Παρέμβαση αλληλεγγύης στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στις καταλήψεις.
Δεκάδες άτομα απ’ όλα τα συλλογικά εχγειρήματα των γειτονιών μας (λαϊκή συνέλευση, συλλογικός χώρος για την τροφή, κοινωνικός χώρος για την υγεία, παιδικό στέκι “φτου ξελευθερία”, Ταξίδι χωρίς χάρτη και στέκι Αντίπνοια) κινήθηκαν για περισσότερες από τρεις ώρες στους κεντρικούς δρόμους των Άνω και των Κάτω Πετραλώνων θέτοντας το ζήτημα της επίθεσης του κράτους στις αυτοοργανωμένες κινηματικές δομές, με αιχμή του δόρατος τις καταλήψεις.
Τα κείμενά μας έφτασαν σε κάτι περισσότερα από χίλια χέρια. Πήραμε το μικρόφωνο στο υπερ-μάρκετ της περιοχής. Πιάσαμε κουβέντα σε καφενεία και προποτζίδικα. Ο “κοινωνικός χώρος για την υγεία” νιώθει τη ζεστασιά όλο και περισσότερων ανθρώπων της γειτονιάς οι οποίοι βάζουν το πρόγραμμά του στην είσοδο του μαγαζιού τους. Τα τρικάκια σφηνωμένα στο πλακόστρωτο να καλούν στην αυριανή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας.
Τα συνθήματά μας υπενθύμισαν ποια είναι τα κέντρα ανομίας στις γειτονιές μας. Η αστυνομική σειρήνα, σφυρίζοντας έξω από τις τράπεζες της Τριών Ιεραρχών, μας υπενθύμισε για ποιον λόγο περιπολεί στους δρόμους και ποιον προστατεύει. Και εμείς δηλώνουμε αποφασισμένοι και αποφασισμένες να υπερασπιστούμε τις δομές μας, τις εστίες αντίστασης που χρόνια τώρα χτίζουμε στον τόπο όπου ζούμε.
Δε σταματάμε εδώ. Και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Μιλήσανε για εμάς και στο βραδινό δελτίο ειδήσεων, σε ένα ρεπορτάζ βγαλμένο μέσα από τους διαδρόμους του υπουργείου δημόσιας τάξης. Μιλήσανε για το εγχείρημά μας, το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων, που φιλοξενεί μία αντιδομή υγείας και ένα παιδικό στέκι. Εμείς μιλάμε καθημερινά γι’ αυτό που κάνουμε, εδώ, στις συνοικίες όπου ζούμε. Και θα συνεχίσουμε. Την επόμενη Κυριακή θα έχουμε και λαϊκή συνέλευση. Το νου σας στους τοίχους.
Προς στιγμήν, υπενθυμίζουμε το αυριανό μας ραντεβού στις 11.30 π.μ. στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων για να κατέβουμε όλοι και όλες μαζί στη διαδήλωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις, στα Προπύλαια Αθηνών.
Κινήσεις αλληλεγγύης στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τις καταλήψεις.
Ύστερα από έκτακτη συνέλευση κατοίκων των γειτονιών μας που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης αποφασιστηκε:
- η αλληλέγγυα παρουσία μας στα δικαστήρια της Ευελπίδων το μεσημέρι της Πέμπτης 10 Γενάρη, στη 1.
- Την Παρασκευή 11 Γενάρη, το απόγευμα στις 6, συγκέντρωση στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων για να γίνει μαζικό μοίρασμα στη γειτονιά.
- Το Σάββατο 12 Γενάρη, το πρωί στις 11.30, συγκέντρωση στον ηλεκτρικό σταθμό των Πετραλώνων για να μεταβούμε όλοι και όλες μαζί στην διαδήλωση αλληλεγγύης που θα πραγματοποιηθεί στο κέντρο της Αθήνας, με σημείο εκκίνησης τα Προπύλαια.
Για την επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης της Βίλας Αμαλίας.
