξουν ότι γίνεται αλλιώς. Και το επιτυγχάνουν, χτίζοντας τις δικιές τους δομές, χωρίς θεσμικές διαμεσολαβήσεις, χωρίς την άδεια κανενός υπουργείου ή δήμου, χωρίς εμπορευματοποιημένες σχέσεις, χωρίς τις λογικές της φιλανθρωπίας και της φιλευσπλαχνίας, αλλά συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αλληλέγγυα.

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά είναι που απειλούν και ενοχλούν, όπως έχει γίνει σαφές από το κράτος και του μηχανισμούς του, όλοι εκείνοι οι χώροι οι οποίοι επιμένουν να αντιστέκονται και να δημιουργούν, να κάνουν πράξη όσα οραματίζονται μέσα σε έναν κόσμο ασφυκτικό. Και αυτές οι δομές είναι που προσπαθεί να πολεμήσει και να καταστείλει με κάθε μέσο: είτε με το να αποπειράται να τις αφομοιώσει, δημιουργώντας, για παράδειγμα, κοινωνικά ιατρεία με τη συνεργασία δήμων και εκκλησίας, είτε με την εξόφθαλμη απονοηματοδότηση του περιεχομένου και του λόγου των εγχειρημάτων, με την αντιστροφή των νοημάτων τους και την παρουσίαση τους ως εστιών ανομίας και εγκληματικότητας (το παλιό αλλά κλασικό κόλπο της κατασκευής του εσωτερικού εχθρού).

Πρόσφατα καταρτήθηκε, μέσω των προγραμμάτων για «την ενίσχυση της απασχόλησης και της Επιχειρηματικότητας των Νέων μέσα από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ»,  η επίσημη νόρμα του πώς αντιμετωπίζονται οι συνέπειες της κρίσης υπό τον τίτλο «Εθνικό Δίκτυο Άμεσης Κοινωνικής Παρέμβασης». Στα εν λόγω «Σχέδια Δράσης κοινωνικών Δομών Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας» ορίζονται οι όροι που θέτει το κράτος στους πολίτες του, ως προς το πώς θα πρέπει να βλέπουν τη φτώχεια και πώς να την αντιμετωπίζουν, με δικαιούχους «φορείς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα» και όρους και προϋποθέσεις συμμετοχής και παροχής βοήθειας. Πρόκειται για τις λεγόμενες «χειρουργικού τύπου επεμβάσεις» εκεί που «υπάρχει πραγματική ανάγκη για βοήθεια», για να μεταχειριστούμε και την επίσημη γλώσσα της φιλανθρωπίας του κράτους και των επίσημων διαμεσολαβητών της κυριαρχίας (βλ. εφημερίδα “Καθημερινή”). Αποστειρωμένες ενέργειες βοήθειας προς το κοινωνικό σώμα εκεί που νοσεί, ώστε να επισκευαστεί και να εξακολουθεί να παράγει και να αναπαράγει το δεδομένο σύστημα, αποσυνδεδεμένες από τις αιτίες και τους παράγοντες της κρίσης –  χωρίς συνείδηση και αντιστάσεις.

Δεν μπορούμε παρά να κατανοήσουμε αυτές τις 2 παράλληλες κινήσεις ως όψεις του ίδιου νομίσματος, της προσπάθειας ελέγχου του κράτους και της κυριαρχίας πάνω στο κοινωνικό σώμα και τις αντιστάσεις του, μέσω της επίθεσης στις αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές του και τον επιθετικό επαναπροσδιορισμό τους σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Για να το πούμε και αλλιώς, τώρα που τελείωσαν οι απειλές των κρατούντων περί πτώχευσης και εξαθλίωσης, έρχεται το μαστίγιο της πυγμής, της πειθαρχίας και της ασφάλειας. Δεν τους έχει μείνει και τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια σφετερισμού του ελέγχου στις ζωές μας.

Από τις γειτονιές μας μέχρι το Βόλο μας ενώνει η δίψα για τη ζωή που μας στερούνε και η ανάγκη για ξεπέρασμα της μιζέριας, της υποταγής και της εξαθλίωσης.

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτω τα χέρια από τους αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα.

.

Κοινωνικός χώρος για την υγεία, 8 Φεβρουαρίου 2013

* Μπορείτε να κατεβάσετε την ανακοίνωση σε μορφή pdf εδώ.