[Νωρίς το πρωί της 20ης Δεκέμβρη άντρες της κρατικής ασφάλειας εισέβαλλα στην κατάληψη της Βίλας Αμαλίας (Αχαρνών και Χέυδεν, πλατεία Βικτωρίας) με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας ύστερα από δήθεν ανώνυμη καταγγελία. Συλλαμβάνονται 8 άτομα που βρίσκονταν εντός του κτιρίου και κατάσχονται αντικείμενα τα οποία η αστυνομία τα χρησιμοποιεί ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτήρα. Το πρωί της Δευτέρας 24 Δεκέμβρη οι συλληφθέντες περνάνε από εισαγγελέα και ανακριτή και αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους]
Πόσο περίεργο μπορεί να ακούγεται -σήμερα όπου όλες οι βεβαιότητες που χτίστηκαν από τη δεκαετία του ’90 και μετά καταρρέουν- ότι υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που δεν χωρούν στα μέτρα αυτού του κόσμου;
Πόσο ύποπτο μπορεί να ακούγεται ότι αυτοί οι κάποιοι και αυτές οι κάποιες τολμούν να χτίσουν στο εδώ και στο τώρα ψηφίδες του κόσμου που ονειρεύονται;
Με όπλα τους την συντροφικότητα, την αυτοοργάνωση, την επικοινωνία.
Πόσο σουρεαλιστικό είναι ο δημοσιογράφος να μας περιγράφει ένα «εργαστήρι παρασκευής μολότοφ» και από πίσω να παίζουν πλάνα από το συναυλιάδικο, το καφενείο, το βιβλιοπωλείο, το τυπογραφείο, το σαλόνι, τα δωμάτια και την κουζίνα της κατάληψης;
Πόσο κοντόφθαλμο είναι να ξεχνάμε ότι αυτοί που τώρα πλασάρονται ως «φορείς της αλήθειας» και «προστάτες του κοινωνικού συνόλου» (δηλαδή οι δημοσιογράφοι, ο υπουργός Δένδιας, ο πρωθυπουργός Σαμαράς, ο δήμαρχος Καμίνης) είναι αυτοί οι οποίοι όλους τους προηγούμενους μήνες και όλους τους επόμενους που έρχονται, θα μας φλομώνουν στο ψέμα, θα μας αδειάζουν κι άλλο τις τσέπες, θα συνεχίζουν να λοιδορούν τους αγώνες των εργαζομένων όσο τίποτε άλλο. Γιατί, λοιπόν, τώρα να πάρουν το μέρος μας;
Πόσο ακατανόητο ακούγεται ένας χώρος να είναι αντιεμπορευματικός, να μην χρειάζεται δηλαδή να έχεις φράγκα για να μπορείς να μπεις, να συμμετάσχεις, να εκφραστείς;
Πόσο ψέμα είναι να ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνταν στην κατάληψη και όλοι αυτοί που βρίσκονται πλάι της είναι οι ίδιοι που έχουν σταθεί ανιδιοτελώς αλληλέγγυοι πλάι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες όλων αυτών των χρόνων; Χωρίς φανφάρες και χωρίς κονκάρδες.
Πόσο υποκριτικό ακούγεται να εξανίσταται κάποιος για την νομιμότητα της κατάληψης ενός δημοσίου κτιρίου όταν χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας πετιούνται στο δρόμο γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να καταβάλουν το ενοίκιο; Ενός δημοσίου κτιρίου που από το 1973 είναι εγκαταλελειμμένο και σε άθλια κατάσταση (όπως, εξάλλου, και τα περισσότερα κτίρια που ανήκουν στο δημόσιο) και σήμερα στέκει όρθιο χάρη στις συνεχείς εργασίες συντήρησης των καταληψιών. Εκτός και εάν κάποιος επιλέγει την παραίτηση και τις φιλανθρωπίες και όχι να οργανωθεί και να διεκδικήσει ότι σου στερούν.
Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει κάποιος ότι η Βίλα Αμαλίας αποτελεί το σύνορο ανάμεσα στον κοινωνικό κανιβαλισμό που έχει απλωθεί στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και την πλατεία Βικτωρίας που εποφθαλμιούν κάποια χρόνια τώρα οι νεοναζί; Αυτό το σημείο επιχειρούν να σβήσουν από την πολιτική γεωγραφία της περιοχής. Η όλη επιχείρηση εντάσσεται σε μία κίνηση καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων που εκδηλώνονται με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια, μία πτυχή του ολοκληρωτικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί.
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν μας έχουν πέσει από τον ουρανό. Η ανάγκη της αυτοοργάνωσης των ζωών μας και επανοηματοδότησης της καθημερινότητάς μας μάς οδήγησε να κάνουμε και εμείς τις επιλογές μας. Είμαστε οι κάτοικοι των Πετραλώνων, του Κουκακίου και του Θησείου οι οποίοι μέσω της λαϊκής συνέλευσης έχουμε φτιάξει τις δικές μας αντιδομές: τον «συλλογικό χώρο για την τροφή» που λειτουργεί καθημερινά, ενώ εδώ και τρία χρόνια έχουμε καταλάβει και εμείς ένα παρατημένο πέτρινο σπίτι, στον συνοικισμό του Ασυρμάτου στα Άνω Πετράλωνα, και έχουμε χτίσει τον «κοινωνικό χώρο για την υγεία». Μία αντιδομή για την υγεία, για τους ανθρώπους των γειτονιών μας (και όχι μόνο), οι οποίοι τον έχουν επισκεφτεί κατά εκατοντάδες. Μία αντιδομή όχι -απλά- παροχής πρωτοβάθμιας περίθαλψης αλλά και οραματισμού μίας υγείας όπου η ιατρική δε θα ασκεί την εξουσία της πάνω στον πάσχοντα. Μία αντιδομή όπου αντιλαμβανόμαστε τη θεραπεία ως μία ανθρωποκεντρική διαδικασία.
Ενάντια στη λογική της «αξιοποίησης» των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, προτάσσουμε την κατάληψη ως μία επιλογή για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Το κράτος, στην ιδιοκτησία του οποίου είναι το κτίριο, αποσκοπεί στην «αξιοποίησή» του, στην αγοραπωλησία του με σκοπό το κέρδος. Εμείς αποσκοπούμε να παρέχουμε υπηρεσίες υγείας σε όλους αυτούς που κάθε μέρα, προσχεδιασμένα, πετιούνται έξω από το σύστημα υγείας. Μέσα από αυτόν τον χώρο οργανώνουμε τις κινήσεις μας για τη διεκδίκηση της ελεύθερης και χωρίς αντίτιμο πρόσβασης στο σύστημα υγείας. Ας σκεφτεί ο καθένας και η καθεμιά σε τι βρίσκεται πιο κοντά: στο δίκιο των αρπακτικών-ιδιοκτητών ή στο δίκιο των γειτόνων του (και καταληψιών).
Αυτές τις ημέρες προσπαθούνε τα γνωστά «παπαγαλάκια» να μας πείσουνε ότι η λέξη κατάληψη είναι συνώνυμο του «κέντρου ανομίας». Εμείς τα βλέπουμε κάθε μέρα, στις γειτονιές μας, ποια είναι τα κέντρα ανομίας. Είναι οι τράπεζες που πλουτίζουν σε βάρος μας, είναι τα ενεχυροδανειστήρια που ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά για να υποθηκεύσουν τη ζωή ανθρώπων σε απόγνωση, είναι τα τοπικά αστυνομικά τμήματα, είναι τα κέντρα εξουσίας και οι μαφίες των νυχτερινών μαγαζιών.
Δεν χωράει άλλες κουβέντες. Είναι εξάλλου εμφανές. Η Βίλα Αμαλίας είναι και το δικό μας σπίτι. Εμφορούμαστε από τις ίδιες αξίες: αυτές της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αλληλεγγύης. Έχουμε και ίδιους σκοπούς: να χτίσουμε τις δικές μας αντιδομές. Έχουμε και τους ίδιους στόχους στο παρόν: να ξαναπάρουμε πίσω το Σπίτι.
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους
Κοινωνικός χώρος για την υγεία από το κατειλημμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων
Συλλογικός χώρος για την τροφή
Το πρόγραμμα του κοινωνικού χώρου για την υγεία για τον Ιανουάριο.
Καρκινικά κύταρρα και κοινωνικές μεταστάσεις. Παρέμβαση στο νοσοκομείο “Άγ. Ανάργυροι”.
Την Δευτέρα που μας πέρασε, κάμποσες ημέρες αργότερα από το περιστατικό, ο διοικητής δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να επιβεβαιώσει και δημόσια μπροστά μας ότι κάλεσε τους μπάτσους αγγίζοντας όμως και τα όρια του χυδαίου μιλώντας για “ζήτημα ασφάλειας” που θα μπορούσε να δημιουργηθεί, όπως συμβαίνει συχνά με μετανάστες που έρχονται στο νοσοκομείο. Δίπλα του θα μπορούσαμε να βάλουμε και το ειρωνικό χαμόγελο (και το κατέβασμα των κειμένων μας από τους πίνακες αναρτήσεων) της προϊσταμένης των εξωτερικών ιατρείων του νοσοκομείου, μαζί με την πιπιλισμένη φράση ότι «τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα λέτε».
Το επίδικο γι’ αυτήν, για κάποιους κυρίους του λογιστηρίου και για κάποιους ακόμα που «δε γνωρίζουμε κάτι, δε συμβαίνουν αυτά στο νοσοκομείο μας», ήταν ότι από τα πέντε χιλιάδες ευρώ που τιμολογήθηκε η επέμβαση, η μετανάστρια κατέβαλε κάπου τα μισά και «χρωστάει άλλα τόσα στο δημόσιο, βάσει του νόμου». Όλη αυτή η συνομοταξία, με αυτούς που συναντήσαμε και αυτούς που δεν συναντήσαμε, ευθυγραμμισμένη με την τεχνοκρατική αντίληψη του διοικητή Μπαρτζώκα, είμαστε σίγουροι τι στάση θα έχει σε μία περίπτωση ανασφάλιστου (ή και ασφαλισμένου πλέον) που δεν θα έχει να πληρώσει για την εξέταση ή τη νοσηλεία του. Είναι η υλική έκφραση της αντίληψης ότι το σύστημα υγείας δεν καλείται ντε και καλά να θεραπεύει, αλλά καμιά φορά μπορεί και να αστυνομεύει.
Το πιο όμορφο, όμως, που συναντήσαμε στο νοσοκομείο ήταν οι μοριακές αντιστάσεις κάποιων υγειονομικών, η ανάγκη κάποιων άλλων για «να σπάσει επιτέλους η σιωπή εδώ πέρα που είμαστε, μακριά από τα πάντα». Τα χαμόγελα που έσκαγαν, το-όλο-νόημα κούνημα του κεφαλιού, τα βιώματά τους που μοιράστηκαν μαζί μας, ο τσαμπουκάς που επέδειξαν κάποιοι από αυτούς ώστε η μετανάστρια να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο και να μην παραμείνει δέσμια της αστυνομίας από την πρώτη κιόλας ημέρα που έγινε εισαγωγή. Βλέπετε ο διοικητής είχε προλάβει να ενημερωθεί και να ενημερώσει από την πρώτη στιγμή την αστυνομία.
Τελευταία εικόνα που μας προκάλεσε και γέλιο είναι ο διοικητής, ο διοικητικός διευθυντής και τα σεκιούριτι να έχουν στηθεί μπροστά από ένα σύνθημα (με μαρκαδόρο) στην είσοδο που έλεγε «ξεφτίλα, ρουφιάνε, Μπαρτζώκα» και να επιβλέπουν το σβήσιμό του από το συνεργείο καθαρισμού.
Όλα τα παραπάνω τα είδαμε, τα ακούσαμε και τα νιώσαμε στην παρέμβαση που έγινε το πρωί της Δευτέρας 10 Δεκέμβρη ύστερα από πρωτοβουλία του «κοινωνικού χώρου για την υγεία». Την κίνηση την πλαισίωσαν άτομα από τις λαϊκές συνελεύσεις του Περιστερίου και του Ελληνικού, από το “δυτικό πέρασμα” και άλλοι μεμονωμένοι αγωνιστές και είμαστε σίγουροι ότι θα αποτελέσει την απαρχή μίας δικτύωσης για παρεμβάσεις πάνω σε θέματα υγείας.
Στην κουβεντούλα με τον ξεφτιλισμένο διοικητή φροντίσαμε να κάνουμε σαφές ότι τέτοιες πρακτικές δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνουν ανεκτές. Στην κυκλοφορία μας στους διαδρόμους του νοσοκομείου είδαμε την ομοιομορφία να διαταράσσεται, στις συζητήσεις μας με τους υγειονομικούς είδαμε ισορροπίες να διαρρηγνύονται. Θα επανέλθουμε σύντομα.
Παρακάτω είναι το κείμενο το οποίο μοιράσαμε στην παρέμβαση:
.
Καρκινικά κύτταρα και κοινωνικές μεταστάσεις
«Μετανάστρια καρκινοπαθής διακομίστηκε από το Νοσοκομείο Μεταξά για να υποβληθεί σε μια επείγουσα προεγχειρητική διάγνωση στην ορθοπεδική κλινική του Νοσοκομείου «Αγ. Ανάργυροι». Ενώ, οι συγγενείς κατέβαλαν όλο το ποσό των νοσηλίων της ασθενούς λόγω έλλειψης κοινωνικής ασφάλισης, ο Διοικητής του Νοσοκομείου, Δ. Μπαρτζώκας, κατήγγειλε την καρκινοπαθή στο Τμήμα Ασφάλειας της Κηφισιάς διότι δεν είχε νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα αυτής της απάνθρωπης πρωτοβουλίας ήταν η αστυνομική περιφρούρηση της ασθενούς κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της και η απέλαση της μετά την αποθεραπεία της»
Από δημοσιεύματα του τύπου στις 26 Νοεμβρίου 2012
Στη σημερινή εποχή της πιο βαθιάς και παγκοσμιοποιημένης κρίσης που γνώρισε ο καπιταλισμός, γίνεται πια φανερό ότι «κάτι σάπιο υπήρχε από παλιά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Γιατί ο στενός συνεργάτης του κυρίου Λοβέρδου, πιστός στο δόγμα μιας υγείας που αξιολογεί το ισοζύγιο κόστους-οφέλους ως πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή, επικαλέστηκε εγκυκλίους των Α. Παπαδόπουλου (2000) και Α. Λοβέρδου (2011) οι οποίες καλούσαν τους γιατρούς να μετατραπούν σε καταδότες και ανθρωποφύλακες. Οι εγκύκλιοι αυτές ακυρώθηκαν τότε στην πράξη, έρχεται όμως σήμερα, μεσούντος ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ο εν λόγω διοικητής να πλειοδοτήσει σε αυτό που εδώ και χρόνια επιχειρείται. Η διάλυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης και η υπαγωγή του σε ένα μοντέλο έχει ξεκινήσει από χρόνια. Η κατάρρευση του είναι πλέον σε εφαρμογή. Ο συγκεκριμένος κατάπτυστος το πάει και ένα βήμα παραπέρα, επισημαίνοντας πως για να ζήσεις, πρέπει όχι μόνο να έχεις, αλλά να είσαι και «νόμιμος».
Σε ένα σύστημα που επιδιώκει με κάθε τρόπο να περιορίσει τα κόστη, όπου το χρήμα είναι Θεός και άρα το Χρέος αποτελεί το σατανικό του ισοδύναμο, η ανθρώπινη ζωή θα απαξιώνεται όλο και πιο πολύ. “Χωρίς χαρτιά” θα σημαίνει παράνομος, χωρίς ένσημα θα σημαίνει ανασφάλιστος, χωρίς δυνατότητα να καταναλώσεις θα καθίστασαι περιττός.
Η κρίση γεννάει φόβο, ατομισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό. Παράλληλα με μία τάση συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, παρακολουθούμε και μία προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια νέα ηθική αποκλεισμού στα νοσοκομεία. Το δηλώνουμε, όμως, ρητά και απόλυτα: θα μας βρει απέναντι της. Είναι σαφές για μας πως ο διοικητής του αντικαρκινικού νοσοκομείου, έχοντας συμμετάσχει αρκετές φορές στις επιτροπές κοστολογήσεων πολυάριθμων ιατρικών πράξεων του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, δεν αποτελεί παρά την τεχνοκρατική όψη της επιχειρουμένης εξαίρεσης όλο και μεγαλύτερων πληθυσμιακών ομάδων από ένα δημόσιο σύστημα φροντίδας και περίθαλψης. Γιατί, αν και η ασθενής δεν απελάθηκε και συνεχίζει τη νοσηλεία της στο νοσοκομείο Μεταξά, όσο η κρίση βαθαίνει, τόσο θα αναζητούνται τεχνικές λύσεις για ανθρώπινα προβλήματα και η ιατρική κοινότητα θα καλείται να πάρει πιο πειστικά θέση για το αν συντάσσεται με τον άνθρωπο ή τους αριθμούς. Πολύ περισσότερο δε, καλούμαστε να πάρουμε θέση απέναντι σε ορατές και αόρατες πρακτικές αστυνόμευσης και αποκλεισμού, όπως αυτές που ζητάει ο κάθε Μπαρτζώκας.
Είμαστε εδώ, λοιπόν, όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ως αυτονόητο το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου σε μια ισότιμη περίθαλψη και νοσηλεία, ανεξάρτητα από τα ιδεολογήματα περί νόμιμου. Πολύ περισσότερο είμαστε εδώ γιατί, είτε εργαζόμαστε στο χώρο της υγείας είτε όχι, έχουμε ευθύνη να μη σιωπήσουμε. Είμαστε εδώ για να καλέσουμε τους εργαζόμενους του νοσοκομείου να μην αποδέχονται την αυταρχική λογική του διοικητή τους, να υπενθυμίσουμε πως ο κίνδυνος μίας ιατρικής που αστυνομεύει, φρουρεί και αποκλείει είναι παρών. Είμαστε εδώ γιατί κανείς μας δεν είναι σίγουρος αν στο μέλλον θα είναι κάποιος από εμάς “λαθραίος” ή αν θα έχουμε τη δυνατότητα να συγκεντρώσουμε τα “απαραίτητα χαρτιά” ή το αναγκαίο ποσό για μια ευπρεπή νοσηλεία. Είμαστε εδώ ως εν δυνάμει καρκινοπαθείς ή συγγενείς καρκινοπαθών για να μιλήσουμε για τη θεραπεία ως μια χειραφετητική διαδικασία σε πείσμα των λογιστών της υγείας. Είμαστε, τέλος, εδώ γιατί μπορεί το νοσοκομείο να βρίσκεται μακριά από τον πολεοδομικό ιστό της μητρόπολης και η πρόσβαση σε αυτό δυσχερής, η πραγματικότητα όμως της αστυνόμευσης και του αποκλεισμού είναι δίπλα μας. Αντιλαμβανόμενοι την υγεία μας όχι ως ένα απλό βιοιατρικό δεδομένο, θεωρούμε τις ίδιες τις εντολές του διοικητή του νοσοκομείου καρκινικά κύτταρα και τις πρακτικές του μεταστάσεις αποκλεισμού και θανάτου, σε ιδεολογική -και ίσως όχι μόνο- συνάφεια με τη νεοναζιστική ρητορική.
Το πρόγραμμα του “κοινωνικού χώρου για την υγεία” για τον μήνα Δεκέμβριο.
Δεκέμβρης με τον “κοινωνικό χώρο για την υγεία”.
Τι συμβαίνει με την έκδοση βιβλιαρίου απορίας; Κάλεσμα σε συζήτηση για την ανάληψη δράσεων.
Αποκλεισμός και κατάσταση εξαίρεσης στους καιρούς της κρίσης
Η περίπτωση της έκδοσης βιβλιαρίου απορίας στο Δήμο Αθηναίων
Δεν αποτελεί ένα θεωρητικό σχήμα. Όσο η κρίση των αφεντικών βαθαίνει, τόσο αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο οι απόκληροι αυτού του συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Και εάν μέχρι σήμερα γίνονται απέλπιδες προσπάθειες να μην είναι ευρύτερα εμφανείς, υπάρχουν κάποια σημεία όπου συμπυκνώνεται έντονα το τέλος-του-κράτους-πρόνοιας και οι αντίστοιχες προεκτάσεις του στο κοινωνικό σώμα. Ένα τέτοιο χωροταξικό σημείο μέσα στην πόλη είναι το «Υγειονομικό» του Δήμου Αθηναίων, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ένας τόπος όπου εάν στηθείς στην ουρά θα μπλεχτείς με τις θεσμικές σημειολογίες σε καιρούς καπιταλιστικής κρίσης και τα ατομικά βιώματα όσων στέκονται πλάι σου.
Θεσμικές σημειολογίες οι οποίες αντικατοπτρίζονται σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα το οποίο τους τελευταίους μήνες έχει γίνει τόσο πολύπλοκο και δυσκίνητο ώστε στην ουσία να σου ζητάνε να παραιτηθείς και να επιστρέψεις στην ατομική μιζέρια και την ανασφάλεια. Ακόμα και μία απλή ανανέωση του βιβλιάριου απορίας μπορεί να επεκταθεί χρονικά κοντά στο εξάμηνο, τη θέση μίας απλής σφραγίδας ενός υπαλλήλου την έχει πάρει μία (ακόμη) επιτροπή, η χαρτούρα που απαιτείται ράβεται και κόβεται κάθε φορά ανάλογα… με τι άραγε;
Η υπεύθυνη αντιδήμαρχος, μιλώντας πρόσφατα σε ραδιοφωνικό σταθμό, ήταν τόσο κυνική όσο της επέτρεπε η άλλη άκρη μίας τηλεφωνικής γραμμής και η ταξική της θέση φυσικά: «Μπορεί να περάσουν ένας, δύο ή και τρεις μήνες για να πάρει κάποιος ένα βιβλιάριο απορίας». Για τον Δήμο της Αθήνας οι πολλές περισσότερες αιτήσεις που κατατίθενται φέτος αντιμετωπίζονται ακόμη πιο γραφειοκρατικά μέσω μίας επιτροπής η σύσταση της οποίας αγγίζει τα όρια του χυδαίου: ένας ψυχολόγος, ένας εφοριακός και ένας γιατρός. Η ψυχολογιοποίηση της ανεργίας, ο περιουσιακός έλεγχος από ένα ιδιότυπο ΣΔΟΕ του Δήμου Αθηναίων (εάν είναι γραμμένο στο όνομά σου το πατρικό σπίτι σε ένα χωριό, εάν έχεις στην ιδιοκτησία σου ένα αμάξι ή ένα μηχανάκι απορρίπτεσαι), η επανειλημμένη απαίτηση εξετάσεων από κρατικές επιτροπές για να αποδείξεις μία πάθηση, είναι σημάδια μίας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής: δε μας ενδιαφέρει να εξυπηρετήσουμε τους ανθρώπους που έχουν τη βασική ανάγκη της υγειονομικής κάλυψης, αλλά αντιθέτως, θέτοντας όλο και περισσότερα κριτήρια και κωλύματα, να τους κάνουμε να παραιτηθούν και αν όχι να τους απορρίψουμε.
Τα ατομικά βιώματα των ανθρώπων που στέκονται στην ουρά δεν μας είναι άγνωστα. Είναι αυτά τα βιώματα που έχουμε και εμείς που είμαστε πολλούς μήνες άνεργοι και άνεργες, εμείς που κάνουμε δύο-τρία μεροκάματα τον μήνα ή δουλεύουμε με 3 ευρώ την ώρα «μαύρα», εμείς που απολυθήκαμε αλλά δεν βγαίνουμε ταμείο γιατί δεν έχουμε τα ένσημα, εμείς που απολυθήκαμε αλλά δεν την βγάζουμε με το ταμείο και 400 ευρώ τον μήνα.
Ας έχουμε και αυτό υπ’ όψιν μας: η πολιτική αποκλεισμού από την έκδοση βιβλιαρίου απορίας πηγαίνει πλάι-πλάι με την κατάσταση εξαίρεσης και αποκλεισμού που έχει επιβληθεί εδώ και δύο χρόνια στα δημόσια νοσοκομεία. Πηγαίνει πλάι-πλάι με την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση του χώρου της υγείας.
Γύρω από το θέμα της έκδοσης του βιβλιαρίου απορίας ανοίγεται ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με τα αφεντικά. Η ανεργία και η φτώχεια που μας φέρνουν στην ουρά του «Υγειονομικού», η απαγκίστρωση του κράτους από την προνοιακή πολιτική των προηγούμενων δεκαετιών είναι σημεία του ταξικού πολέμου που έχει κηρυχθεί στους από κάτω τα τελευταία τρία χρόνια. Ας αντεπιτεθούμε.
Κάλεσμα σε συζήτηση για την ανταλλαγή απόψεων και τη διερεύνηση της δυνατότητας ανάληψης δράσης
Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, 7.30 μ.μ.
Στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα
“Κοινωνικός χώρος για την υγεία”
της λαϊκής συνέλευσης Πετραλώνων, Θησείου, Κουκακίου
Εργαστήριο εισαγωγής στην φυτοθεραπεία.
